Pozwól mi

[tomass77]

Pozwól mi odejść 

Zaściel koc ostatni 

Na moje miejsce 

Ja już nie żyję

Odszedłem już dawno

Ostatnio

 

Nie płacz 

Bo nigdy nie płaczesz 

Jestem już popielaty

Blady, przezroczysty 

Błagam, nie płacz 

Kocham cię 

 

Nie zostawiaj mnie

Nie opuszczaj dłoni 

W tę stronę 

Nie zniosę tego 

Nie opuszczaj jej

 

Ja już odchodzę 

Tak jak miałem 

Tak się bałem 

Tak bardzo się bałem

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj -   ale pojechałeś z tym smutkiem - takie pożegnania

są najtrudniejsze  i mocno bolą - refleksyjny wiersz.

                                                                                                                            Pozd.

                                                              

[tomass77]

@Waldemar_Talar_Talar serdecznie dziękuję za czytanie i punkcik :) tak to jest, że smutek i rozpacz rozpiera człowieka, często prowadząc do ograniczonej poczytalności albo wierszy. Pozdrawiam gorąco. 

[Justyna Adamczewska]

Cześć @tomass77. Zwrot bezpośredni do "pozostającej/ego". Tak ostatnich chwil z reguły wszyscy się boja, chyba, ze bardzo cierpią. 

 

Tu porusza bardzo:

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dłonie - chwytamy je, gdy źle. Poza tym, tu jest "opuszczanie dłoni", zgodnie z powiedzeniem"opadły mi ręce" - wiemy, co to znaczy. 

 

Przejmujacy wiersz. 

A jednak Peel zniósł. Nawet nie zdajemy sobie sprawy, co człowiek może znieść. Ale wreszcie poddaje się, choć sa i tacy, którzy walczą do końca. 

 

Justyna. 

[tomass77]

@Justyna Adamczewska dziękuję za dogłębną analizę. Jak wiesz, ciężko jest pisać o tym, co wybuchnęło z nas erupsją niepowstrzymaną, gdy przychodzą szalone słowa, które trudno ułożyć w linię. Chyba właśnie dlatego piszemy, czasem udolnie czasem mniej. Ważne jest - tak myślę, by nie wymagać niczego od poezji, nie mizdrzyć się i nie udawać. Ona to zweryfikuje. Są różne wiersze i te dopieszczone i te nagłe-potworne, ujmujące i często niszczące. Serdecznie pozdrawiam i raduje mnie, że zwrociłaś na mnie uwagę :)