Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Nieporadny wiersz


beta_b

Rekomendowane odpowiedzi

Beti, jestem zachwycony tym wierszem. Przeczytałem go chyba z dziesięć razy i za każdym brzmi coraz lepiej. Podoba mi się rytmika i  nieporadna urokliwość treści. 
chciałem się przyczepić do dwóch przedostatnich wersów, ale po chwili namysłu zaczęły pasować.

Można go czytać na wiele różnych sposobów. Dobra robota :) 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Beciu, mnie czasami nieporadność szczególnie w kontaktach damsko męskich wzrusza i rozczula, coś jakby słoń w składzie porcelany. Nie chce, ale strąci. Żal porcelany, a słoń przestraszony.

Pozdrawiam :)

A za wiersz

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Tom Tom Hehehe, przyznam się, że początek i we mnie płynie melodią, i choć go sczytuję (bo nieporadnie nie pamiętam), to znów to robię (i nawet nie wiem po co). Koniec schodzi na ziemię, do dialogu, ale jest prosty. Dzięki za odwiedziny, mój miły. bb

@Alicja_Wysocka Tak Alu, mam nawet taką minę, jak słoń, co go żal i reszty. Niepoprawnie wycałuję Cię i ścisnę w pasie. bb

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Ast Voldur - pierwsza sugestia mi pasuje, ale zachwiana jest reguła i rozbija melodię teksu. Brakuje 4 sylab na końcu. Nie mam pomysłu na zakończenie. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Z drugiej sugestii nie skorzystam, też jest konwencja, nie będę jej ruszać. 

 

Co do łeputacji, to uprawiam warzywniak - nie królewskie ogrody, na nic zachody (słońca) w kolorze róży. Stąd przytyk duży mi nie zasłuży, nagrodą ni karą. Małe mam wiano do rzucania w nurt rzeki. bb

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Czasem zbyt wiele blichtru 

Szumu medialnych szakali 

By prosto się wypowiedzieć 

Więc wiesz zarazem i nie wiesz ;) 

 

W świecie dezinformacji 

Najlepiej być nieporadnym

Edytowane przez Marcin Krzysica (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Annie_M z dnia na dzień budując plany - tak miało być, bo nic lepszego nie wymyśliłam. 

A ze śpiewaniem to miło: sylaby jak nutki, składają się w głowie. Jak jeszcze jakiś sens niosą, to jestem w domu.

Ściskam Annie_M. Lubię Twoje bystre spojrzenie. 
 @Marcin Krzysica Słuszna uwaga. Pisząc miałam w głowie emocjonalne trudności, ale niech każdy czyta jak chce, jeśli w myślach zostanie. Ściskam Krzysico ciepło i czekam na teksty. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • A wołanie tłumu, gdy trwogi miały swój ton, Ja-przezroczysta, próżna, jak papierowy tron, co wiatr niesie w dal. Miała, straciła, w płaczu nadziei obłed, Bluźni ciernie, róży płatki obłędne, krwią zraniona w duszy.   Urodziwa, lecząca woda, w jej lustrze odbicie czyste, Głosem spłoszyła, na wierzbie z głową wciąż wpatrzoną. Żywicą krwawi, lecz pnie się ku niebu, kwitnie w ciszy, Choć gwiazd nie dotknie, wciąż wyżej rośnie, ponad czas, ponad świat.   Korzenie nieszczęścia, płytkie, lecz silne jak kłącza tej wierzy, Wśród wierzby rozwiewają smutek, jak jej łzy, jak jej śpiew, na szkle rysa Wciąż się pnie, choć łamie ją wiatr, choć z serca wycieka żywica, Nie dotknie gwiazd, lecz w swym wzroście nie ustanie, płacząca ta wierzba.     A cry of the crowd, when dread took its tone, I-transparent, hollow, like a paper throne, Carried by winds to the faraway vale. She had it, she lost it, in hope’s wailing spell, Cursing the thorns, the rose’s bewitched veil, Bloodied in soul, in her anguish frail.   Graceful, healing water, her mirror’s clear gleam, Her voice once startled, on the willow’s dream. Bleeding with resin, yet climbing the skies, Blooming in silence, though stars she won’t prize, She reaches still higher, beyond worlds, beyond time.   Roots of misfortune, shallow yet strong, Entwined like the willow’s mournful song. Her sorrow’s dispersed, as her tears softly chime, A crack in the glass, a fracture in rhyme. Though broken by winds, her heart leaks resin, Yet the weeping willow will rise, ever driven.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      W każdym razie, w wierszach ty To zawsze podmiot liryczny.pzdr  
    • Jestem taki opiekuńczy i zrozumieć wszystkich mogę cierpliwości mam tak wiele wskażę innym prostą drogę jestem miły i uczynny kocham dzieci i zwierzęta nie brak mi inteligencji kto mnie spotka zapamięta jestem piękny ponad miarę włosy lśnią na mojej głowie zęby białe jak perełki ciała piękna nie wypowiem i tak dziwię się tym ludziom każdy gardzi poniewiera że nie lubią mnie a przecież jestem skromny jak cholera  
    • Dlaczego serce moje Do Ciebie śpiewa Bez wzajemności   Dlaczego szarpie Twej bliskości brak Tak długi już czas   Dlaczego lustrzanie Nie dzieje się nic Na drugim końcu nici   Dlaczego kielich miłości Solą łez smakuje Tęsknoty niespełnionej   Dlaczego nadzieja  Umrzeć nie chce W obliczu codzienności   Co tak naprawdę  Przędzie między nami los Pod osłoną rzeczywistości
    • @Kamil Polowczyk, moja krytyka wiersza "Do Narodu" za zbyt egzaltowany styl wynika z tego, że jest to najwyraźniej odezwa. W wypadku twojego wiersza "Walka", który, na moje oko, mówi o twoich przeżyciach duchowych, mój stosunek do egzaltowanego stylu jest już inny.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...