O czym szumią trzciny

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

Posłuchaj pan, panie podróżny,

o czym to miasto milczało;

o czym szumiały trzciny nad rzeką

gdzie w błocie znaleźli jej ciało.

 

Mówili, że to dziwka była

i lubiła dawać w gaz,

że ich sama naciągała

choć szesnaście miała lat.

 

Więc słuchaj mnie pan, panie podróżny

jak we krwi znaleźli jej ciało,

zabili bo dać im nie chciała,

tak jak na dziwkę przystało.

 

Dasz pan wiarę? Policjanci.

Niejeden umoczył się burek,

a potem wrócili do domu,

by gładzić włosy swoich córek.

 

A włosy jej z błotem zmieszali

i w błoto wdeptali jej ciało.

Pan rozumie- małe miasto,

więc błota w usta nabrało.

 

Mówili, że to dziwka była

i lubiła dawać w gaz,

właśnie tak, jak Boga kocham,

by ją zabić drugi raz.

[jan_komułzykant]

  to wiersz oparty na faktach? Bo przypominiałeś mi się identyczną historię zamordowanej dziewczyny. Właściwie wszyscy mieszkańcy wiedzieli o co chodzi, ale cisza trwała wiele lat. Postawa iście jak na Sycylii. I tylko ojciec dziewczyny nie dał za wygraną, ale zakończenia sprawy nie znam. Ciekawy wiersz.

Pozdrawiam

 

 

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

@jan_komułzykant Tak, to na faktach. Nie trzymałem się faktów w 100% ale mimo to oparte na prawdziwych wydarzeniach.

[Tom Tom]

Gdy czytam, przychodzi mi na myśl utwór Agnieszki Osieckiej - Białe zeszyty. Tu również świetnie ujęta tragiczna historia.

 

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

@Tom Tom No troszkę do niej nawiązałem, więc skojarzenie na miejscu. Dzięki.