Dekonstrukcja Człowieka

[23.]

Trzeba było ugiąć kolana
kopnięciem w psychikę,
jakby tylko głowę słaniał
i myślał, że przeżyje.

 

Zapętlić korpus sercem 
u samej szyi w gardle,
a na pytanie o życie
nic nie powiedzieć,
patrzeć gdzie indziej. 

 

Może w oczy, chociaż dłonie
wchodzą między żebra
i prężnie wymachują łokcie,
żeby podnieść łopatki
na wzór skrzydeł.
 

[Paweł Artomiuk]

Podoba się. 

Dlaczego "człowieka" z duzej litery? Bez przesady. 

Edytowane 2 Listopada 2019 przez light_2019 (wyświetl historię edycji)

[23.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki. Z dużej litery aby podkreślić, że chodzi o niemalże każdą istotę ludzką. 

[Paweł Artomiuk]

Wydaje mi się to zbędne, małe litery też mają moc. 

[23.]

Tutaj też podpinam małą ściągawkę:

 

Tutaj zaznaczyłbym, że każda strofa jest rozkładem innej części człowieka.
1- Myśli (mózg), ale podpiąłem też godność, chociaż wahałem się z tym w 3 zwrotce :/
2- ciało - instynkt przetrwania, dlatego w 3 strofie robi się zwierzęco.
3- dusza- tutaj też pojawia się godność, a raczej jej pełne pozbawienie i wyśmianie. Taki dramatyczny komizm z tymi łokciami ;) No i klasyczny motyw lotu.
Wiersz przy okazji zamyka się w pewnym toposie (Trzeba było-po co?- żeby podnieść łopatki).