Nieśmiertelna i Wierna

[Paulina Murias]

"Miłość jest pierwszą wśród rzeczy nieśmiertelnych" (Dante Alighieri)

 

 

Dawno, dawno temu za siedmioma górami, za siedmioma
dolinami żyła sobie piękna wróżka o czystym i dźwięcznym głosie.
Swoją urodą z łatwością mogłaby zaczarować każdego śmiertelnika,
by oddał jej swe serce. Patrzyła w lustro i widziała długie,
hebanowe włosy mieniące się w porannym słońcu i błękitne oczy
błyszczące jak gwiazdy.

 

W swej prostocie czekała jednak na tego jedynego,
co sprawi, że jej serce zatańczy nie bacząc na rozum.
Była ona nie tylko nieziemsko piękna ale i dobra;
często pomagała śmiertelnikom w potrzebie.
Oburzały ją do głębi niesprawiedliwość i ludzka krzywda.

Pewnego dnia, gdy słońce wyszło zza chmur popłynęła wraz
z wiatrem ponad domami. Jej długie włosy wirowały, jej suknia
tańczyła a ona nuciła cichutko piosenkę. Jaki piękny dzień -
myślała - ciekawe co robią ludzie. Wtem, gdy zbliżyła się do
jednego z okien usłyszała melodię tak piękną, jakiej jeszcze
nigdy nie słyszała, a jej serce zabiło mocno. Zbliżyła się do
koronkowej firany, na fortepianie grał chłopak. Dojrzała jego
skupioną twarz i poruszające się z gracją ręce.
Po pięknej twarzy wróżki popłynęły łzy, gdyż muzyka ta
poruszyła wszystkie struny jej serca.

 

"Muszę poznać tego, kto zdołał mnie tak wzruszyć" -
myślała sobie ocierając łzy płatkami róż, które nagle zaczęły
wirować przed jej oczami."Lecz nie może zobaczyć mej urody,
gdyż zakocha się od razu. Cóż mam począć? - zastanawiała się
wróżka - wiem, stanę się człowiekiem, moja piękność zblednie"
i jak postanowiła, tak zrobiła. Nie wiedziała tylko jednego:
głosu nie mogła zmienić. Nie myślała zresztą o tym.
Wróżka, była odtąd z wyglądu przeciętną dziewczyną jakich
widziała wiele, dryfując z wiatrem po świecie.
Zaprzyjaźniła się z chłopakiem a z czasem go pokochała.

"Naucz mnie tak grać" - poprosiła go pewnego dnia.
Grali razem i wznosili się na wyżyny istnienia dzięki muzyce
co przenosi w inny wymiar. "Kocham Cię - rzekł pewnego razu -
zakochałem się w Twoim głosie gdy pierwszy raz Cię usłyszałem
ale pokochałem, gdy zobaczyłem z jaką miłością patrzysz na innych,
jak starasz się wszystkim pomóc. Pokochałem twoje dobre serce".
"Ja zakochałam się w Tobie gdy pierwszy raz usłyszałam jak grasz,
lecz pokochałam, gdy odkryłam w Tobie szlachetność i prawość".

 

Pisali do siebie wiersze, pełne marzeń i nadziei, codziennie
coraz bardziej się kochali. Aż pewnego strasznego dnia chłopak
dowiedział się, że umiera. Czas zatrzymał się w miejscu i już
nic nie było takie samo. "Moja wróżko, nie płacz - mówił -
spotkamy się ponad chmurami, w miejscu, gdzie nie ma śmierci i
jest tylko szczęście, będę tam na Ciebie czekał". I umarł pewnego
dnia, a wszystkie liście opadły z drzew i zwiędły wszystkie kwiaty.
Jeden, jedyny taki, któremu w duszy czytała.

Mijały dni, miesiące i lata a ona tęskniła, lecz pamiętała
o jego obietnicy. Mogła na powrót stać się wróżką i wzbić się
pod niebo, lecz wolała poczekać na ukochanego jedno ludzkie
życie niż trwać całą wieczność, choćby i piękną bez niego.

 

Minęło wiele lat, odbicie w lustrze już nie pokazywało
młodej dziewczyny o gładkiej twarzy, choć jej oczy nadal błyszczały
tak samo. "Czuję, że już niedługo wypełni się" - szepnęła do siebie
i napisała na kartce papieru trzy słowa. Położyła się na łóżku
i zamknęła oczy. Jej dusza uleciała wysoko, ponad nieboskłon a
wszystkie gwiazdy straciły swój blask gdy rozbłysła pośród nich
najjaśniejsza, jaką widziały kiedykolwiek ludzkie oczy.
Zaraz potem poczęła migotać inna bardzo jasna gwiazda.
Dziwili się ludzie, nigdy nie widzieli takiego zjawiska.
Lecz pewna bardzo mądra kobieta powiedziała wtedy do swojej
córeczki: "Widzisz, dziecko w niebie ktoś odnalazł ukochanego"
a do jej rąk wpadła kartka, która wyfrunęła nagle z okna.
Napisane było na niej:

 

"Nieśmiertelna i Wierna.
Miłość."

 

17.11.2014
 

[Gerber]

Ach, ta miłość...

[Paulina Murias]

@Gerber No tak jakoś się rozmarzyłam dawno dawno temu :D

Pozdrawiam ;)