Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kobieta XXI wieku


Gość Przemyslaw Prus

Rekomendowane odpowiedzi

Gość Przemyslaw Prus

mężczyzna prawdziwie kochający kobietę to nie ten co o niej nieustannie mówi,

tylko ten co wiele dla niej robi.                              
                                                                                                                                   Pan P.

      wiek dwudziesty  (jako "I")
      kobieta wychodzi z cienia
      wiek dwudziestypierwszy (jako "II")
      kobieta rzuca cień
(I)  kobieta otrzymuje głos
(II) kobieta dzieli głos w nieskończoność
(I)  kobieta dziękuje mężczyźnie, że mógł                  
      dwukrotnie
(II) kobieta po każdym drugim razie go                
      wymienia
(I)  kobieta w makeupie, szpilkach i mini
(II) kobieta ubiera w mini, maluje mężczyznę
      pożycza mu szpilki
(...)
 
zacznę od środka
epicentrum początku
w tym bezsprzecznie
wieku kobiet, chciałbym
na kilka chwil
być jedną z nich

po pierwsze żebrotkanką-Ewą
uciąć sobie pogawędkę z wężem
robiąc wielkie oczy
słuchając tego jak
i co powie
Adam nie mógł być kuszony
nie miał za grosz ciekawości
wydzielał woń glinianki z potem
leżąc w cieniu jak truteń
zamiast robić pompki

po drugie kleopatrą-Nefretete
ujarzmiać koty
będąc jednym z nich
przywdziać szaty faraona
ustanowić monoteizm
stopami nigdy
nie dotykać ziemi
niewidocznym skinieniem
kończyć życie każdego śmiałka
za jedno nieroztropne
podniesienie wzroku

po trzecie matką-Teresą
chadzać boso nie mieć
nic materialnego
szanować i troszczyć się
o bliźnich
móc powiedzieć wszystkim
"Jeżeli chcesz naprawić świat
to idź do domu i kochaj najbliższych
"

po czwarte supergirlką-Gretą
do szkoły nie chadzać
łodzią pływać
być wiecznie oburzoną
zostać człowiekiem roku
i codziennie ocalać
matkę ziemię

po piąte i po szóste
wcale niekoniecznie
zapnij pasy
będzie niebezpiecznie
pierwszą z brzegu
poczytną influencerką
pośladkoszejperką
sześciopakobrzuszerką
co w miesiąc po porodzie
jest już na fit chodzie
nie mieć nic światu
do powiedzenia
robić zdjęcia sobie
sylwetki i jedzenia
chadzać na trendy ścianki
szmatki szminki majtki
lans bez trzymanki

gladiatorki i sportsmenki
heroski i fighterki
prężą muskuł
pną się w górę
dźwigając na swych barkach
kobietę XXI wieku

 

 

tekst wierszowany dedykowany Pani F.

Edytowane przez Przemyslaw Prus (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Przemyslaw Prus

hmmm to nie do końca czepianie jest... Greta to super nośny temat podejrzewam, że dyskusja nad nią nie miałaby końca, a co do save the planet to zasłuchuję się tym Panem

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Przemyslaw Prus I dobrze, że to jest nośny temat, akurat w tym wypadku to fajnie, i to nie jest konkurencja, ludzie grają do jednej bramki. Greta jest głosem najmłodszego pokolenia, którego katastrofa klimatyczna dotknie najbardziej bo przypadnie na lata ich dojrzałości. Niech dziewczyna walczy i będzie jak najbardziej nośna.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Przemyslaw Prus

co wiesz o depolaryzacji ziemi(albo o przebiegunowaniu ziemi) ?? co wiesz o kącie ziemi pod jakim się obraca w stosunku do słońca czy jest ciągle ten sam? czy wiesz że nowy jork był pokryty lodem o wysokości 8 kilometrów a cała ziemia lodem? czy wiesz że skrzypy były wielkości drzew itd. etc. My jesteśmy jako gatunek ok. 200 tysięcy lat, w stosunku do ziemi wieku jesteśmy jak dwutygodniowy katar. Myśl i wyciągaj wnioski. Żeby nie było kupiłem nierdzewne słomki i bambusowe szczoteczki do zębów i może przestanę jeść mięso, nie palę nie piję i ciagle mam wrażenie, że gówno to pomoże Ziemi i klimatowi który jeśli zmieniał się średnio co 100 lat to będzie już jego 46-tysięczna zmiana.

Edytowane przez Przemyslaw Prus (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Plus za poruszenie tematu, jakie są kobiety. Według mojego prostego rozumienia, są jak materia plastyczna. Gdy temperatura między facetem i nią jest wysoka, są miękkie,  miłe w dotyku, ustępliwe, przyjazne, natomiast gdy się ochładza, robią się twarde, szorstkie, ostre na końcach, potrafią być bardzo nieprzyjemne, bolesne w kontakcie i niszczące. Są kierowane głównie emocjami i jeszcze czymś, czego nie rozumiemy. Tak było, jest i będzie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Wiesz co, nie wiem o tym, ale czytam na ten temat, publikacje naukowców, którzy coś na ten temat wiedzą. Skoro uważasz, że nic nie pomoże Ziemi to połóż się i umrzyj, albo chociaż przestań się myć. Opieram się na badaniach naukowców, tak jak w wielu innych sprawach. W kosmosie nigdy również nie bylem, ale wierzę, że Ziemia jest okrągła. Tak często narzekamy, że jest zbyt wielu ludzi znanych z tego, że są znani, a jak się pojawia ktoś kto ma coś do powiedzenia i robi coś ważnego to kwitujemy to stwierdzeniem: "to nośny temat".(o Ziemi śnieżce słyszałem, i podobno naturalnie powinna wchodzić właśnie w tę fazę, a nie wchodzi). Opieram się również na relacjach ludzi, którzy są bliżej natury, i obserwują pewne zmiany bezpośrednio. Coraz dłuższe susze, wymieranie gatunków, coraz gwałtowniejsze zjawiska pogodowe, ale masz rację, mój niepokój i niepokój Grety co to do szkoły nie chodzi, są bezpodstawne. Ja uważam, że Ziemia jak najbardziej przetrwa, o nią jestem spokojny, co najwyżej nas zrzuci z grzbietu, a robimy wszystko żeby zrzuciła nas szybciej :)

Pamiętasz jeszcze jakąś zimę z prawdziwego zdarzenia? Przecież to są popierdółki a nie zimy, pokrywy lodowe topnieją, zanikają lodowce, pożary są coraz częstsze i coraz rozleglejsze, coraz częstsze i coraz silniejsze huragany, również w Polsce, ale masz rację, nic się nie dzieje. A wiesz jaką funkcję w naturze pełni węgiel? Otóż jest naturalnym filtrem i pochłaniaczem wszelkiego syfu z atmosfery. Wykopując go i paląc nim wyrzucasz to z powrotem do atmosfery i pozbawiasz Ziemię naturalnego pochłaniacza. Jak kuchenka mikrofalowa funkcjonuje to chyba wiesz? Z półek będą powoli znikać pewne towary, konsumpcja się skończy. Temperatura się podniesie, a to na kontynentach takich jak np. Afryka oznacza niemożność życia, to pociągnie za sobą ogromne migracje, jak myślisz dokąd ci ludzie będą uciekać? Do nas, żebyśmy mogli drzeć buzie o tym, że nam "czarnuchy" do drzwi walą. Dopóki zdychają u siebie to ok, ale jak szukają pomocy to wielkie larum się podnosi. To zrodzi konflikty i rzezie, wojny o wodę, jedzenie i miejsce zdatne do zamieszkania. A potem powoli zaczniemy się dusić. Ale tak, nic się nie dzieje, to tylko zielona lewacka propaganda aby przejąć władzę nad światem. Ale ja to widzę inaczej: negowanie efektu cieplarnianego to propaganda wielkiego przemysłu, bo przyznanie że coś się spierdoliło to przyznanie się do całkowitej porażki, a to oznacza straty finansowe, dlatego neguje się zmiany klimatyczne. Bo to wymaga poświęcenia, należy zrezygnować z części zysku, żyć troszkę skromniej, ponosić ryzyko związane z inwestycjami w nowe technologie, które zyski mogą zacząć przynosić dopiero w perspektywie kilku lat, a to powoduje zatrzęsienie pośladów u akcjonariuszy, którzy wycofają swoje akcje bo tracą hajs, a to nie są drobni akcjonariusze, dla nich straty nie oznaczają życia w nędzy, dla nich to oznacza, że np. nie wybudują sobie czwartego domu z basenem. Bo taka jest natura człowieka: po nim choćby potop.

Edytowane przez Krakelura (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

To o czym piszesz, posługując się (powiem nieładnie, ale w ramach "poprawności") kobietą 21 (tu brawa/lub oburzenie pani F), to temat do zgłębiania na długie tygodnie, a właściwie niekończąca się historia. Bo co i rusz dochodzą nowe „paradoksy” w świecie, w którym trzeba się jakoś znaleźć. A bywa coraz trudniej, jednak trzeba, bo raz śmieszą, raz przerażają działania i tematy, które u „trendywatych” nie wzbudzą przecież nawet krzty zastanowienia.

Mowa-trawa w postaci malowania kwiatków na chodnikach, w celu poruszenia nutki miłosierdzia i opamiętania dla nas - Euro-pej czy-ków, u „bombowych” chłopaków i szaleńców religijnych, to typowy tego objaw. Twoja Greta, to podobny, ładnie ujęty „temat zastępczy”, jakim zajmuje się umysły sprzymierzeńcom tej „nowej fali”.

Zdjęcia jedzenia, gdzie byłam, czym jeżdżę, to już jak wypełnianie własnej teczki osobowej lub co najmniej kwestionariusza u specjalisty. Jako uwieńczenie tych paranoi podam tylko jeden przykład z dzisiejszego programu telewizyjnego, o „odczuciach fantomowych” wibracji telefonu, którego zapomnieliśmy zabrać z domu... Ot, „taka sytuacja”. ;)

Podoba mi się, temat ciekawie ujęty.

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@jan_komułzykant A ja myślę , że "nietryndowaci" po prostu srają po gaciach z rozpaczy, że kobiety teraz też mogą. Te wszystkie zarzuty wobec kobiet mogłyby pasować do całej rzeszy influencerów, bloggerów i innych gamoni zaśmiecających internet. Panowie, pogódźcie się ze zmianami, penisy wam nie odpadną. I podanie kilku negatywnych przykładów kobiet niczego tu nie załatwi, bo jest mnóstwo kobiet mądrych, które działają i mają coś do powiedzenia, i osiągają sukcesy w ważnych dziedzinach. Ja o swojego penisa jestem spokojny. Miłej niedzieli.

A to laurka ode mnie dla Was:

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I jeszcze jedna:

 

 

Edytowane przez Krakelura (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

nie wiem, czy zrozumiałeś to o czym napisałem - więc wróć do początku. Zresztą powiem to inaczej. Nic nie napisałem o głupich kobietach, czy średniowiecznym do nich podejściu. Przepaść jaka nas dzieli nie polega na tym, że ja chciałbym swoją kobietę ciągnąć za włosy do jaskini, a Ty być może swojego chłopaka nie. Kobieta jest tu bardziej pretekstem (oczywiście moim zdaniem) do napisania tematu, a nie głównym tematem. Niestety "dzisiejsi" panowie (czasem, jak dla mnie, niegdysiejsi) zachowują się podobnie. Oczywiście nie bronię nikomu chodzić w szpilkach, czy bronić się torebką przed zboczeńcami, ale piosenka "Gdzie ci mężczyźni" mówi sama za siebie ;)))

 

Dlatego martw się chłopie o własnego penisa i nie wymachuj nim zanadto, bo znam artystów, którym to na dobre nie wyszło.

Również miłej niedzieli życzę.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie wcale nie jesteś średnioweczny... :))) Oczywiście w twoim mniemaniu muszę być "pedałem". Otóż nie, zaręczam ci, że jestem zajebiście zdolnym facetem, inteligentnym, wrażliwym i całkiem przystojnym, odnoszącym sukcesy, od 7 lat w związku z fajną dziewczyną, ponadto wiele kobiet docenia mój talent, robi maślane oczy i mnie podziwia, oraz okazuje szacunek, dlatego nie mam z tym problemów. Wielu facetów gejów również okazuje mi zainteresowanie i podziw dla talentu, co odczytuję po prostu jako komplement. Zajebiście się czuję z własnym poczuciem wartości i śmieję ci się w nos. Drżyjcie dalej. Tylko albo czegoś wam brak, albo dupy się ruszyć nie chce, tak jak wspomnianej Grecie "tematowi zastępczemu", młoda dziewczynka a jaja ma większe niż my wszyscy. :)))

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Przemyslaw Prus

@Krakelura przepraszam, że to napiszę, ale kiepsko czytasz i jeszcze bardziej kiepsko wyciągasz wnioski. Ten tekst jest pozytywny, pochwalny jest wręcz odą do Kobiety, a co najbardziej jest zbiorem faktów i nic po za tym. Śmieszy mnie to, że doszukałeś się w nim wyrzutów, zarzutów, ataku itd. bo jest wręcz odwrotnie, ale najwidoczniej przy takiej długości wypadałoby więcej skupienia i uwagi. Tak jest w nim łyżka dźiegciu bo nie cierpię patosu i bałbochwalstwa. Piękne ryciny fallusa naprawdę mi się podobają mam nadzieję, że nie uwidaczniają Twoich jakiś ukrytych kompleksów. Pozdrawiam ozięble

Edytowane przez Przemyslaw Prus (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość
Ten temat został zamknięty. Brak możliwości dodania odpowiedzi.



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • W borze gęsto uplecionym, mgłą spojoną przemilczeniem Między szczytem wypiętrzonym, między skrajem, zapomnieniem Srebrnym światłem osłonięty, w noc gwieździstych adwersarzy Co słoneczny promień chwyta, jeśli za dnia tylko marzy W łonie leśnej pierwotności, obok regla, w mateczniku Przy dziewiczym wiecznym źródle, tętniącego z monolitu Rósł jedyny, nieskalany, okazały, eminentny Jawor- niezwykle leciwy, przy tym bardzo korpulentny Klon zuchwałej był natury, rządny przygód, doznań blasku Godzinami uwertury tworzył z swych gałęzi trzasku Za zrządzeniem opatrzności, w zbiegu zdarzeń wyższej siły Ludzkie ucho dosłyszało, ten rezonans co jak żywy Zdawał się nicować ciało, nieść powietrza kęsy krzepkie Słyszącemu stale mało, słuchać pragnął ich namiętnie Myśl zrodziła pomysł śmiały, rozum spoił wyobraźnią Serce wrażliwości pełne, wsparło proces swoją jaźnią Ręka z należytą siłą, lecz z szacunkiem i oddaniem Ścięła konar jaworowy, we wdzięczności i z uznaniem Dłoń zmarszczona czasu pląsem, biegła w lutniczym rzemiośle Wydrążyła drewno z gracją pracy rąk na tkackim krośnie Wszystko po to, by w efekcie schyłku prac mozolnych wielu Palce opuszkami swymi, pochwyciwszy klona postać Mogły struny naciągnąwszy, doprowadzić końca celu Jakim jawor od lat wielu, pragnął z głębi wnętrza zostać Skrzypce – taka ich historia cała, grają dziś dla Ciebie bracie Ta muzyka wznosi duszę, lepszej w życiu nie doznacie Ile nut na pięciolinii, ile dźwięków świat obieca Tyle podzięki za drzewo, które nie syciło pieca   Wiersz pochodzi z mojego debiutanckiego tomiku "Wnętrze cz. I":

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • oddalam się od prawideł ułożonych wersów zatracam częściej w szklane oko nie szkiełko każe wstrzymać oddech gdy wylewa się słowo   gdyby o tym wiedział wieszcz napisałby pewnie tylko  dwanaście zgłosek w jednym szeregu stanął może nawet uderzył w klawiaturę zamiast w dzwony                        
    • Światło pod sufitem. Długi rząd brzęczących jarzeniówek. Brudna, żółtawa biel poprzetykana czernią rozkładu i defragmentacji. Zupełnie jak wybrakowane uzębienie starca. Choć w zasadzie trupa, żywego jeszcze, ale trupa. Przechodzę. Idę. Nieskończona dal. Usiana opiłkami żelaza podłoga. Śmierdzące smarami zgarbione korpusy martwych frezarek. Jakichś urządzeń niewiadomego przeznaczenia… Zapaliłem świeczkę. Nie jedną. Kilka. Cały las świeczek. Płoną wszędzie. Na podłodze. Stole. Lastrykowych parapetach, krzesłach, drewnianych półkach regałów. Pełnych, uginających od starych, rozsypujących się książek. Pozostałości po umarłym ojcu, umarłej matce... Płoną i drżą płomienie. Żółte, drgające płomyki. Drgające od oddechów niewidzialnych widm. W mroku nocy z zaprzepaszczonej otuliny snu. Matka przychodzi czasami. Widzę ją. Przychodzi z uśmiechem. Z werwą. Albo z jakąś pretensją. Z marsową miną. Przychodzi sama albo z ciotką, albo z ojcem. Ale zawsze wyrazista. Jakby przesycona kolorami. I cała w falujących płachtach. Jakichś falujących częściach zwiewnej garderoby. Jakiejś takiej, której nigdy nie nosiła za życia. Wielokolorowych, wyciętych niczym z modowego żurnalu peniuarach długich do samej ziemi. A zatem przechodzą przeze mnie. Wychodzą ze ścian. Idą. Płyną. Stąpają bezgłośnie po dębowej klepce. W pokoju. W przedpokoju. W całej amfiladzie długiej jak rodny kanał martwej od dawna rodzicielki. Niekończącej się gardzieli jakiegoś przejścia. Jakiegoś korytarza z tego do tamtego życia albo śmierci. Idziesz ze mną? Czy idziesz? Dlaczego milczysz?   Świece płoną. Jedna przy drugiej. W odstępach. W oddaleniu. W nicości nocy… Drgające ogniki. Deliryczne cienie na suficie i ścianach. Skrzydlate. Bezskrzydłe. Albo wypełzające dopiero z kokonów. Nieporadne… Rozmaite, nienasycone jestestwa. Metamorficzne egzystencje. Wyczulone na każdy najmniejszy nawet ruch. Na każde poruszenie, nawet tak szybkie, że przekształcające się momentalnie w nieruchomość. W cienistą skamielinę. W odwieczny kamień pokryty zielonym mchem zagradzający przejście do drugiego pokoju. Skąd tu nagle taka bariera? Ta niemożność przejścia? Owiewa mnie leśny chłód po twarzy, po skroniach i plecach. Las szumiący wokół. Szumiące wokół dęby. Za oknami otwartymi na oścież… Za oknami gałęzie. Liście… Cicho. Ciii… Ktoś idzie ulicą. Chodnikiem. Trotuarem. Ktoś spóźniony na umówione spotkanie w parku okraszonym nocną ciszą. Tam, przy ławce. Przy tym dębie, kasztanie, topoli… Tam wtedy. Tam, kiedyś… To było kiedyś… To było…   Dlaczego milczysz? Przecież jestem. Przyszedłem. Wprawdzie po czasie, ale jestem. Rozglądam się wokół, lecz jedynie wirują lodowe kryształki w sześcianach powietrza. W żółtawej poświacie latarni, które giną w przymglonej substancji czasu. I płyną powoli, powoli. Powoli… Całe flotylle kłębiących się, zapomnianych… Dawno umarłych. Nieistotnych… Zatracających się na powrót w ciszy… Milczysz, albo zmieniłaś ton. Nie. To zmieniły się jedynie okoliczności. Ty, nie zmieniłaś się wcale. Cały czas milczysz w piskliwym szumie gorączki. I chowasz się, gdzieś dalej. I znikasz. Zza drzewa wychodzi starzec o siwej brodzie z gałązek i chrustu. Nie. Nie idzie. Stoi. I tylko chwieje się w podmuchach wiatru. I drży. I porusza milczącymi ustami. I opowiada coś czego dosłyszeć nie sposób. I opowiada coś z egzaltacją i pasją. I mówi wśród teatralnych gestów. Przesadnych… Kiedy podchodzę. Kiedy zbliżam się, aby dostrzec, usłyszeć cokolwiek, zatraca się wszystko, co przed chwilą wydawało się takie realne. I staje się jedynie krzakiem nagiego bzu, co zaszedł mi znienacka drogę. I staje się jedynie plątawiskiem gałęzi. Plątaniną korzeni. Podziemną egzystencją nie wiadomo czego…   Zamykam oczy. Ćwiczę zamykanie i otwieranie powiek. Otwieram. Zamykam. Otwieram szeroko. I widzę. I próbuję dostrzec. I widzę jakieś kontury. Zarysy na ścianie. Na drzwiach trzydrzwiowej szafy. Na drzwiach pokrytych fornirem. Na drzwiach starej szafy skrzydlate cienie. Na drzwiach wielki motyl rozpościera skrzydła. Szykuje się do odlotu wieka istota… Wiesz, piję Bushmills'a, taką starą irlandzką whisky. Napijesz się ze mną, tato? Masz. Pij i nie dyskutuj. Ja, piję. Uśmiecha się do mnie skrzydlata istota. Ojciec leży tu od wieków w stosie rozsypanych piór i chrzęści resztkami spróchniałego truchła. Jakiś taki niepodobny do samego siebie. Leży profilem swojej podłużnej czaszki. Czaszki podobnej cośkolwiek do jakiegoś ptaka. Patny się na mnie. Nie patrzy. Zwraca się do mnie pustymi oczodołami zasklepionymi czarną, wilgotną ziemią… Co chcesz powiedzieć, tato? Nic. Milczenie. Tylko piskliwa w uszach cisza. Tylko szum i szmer padającego zza otwartego szeroko okna deszczu. Trącane kroplami listki lśnią w półmroku. Migoczą. I drżą w żółtawej poświacie ulicznej latarni… Matka krząta się w kuchni. Przynajmniej tak mi się wydaje. Coś tam robi. Szykuje kolację wigilijną. Choć odgłosy to jakieś odległe. Płynące spomiędzy przeszłych warstw dawno minionych dziejów. Milknie wszystko. I znowu nic. Znowu piszcząca w uszach cisza. W pokoju. W pomroku pokoju lśni płaszczyzna drzwi. Lakierowana powłoka starej szafy, w której czai się pustka wiszących na pręcie pokrytych kurzem drewnianych wieszaków. Wisiały tu kiedyś płaszcze i bluzki. Marynarki. Na wewnętrznej ścianie krawaty ojca… Czy ty mnie kochasz? Powiedz. Mów. Albowiem dawno nie było kochania. Wiesz, przychodzą do mnie. Przychodzą jakieś osobistości, płaskie jak książkowe fotografie. Kto to? Nie wiem. Ale chyba są ważni, bo wyniośli i sztywni. Tacy królewscy. Masz, pij. Dlaczego milczysz? Rozgrzewa mnie w środku kolejny łyk alkoholu. Trunek to szlachetny. Herbaciany. Potrójnie destylowany. Nie uroń tylko kropli, bo spłynie ci po brodzie palącą do szpiku kości rozpaloną strugą.   Przychodzą do mnie znowu. Aktywizują się po śmierci. Przechodzą przez ściany i drzwi. Przechodzą w ciszy i jakoś tak obojętnie. Nie patrzą na mnie te natrętne mary. Te najgorsze widma. Owijają się w przezrocza minionych dni. Za otwartymi oknami drzewo przy drzewie. Dęby, kasztany... Kładące po sobie liście topole. I te topole strzeliste do nieba. I te topole trzeszczące w pochyleniach od wiatru… Ktoś znowu idzie. To ja idę pomału. Wstałem i idę powoli jak ktoś, kto uczy się dopiero chodzić. Idę, stanąwszy po długim leżeniu. Po długiej niemocy. Po gorączce toczącej ciało. Idę daleko, nie wiadomo gdzie. Chyba do toalety oddać mocz, choć oddałem go już wszędzie… I obejmuję ściany, próbując utrzymać równowagę z powodu ogromnego pędu kuli ziemskiej. Przytulam się do niczego, będąc niczym i nigdy nie będąc czymkolwiek ponad nicość. Ponad okrutną nicość i pustkę lodowatego wszechświata. Płynąłem. Płynę. I jeszcze raz płynę. Byłem wszędzie. I byłem równocześnie w kilku innych czasach i przestrzeniach. Być może we śnie. W malignie. Na jawie…   Coś się świeci nade mną. Coś się do mnie przymila. Coś nagiego w swoim bezwstydzie. Otula mnie ciemny poemat z piekła rodem. W szumach i piskach. W szmerach i cichych stukach w żeliwnych rurach. W starych rurach. W plątaninie starych żeliwnych rur. Jakieś jęki i szepty. Jakieś przekleństwa hydraulików. Nade mną mieszka jedynie nicość. Pustka tak przeogromna, że aż rozsadza czaszkę w swoim bolesnym pulsowaniu. I w tej pustce czyjeś kroki. Powolne kroki. Czyje? Czy to ty, tato? Milczysz, a więc milcz dalej. Tak jak milczysz do tej pory swoim grobowym milczeniem. Matka? Nie. To nie ona. Ponieważ poszła już sobie po chwilowym krzątaniu się po kuchni. Stwierdziła, że nic tu po niej. A przyszła jedynie z przyzwyczajenia. Pokrzątała się w kurzu i w pyle. W pajęczynach… W zapleśniałych tworach wypełzających z ciemnych kątów. A więc przywołało ją tutaj jej własne echo przeszłości. Poszła sobie. Zniknęła w drzwiach, w półmroku klasztornym pełnym umarłych twarzy. Poszła jak wtedy, rzucając na pożegnanie swój cień na ogród.   Przy stole stoi odsunięte krzesło. Na stole pęknięty wazon z pękiem uschnięty melancholii. Na stole talerz z okruchami czerstwego chleba. A więc ktoś tu był na tej ostatniej wieczerzy. Skosztował ciała Chrystusa i jego krwi. Lecz ta krew miała posmak irlandzkiej, potrójnie destylowanej whisky. Pusta butelka mieni się w drgających płomieniach świec. Napijesz się ze mną, Jezu? Masz, pij. Kilka kropel spadło na twoje wytarte dżinsy. Masz za sobą długą podróż. Jego płonące oczy. Jego świecący na głowie diadem. Na co ci on? Po co? Kładzie na stole naszyjnik z pereł. To nic. To tylko kamienie, kamienie… Powtarza jak echo. Powtarza cicho… Była tu twoja matka, mówi. Wiem, odpowiadam. Lecz widzę nagle, że jest nagi. I widzę jego wargi nabrzmiałe. Coś chciał jeszcze powiedzieć, lecz milczy. I rysuje w powietrzu kręgi. Ramionami oplata swoje smukłe nogi i ręce. Słyszę go w szmerze przesuwanego krzesła. Mówi coś. Mówi, porusza obrzmiałymi, sinymi ustami… Wstaje i idzie. Ku zaskoczeniu cały w bieli. W falujących, w powiewających szatach… I ostrymi skrzydłami bez szelestu się w niebo wzbija, jak ptak… I uderza mnie cisza. Cisza tak wielka, że aż ogłuszająca. Cisza tak wielka, idąca jak fala za falą...   Otwieram oczy. Otwieram szeroko. Razi mnie słońce, co wpada z ukosa. Na podłodze, na sękach, na słojach dębowej klepki… Na suficie plama zacieku. Wznoszące się drzewo żeliwnych rur… Drapie mnie w gardle. Dusi wirujący w powietrzu kurz. Świece dopaliły się do końca. Spalone knoty. Stearynowe kikuty...   Jesteś tu jeszcze?   (Włodzimierz Zastawniak, 24-12-25)      
    • Typowy typ typuje topy.   Warszawa – Stegny, 25.12.2024r.
    • Święta Choinka   Śnieg Prezenty   I delikatne sentymenty        
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...