Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Czy mogę wtulić się w Ciebie?
masz taki fajny, wyciągnięty sweter,
wczepię się w niego i w Ciebie,
posłucham jak bije Ci serce.

Czy mogę wtulić się w Ciebie?
przesiąknięty jesteś zapachem optymizmu,
pozwolisz? wytrę łzy w Twe ramie,
tak silne a jednocześnie tak delikatne.

Czy mogę wtulić się w Ciebie?
oprę głowę na Twej piersi,
poczuję się może bezpieczniej,
mając na skroniach dłonie Twe.

Czy mogę wtulić się w Ciebie?
na chwilkę, naprawdę momencik,
chcę poczuć bliskość czyjąś,
która ogrzeje me wyziębione serce.

proszę... mogę?

Opublikowano

Szczerze to nigdy nie lubilam takiego typu poezji, ale ten przypadł mi do gustu (aż sama się dziwię). Możliwe że jest banalny, ale ja w tej prostocie odnajduje taką słodycz.Mysle że po takim wierszyku na postawione pytanie, z pewnoscia dostaniesz pozwolenie przedstawicieli płci przeciwnej.
Serio podoba mi się, a może dlatego że niedawno sie tak wtulalam smile.gif
Pozdrawiam

Opublikowano

ech...zacznijmy od tego, że pisząc ten wiersz nie miałam na myśli konkretnej osoby...ale, wiesz...podoba mi się Twoje podejście...że sama chciałam ofiarować...myślę, że w dużym stopniu masz rację. Ale pisząc nie miałam o tym pojęcia!
no cóż....takie są uczucia...zakamuflowane,że samemu się nie wie co się czasem czuje.

Dziękuję ślicznie za zwrócenie na to uwagi, przyznam, że dało mi sporo do myślenia :)

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

Opublikowano

niestety, dla mnie to nieco pretensjonalny tekst, niebardzo oryginalne ujęcie tematu, rozumiem, że osobisty pewnie, że chciałaś się tym podzielić, gdyby to jednak w trochę innych słowach, pozdrawiam.
Opublikowano

Tak mozesz :D.
Huh to nie do mnie chyba jednak, bo nie nosze wyciagnietych swetrow. Mialem kiedys jeden, ale jakos ...no nie wazne. Ale z drugiej strony ramie mam stalowe, jak imadlo :D
Spory plus dla Ciebie.
A co do tego o czym mowil Pelman... to ja bym dal
"Wczepilabym w niego swe ręce"
albo
"Wczepię sie w niego czymprędzej"
Ale dla mnie moze byc tak jak jest, bo z rymow, ktore Ci podalem, jeden jest dosc czestochowski, a drugi zbyt malo czestochowski :D
Hueh myslalem jak to poprawic chyba z 10 min tak mnie wkrecilo :D
Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • pamięci Joanny Kołaczkowskiej (1965-2025)   Lipcowe niebo dziś poszarzało    braknie słów choćby dla  pożegnania wiedząc ,że to niestety ostatnie nawet wesołek jest  w żałobie   a kto nas pocieszy słów wciąż za mało kto ten smutek uleczy   bez odpowiedzi na dzisiejsze pytania musiałaś Atropos przeciąć akuratnie w samym środku tę cienką życia nić   tak to spodobało się tobie kiedy umiera ktoś w chorobie i nie wyjdzie już z pieleszy przestań Mojro choć na chwilę   lat życia wszak było jeszcze tyle ten śmiechu nie do podrobienia teraz wszystko na zawsze się zmienia    Kloto nową nić człowieka teraz plecie to nieprawda jeszcze serce zaprzeczy   uśmiech znalazłem w życia  kabarecie bez ciebie czy coś mnie jeszcze rozśmieszy
    • @KlipFajnie! Bardzo dziękuję! :)
    • @Annna2Bardzo mnie ujęły dzieci mówiące warmińskóm mówóm, to było pękne. :)) 
    • Karolina, studentka czwartego roku historii, uparła się, że jej praca magisterska musi opierać się na oryginalnych źródłach. Chciała napisać całkowicie nowatorską rozprawę naukową. Rankiem, majowego dnia jechała na spotkanie ze swoją promotorką, która miała jej pomóc w realizacji ambitnego zamysłu. Na początek trzeba było wybrać temat. Profesor Zakrzeńska przyjęła ją w gabinecie wypełnionym aż po sufit książkami i czasopismami. Seminarzystce zaproponowała przygotowanie tekstu o Mazurach, którzy przed wojną wydawali pismo religijne w języku polskim. Wszystkie źródła potrzebne do takiej pracy miały znajdowały się na plebanii pastora ewangelickiego w Polecku, miasteczku oddalonym o pięćdziesiąt kilometrów od Olsztyna. Karolina wiedziała, że będzie musiała tam pojechać. Nie wyobrażała sobie jednak spotkania z duchownym obcej, a może nawet, w jej mniemaniu, wrogiej religii. Po przemyśleniu swoich obaw, postanowiła jednak spróbować zmierzyć się z tematem. - Dobrze - zgodziła się niechętnie studentka - pojadę do Polecka. Profesor Zakrzeńska od razu zadzwoniła na plebanię. Po krótkiej i treściwej rozmowie, z uśmiechem na twarzy zwróciła się do swojej seminarzystki: - Może pani śmiało jechać, pastor Kocki, gdy usłyszał temat pracy, od razu zgodził się udostępnić własną bibliotekę. - Plebania znajduje się blisko dworca, trzeba tylko przejść przez park - dodała. - Za godzinę mam pociąg do tego Polecka - odpowiedziała dziewczyna - pojadę jeszcze dziś. Zorientuję się w zasobach księgozbioru pastora. Bardzo pani dziękuję. Pędzę na dworzec. Do widzenia!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...