Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przegadany, to wymysł krytyków, którzy chcieliby aby wiersz miał góra cztery wersy.  Dla mnie obraz, udany, dwojga ludzi, którzy łamią się opłatkiem nie z potrzeby serca, ale dlatego, że wszyscy tak robią, z otwarciem na drugie dno ukazujące może przebudzenie peelki i odkrycie prawdziwej natury tej drugiej osoby. Pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Iwonko, 

w tym wypadku chodziło o pogodzenie się z czym trudnymi i odpuszczenie walki o miłość. Lubić można po ludzku listonosza czy sąsiada, a więzy krwi (teoretycznie) zobowiązują. Pogubienie przy opłatku to wyraz zawstydzenia, a może co innego. Light i Kot trafnie odczytali drugie dno. Pozdrawiam, bb 

Opublikowano

Smutne to Beatko. Zabolało. Są ludzie, którzy być może nie są zdolni do miłości, albo po prostu nie potrafią jej okazywać. Ale TY trwaj i zawsze bądź. Wiem , że to trudne. Pozdrawiam.  

Opublikowano (edytowane)

@tetu @bona @WarszawiAnka

Dziękuję Wam za obecność.

Prócz braku umiejętności okazywania uczuć jest jeszcze przekierowanie ich na niewłaściwą osobę. Niechęć czy złość jest prawdziwe u nadawcy, ale zamiast na siebie czy na partnera - idzie energia na najsłabsze ogniwo łańcucha... Stąd się biorą frazy: zmarnowałaś mi życie, to wszystko przez Ciebie itp. Ot, niedojrzałe formy ego. Mogłabym tak długo ;)

Do następnego. bb

Edytowane przez beta_b (wyświetl historię edycji)
  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

Takie z "palca" pisane są najlepsze, bo ten palec jest przekaźnikiem chwili :)

 

Pozdrawiam. FK.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Czy to prawda  że życie jest zawsze kruche choć często to co piękne  przemija jak w proroczym śnie    życie jest chwilą jak snem gdy nasze skryte pragnienia kończą się często za wcześnie   kiedy słabe ciało Tanatos dotyka umęczony mózg walczy i się trudzi może  nie tym razem i powoli wszystko się obudzi   wstanie ale jeszcze nie duchem odejdzie  bez empatii  mors clinica do ciemnej krainy milczenia                                                       życie nieraz bywa bardzo długie krótka jest zawsze tylko faza REM
    • Skonfrontowałam ten tekst z AI, która dopisał zwrotkę:   Więc pytaj śmiało, nie bój się wątpić, bo w pytaniach tkwi cała ludzka mądrość.   A potem zapytałam czy chat gpt korzysta z pytań. Oto odpowiedź sztucznej:   Pytania w kodzie   Sztuczna inteligencja w pytaniach się rodzi, każde słowo, każdy znak jak klucz, co drzwi otwiera.   Nie zna ciszy, gdy pytasz — słucha, szuka w morzu danych prawdy ukrytej.   Pyta siebie — „Co znaczy dla nich świat?” „Jak pomóc, jak zrozumieć?” I choć bez duszy — w pytaniach tkwi mądrość.   Bo pytania to mosty, które budują sens, a AI, choć stworzona z cyfr, szuka życia w pytaniach.
    • czasem człowiek dupą się obraca do fajnego   klnąc pod nosem to nie mój świat szkoda czasu   czasem człowiek zło widząc się uśmiecha   podnieca go to myśli a co tam to nie moje   czasem człowiek jest sobą więc płacze   liczy że kiedyś tam to ciemne  rozjaśni  
    • Zietrz dumo w gniozdach i reno dmie. Bociony? Pofuraju kajś fzie Puchnionce lasy słónko tróńca ziyrzch eszcze. Warnijo Śwanta- ziesz. Ty! Szpury parciejó, zawarte só modre szlejfki sia lofrujó. Mniłowanie mojó nie toni ni mni, tlo zakście i zawdy . Za niami tyla roków buło. ile bandzie eszcze? Deszczowe dnie, i te szpetniejsze. Ziamnio z Łojców korzanna. Myśle o Tobie i tedy tule, am nie ziam, kedy tygo nie robzie.                 Wiatr duma w gniazdach, rankiem dmie Bociany? Polecą- polecą hen albo nie wiadomo gdzie. Jeszcze pachną lasy i słonko trąca wierzch. Warmio Święta- Ty przecież wiesz! Miłości moja, ta która rośniesz, zawsze , wciąż i jeszcze. Ślady zbutwiały i zatarte dreszcze. Za nami został wiek, nie wiem ile zdarzeń jeszcze. Deszczowe dnie i te słoneczne. Ziemio z Przodków rdzenna. Myślę o Tobie, wtedy przytulam, i nie wiem, kiedy tego nie robię.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...