Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Szary człowiek ciągnie

to życie zwane inaczej biedą.

Ta bieda jest niczym kamień

przytroczony do szyi

na całe życie.

Kiedy dalej chce zajść,

tym ciężej.

Wyżej zajdę to szybciej

będę spadać.

Chcę poznać to,

co dla was jest normalne,

ale nie potrafię tego.

Chylę się ku upadkowi,

kto wiem może tylko na ziemię

lub pod ziemię.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ale czym tak naprawdę jest normalność? 

Każdy człowiek jest inny i co jest "normalne" dla mnie, nie będzie dla Ciebie. 

Przestałam się dopasowywać i postanowiłam być, tak po prostu. 

Czasem dobrze jest upaść, żeby się do porządku podnieść.

Pozdrawiam.

Opublikowano

 

Troszkę niespójności mi się rzuciło.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Wg mnie "im .... (coś tam), tym ... (coś tam)" lub "kiedy... (coś tam), to... (coś tam)" Takie pary zamiast kiedy-tym.

 

 

Wcześniej skutek był oddzielony przecinkiem, więc przed "to" też bym go dał dla konsekwencji.

 

 

bez słowa "tego" brzmi wg mnie lepiej.

 

 

Chylę się ku upadkowi,

może tylko na ziemię

lub pod... kto wie.

 

Taka moja wersja zakończenia :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Simon TracyZnowu przypominasz mi nowelę  Edgara Allana Poe.   
    • @huzarc Świetnie łączysz tu konkret z abstrakcją. Szczególnie mocne jest to napięcie między poezją a praktyką życia, między słowem a czynem. Ta puenta "Trzeba się przemóc , Aby coś móc" - zwięzła i celna. I cała ta ironiczna gra z "panem profesorem" dodaje wierszowi pazura.      
    • @Alicja_Wysocka Dla mnie to czuły wiersz o miłości. "Życia ci meblować nie będę" - ta deklaracja na samym początku mówi więcej o szacunku niż tysiąc wyznań - nie chcę ci mówić, jak żyć. Ale mogę ci dać słowa. I potem ta propozycja - tak ostrożna, tak pełna troski - rozłożona na "kilka kątków". Nie wielkie gesty, ale małe codzienności: fotel, koc, kromka chleba, filiżanka herbaty. To dokładnie tak wygląda prawdziwa bliskość - nie w deklaracjach, ale w tym, co drobne i codzienne. A to "mogę?" na końcu - pytasz o pozwolenie. Nawet ta bliskość, ta troska - one muszą być chciane. To wiersz o tym, jak być blisko, nie naruszając granic. Jak dawać, nie narzucając. Piękny.
    • Nie znam imion Twoich wspomnień. Nie rozumiem ciszy, co zastępuje puste godziny. Pozostanę tu, żebyś pożegnał sny. Moje łzy czekają na prawdę – tę zapisaną w zatrutych gwiazdach.   Milczenie jest najlepszym alibi – dzięki niemu unikniesz krzyku i zawziętych łez. Twoje niebo jest dziś przygniecione chmurami – słońce szuka drogi na skróty.   Być może nauczę się, żeby nie wierzyć Twoim wspomnieniom; to, co spodziewa się kresu, pozostanie na zawsze.   Z nieba sypią się kamienie – jesień spóźni się dziesięć minut. Otwieram szeroko okno – na parapecie czeka księżyc, obleczony w kir.   Może napotkam tę jedyną gwiazdę, jakiej zadedykuję ciąg dalszy? A może zrozumiem ziemię, co znosi ciężar moich iluzji?
    • @lena2_ Twoja personifikacja spokoju, który "odwraca głowę" i "pławi się" - to bardzo trafne obrazowanie bierności. Szczególnie uderzające jest to "hodując beztrosko obojętność" - pokazujesz, że spokój może być nie cnotą, ale formą moralnej ucieczki. I to słowo na końcu - "obojętność" - jak wyrok. Ważny i mądry głos. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...