MOWA POCHWALNA DO DĘBU

[BARTOLOMEO]

Spod dębu, którego szum liści koi i uspokaja, moje myśli łącza się z krajobrazem. Wzrok wędruje przez pola świeżo zaoranego czarnoziemu, opierając się na wstędze drogi naznaczonej pożytecznymi drzewami owocowymi. Dębie, którego liście chronią od słońca, korą grubą pokryty. Pamiętasz czasy, kiedy ludzie pod tobą odpoczywali w przerwach od pracy na polu, jedli, bawili się rozmową, cieszyli się pieśnią. Nikt już cię nie odwiedza, nie uśnie ukojony śpiewem ptaków, których jesteś ostoją, nie będzie ucztował przy tobie. Dąb kilkusetletni stracił na znaczeniu, jego czas się kończy.

[Lahaj]

@Błąd ortograficzny @Błąd ortograficzny spoko ale dąb nie koi jonizuje dodatnio wiec pod dębem głoszono mowy rozgrzewające przed bitwą odbywano narady

[Gość]

Ładny tekst :-) 

Trochę tak jak bym czytała wstęp do opowieści o bogach Noedyckich :-) 

Moim ukochanym drzewem jest wierzba 

[BARTOLOMEO]

@Gosława

Ja nie mam jakiegoś ulubionego drzewa. To było napisane pod wpływem chwili, z pod właśnie takiego dębu. Zwykle w wierszach opisuje krajobraz.