Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jest w mojej głowie rzeźba – stojący w mroku klaun,

odlany ze szlachetnych, kosztownych metali,

wypolerowanych tak, by doskonałe świat

zobaczył w nim odbicie. Bez oblicza stałby

 

przed bankiem albo centrum handlowym, makijaż

ktoś mógłby w nim poprawiać, sprawdzać czy garnitur

dobrze skrojony, dzióbek zrobić, żeby wypaść

atrakcyjnie na selfie – miałbyś wolny wybór

 

asortymentu twarzy, aż się znoszą do kości,

nie będzie czego łatać. A jakbyś wyglądał

ratując cenne życie, w pełnej blasku nocy

topiąc się, zlizywany językami ognia,

 

coraz mniejszy -

Opublikowano

Świetny wiersz Pawle. Bardzo mocna, kontrastowa rola klauna w dzisiejszym świecie i na tle tego co płonie. Te twarze znoszone do kości - super!
W puencie smutno,  pomyślałam  o Australii. 

Opublikowano

@Marek.zak1 Klaun, z metalu, wypolerowany na lustro, to się ludziska przeglądają... Gdzie w tym się zgubić? Odnajdują się ludziska w klaunie. Dzięki.

@tetu Z drewna to mam pomysł misia koalę wyrzeźbić, i podpalić go, tzn. żeby to była taka nadpalona rzeźba. Na razie to wszystko pewnie opiszę i namaluję, na to mnie stać. Musiałbym trochę czasu poświęcić na naukę rzeźbienia w drewnie.

@tetu Ten klaun też mógłby być nadpalony, jakimś palnikiem mu dziury wypalić, może wnętrze wyłożyć czymś innym, jakimiś trocinami, gazetami... tak teraz do głowy mi przyszło.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...