nie nazywam już braci po imieniu

[tetu]

rozbierali mnie
kawałek po kawałku biorąc
jak swoją

 

w bólu i osamotnieniu trzy razy
ocierałam się o śmierć
za słaba by wstać
zbyt silna by umrzeć

 

wypluwając kości
po cichu kołysałam niewinne dzieci
a szkielet rozpadał się na tysiące oczek
nawlekali

 

wówczas bezbronna
dziś nieuległa
pełna pamięci i dotyków
z prochu powstałam

 

mam imię
przeglądam się w sumieniach innych

[Paweł Artomiuk]

Bdb. 

[Kobra]

Świetny, dopracowany tekst z głębią treści. Ściskam Cię cieplutko. :-) 

[Ast Voldur]

Witam serdecznie.Odniosę się jak zwykle do treści zapisu :) - Zachwycony.Pozdrawiam.

[Gość]

Dziś same wspaniałości się na orgu posypały 

Wiersz Pawła D. teraz Twój :-) 

Bardzo mi się podoba 

 

[Gość]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

za cały wiersz, a za powyższy fragment .Bravo

[tetu]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Fenks.

 

Dziękuję Kobruś, miło Cię gościć. Dawno nie zaglądałaś. 

 

:D niemożliwe;) ale cieszy, dzięki.

 

Dziękuję Gosławo.

 

Dag, bardzo dziękuję. 

 

Za serducha tak samo, wszystkim.