-
Ostatnio w Warsztacie
-
violetta 4 953
@any woll ja miałam kiedyś taką, gdy uczyłam się francuskiego , nie mieliśmy książek, niczego i nauczyłam tak, że rozumiem, gdy ktoś mówi do mnie po francusku, gorzej mam z pisaniem, ale z czytam super, łączę wyrazy, wiem jak skrócić i rozumiem. Uczyłam się naturalnie, jak małe dziecko, dopiero po jakimś czasie lektorka zauważyła, że załapałam :) taka szkoła życia, przyjemności jest najfajniejsza:)
1
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 14 odpowiedzi
- 9 139 wyświetleń
-
- 14 odpowiedzi
- 4 566 wyświetleń
-
- 12 odpowiedzi
- 305 wyświetleń
-
- 10 odpowiedzi
- 289 wyświetleń
-
- 8 odpowiedzi
- 272 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez agfka · Opublikowano
Ładny wiersz. Bieszczady przechowują wiele tajemnic, o których już nikt nie napisze. Pzdr -
Przez Arsis · Opublikowano
Przedzieram się przez gąszcze traw. W słońcu padającym z ukosa. W zarysie obłoku… W deszczu. Idę. przemieszczam się jak cienista, senna mara… Wszędzie wokół radioaktywny pył… Nie zmyły go deszcze. I nie zmyją. Zbyt głęboko wryła się straszliwa śmierć. Tam, w tej kępie krzewów, wątłe korzenie. Ostre liście raniące do krwi. Jestem jak ta barowa ćma, co się miota ze skrzydłami oblepionymi błotem. To już się działo tyle razy. I dzieje nadal. I wciąż… Jak te przechadzki wzdłuż żeliwnych rur w podziemiach jakiegoś dawnego życia. W tej pustej ziemi całują mnie czyjeś lodowate wargi. Kto tu jest? Czy jest tu kto? Znowu te same majaki. Mrugają do mnie w oparach absurdu. Jakbyśmy się znali od lat. Wlecze mnie po bezdrożach mojej podświadomości cała flotylla niestrudzonych widm. (Dla nich to żaden mozół) I mimo powtarzalnych do znudzenia chwytów wciąż daję się na to nabierać. Bolą mnie już te słowa wypowiadane z metalicznym zgrzytem, w stukocie żelaznych kół. Kto go wystukuje? Nie wiem. W przedziale wagonu, obok, przytula się do mnie pusta przestrzeń. Skrzydła zasłon omiatają w pędzie skronie… Dokąd tak jadę w tym szale podróży i gubiąc samego siebie? Szepty w półmroku. Jakieś ciche westchnienia… Ktoś coś pisze, próbując ułożyć z rozsypanych fragmentów spójną całość. Pod dyktando sennej zjawy zakutej w mżącą szarymi pikselami zbroję. O twarzy jakoś dziwnie znajomej. Kto tu jest? Ja? Ty? Czy może ktoś jeszcze? Wiesz, nie mam siły wstać. Przetacza się w tę i z powrotem, po podłodze, pusta butelka po alkoholu. Więc leżę, patrząc jak przepływa nade mną to sine oblicze pełne obojętności. Mówi do mnie, poruszając w milczeniu obrzękłymi ustami. Tato, to ty? Nasłuchuję… Lecz nic. Jedynie pulsująca w uszach cisza. Jakby odkupywał w ten sposób winę za sprowadzenie mnie na ten padół. Spętany światłem. I rozpraszał się stopniowo, zamieniał w jednostajny biały szum… (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-30) -
Przez Wojciech Szczurek · Opublikowano
kwiaty nie mają dla kogo kwitnąć lody pękać ogłuszone świtem szczyty wypiętrzają się nienazywane w szczelinach skał zaciśnięty czas śnieg przemijania opuszczony cmentarz nie dziwi się przywykł boli gdy piękno umiera niepotrzebne -
Przez violetta · Opublikowano
@agfka stoi pusty, jakaś elita tam przychodzi, ale już nie ma zainteresowania wśród ludzi. Inaczej się już motywujemy, żyjemy. -
Przez agfka · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Oczywiście. Niemniej kościółek drewniany w dodatku cały czas w normalnym funkcjonowaniu, istnieje. Chyba, też paręnaście lat nie widziałam. DziękujęZaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi