Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

udostępniony podgląd Lucid Dream 
sprawił mi niedzielną przyjemność 
w odgłosie pierwszego dzwonu

 

nareszcie pobudzony 
mogę zrzucić obce koła ratunkowe
dla nieudanych związków z rzeczywistością
której zawsze życzyłem śmierci

 

chcesz mnie ocalić 
przez zielonego ptaka w bezlistnych konarach
ukrytego przede mną 
gdy po błogosławieństwie wychodzę na drogę 
wprost do sklepu pełnego wódki 
i tanich landrynek

 

bo wierzę 
że to nie omam
 

 

 

 

Edytowane przez kb. (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

@kb. lucid dream...znam i czasami lepiej mi się w nim żyje. Ciekawy wiersz, puenta nawiązuje klimatem do początku utworu, ale tli się tam wiara na jawie, chyba w kogos dla Ciebie ważnego...Pozdrawiam serdecznie

Edytowane przez Gość (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Krzysztof_Kurc no tak, prawda

@łucja z cheba być może.

to jeden z tych starszych "niedokończonych". teraz rano widzę że po zmianie wyszło nieco groteskowo z tym sklepem w niedzielę. czyli próba nieudana :))

@Dag Dag, w pewnym sensie lucid dream to ucieczka od realności. ileż można uciekać...

 

dzięki za czytanie, pozdrawiam

Opublikowano

@kb. przypomniałeś mi o pewnym zdarzeniu na kochanym podlasiu. Białystok niedziela po sumie w największym kościele w mieście, odwiedzałem dziadków więc zaszedłem do sklepu kupić jakieś czekoladki. Pech tak chciał, że wbiłem się w kolejkę tak na oko 10 babuleniek w berecikach i każda jak jeden mąż - pół litra na ustach(każda!). Parsknąłem śmiechem chyba sam z siebie, że z czekoladkami się wygłupiam, druga myśl zrobiło mi się jakoś dziwniej cieplej wiedząc, że nie mogę być nigdzie indziej tylko na podlasiu.

 

pzdr 

Opublikowano (edytowane)

@łucja z cheba skojarzenie prawidłowe. cóż, po dziecięcemu mówiąc alkohol jest be, choć nie dotyczy to wszystkich. niemniej każdy może mieć swoje takie minus pięć minut.

z tą opinią pani psychiatry w zasadzie można się zgodzić. to taka odwrotność owych - choć niekoniecznie tych samych - minus pięciu minut, tak mi się widzi... nie przeciwność lecz odwrotność.

dzięki za czytanie, pozdrawiam :))

Edytowane przez kb. (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @KOBIETA Wiersz balansuje na granicy erotyzmu i przemocy, gdzie pożądanie miesza się z lękiem. Relacja między "ja" a "ty" jest toksyczna, pełna sprzeczności – jednocześnie przyciąga i odpycha. Ale mimo całej destrukcji, gdy "oczy błękitnieją", następuje moment czułości i kapitulacji. To "światło" brzmi jak uzależnienie.  
    • @Simon TracyNawet bardzo dobry utwór! 
    • @Berenika97 Napisałem ten wiersz gdy miałem 17 lat i byłem absolutnie zafascynowany Goethem i Werterem. Przez wiele lat to była moja ukochana książka. Dziś jestem po drugiej stronie barykady poetyckiej i życiowej, ale to był całkiem dobry utwór w moim dorobku
    • @Simon Tracy Kontynuacja równie mocna. Loch Neufchatel oddany z całą jego grozą - szczury, słoma sklejona odchodami, a w tym wszystkim pojawia się zakonnik-kastrаt z falsetem. Ten kontrast między brudem a "pogodą ducha" - znakomity. Narrator wciąż gra "marny teatrzyk", zakonnik dziwnie spokojny... Czuć, że to dopiero początek czegoś większego. Klimat gęsty jak zawsze. Czekam, co narrator powie na spowiedzi.
    • Tę niesamowitą pieśń Cohena odkryłam niedawno i zainspirowała mnie do napisania wiersza.   The crumbs of love that you offer me They're the crumbs I've left behind L. Cohen.   Krokiem nieśpiesznym i spokojnym - szedłem. Po prostu. Nie wiem dokąd, aż mnie zaczepił niespodzianie przymilny głos zalotną nocą.   Na oknie - uśmiech drżał w latarni. Mówiłaś - niech rozgrzewa słowa. Mój cień był blisko, coraz bliżej. Wabiła go łagodność złota.   Ciepło się przędło przez północe. Myślałem - może po raz pierwszy ktoś mnie zatrzyma w ciemnej drodze przez bezlitosną kolej rzeczy.   I choć bezradny język trzeszczał, jak lód stwardniały pod butami, szukałem w nim właściwych pojęć - by wszystko mogło się wydarzyć.   Znosiłem z włóczęg - niczym kocur - ryby baśniowe, świetlne ptaki, od nowa ucząc się beztroski, wpatrzony w twój nimb delikatny.   Lecz nieostrożnie wyszła na jaw dotkliwa prawda tego okna, że to nie dla mnie skrzy się lampka feerią szeptów i migotań.   Byłem iluzją od początku, garsteczką imion niewybranych, jak zwykle - nikim. Wagabundą, wśród obcych złudzeń niewidzialnym.   Zbiegły się myśli w rojowisko. Złowrogo skotłowane niebo świat na kolanach przeżegnało szaleńczą, zimną kantyleną.   Czekałem chwilę przy granicy blasku i śniegu. Po co? Nie wiem. Liczyłem, że ułomna czułość wciąż ma swój ciężar i znaczenie,   bo mimo błędów... Nic z tych rzeczy. Okno poświatę z siebie zdziera, jakby paliła coraz mocniej, wstydem się jątrząc przez wspomnienia.   Wierzysz, że jeśli teraz sypniesz okruchy łaski w moje rany, będzie nam łatwiej w dwie odnogi rozdzielić jeden nurt zdziczały.   A ja po śladach jasnych ścieżek przeciskam się, pędziwiatr błędny, czasoprzestrzenią, gdzie obrazy drzemią w domostwach zamarzniętych.   Z tobą na zawsze zaś zostanie - nieprzemakalna, słodka cisza. Wszak ból to także pewien komfort. Tak pięknie można o nim pisać.      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...