Portret czarny

[Piotr Stalowy]

Portret czarny


Wykułem w nocy jej portret
zaciśnięta pięścią w twardej stali
karminowej, płonącej na węglach
waliłem odurzony w żelazo
aż sczerniało


zawiesiła go między płótnami
nie słyszała żadnego z uderzeń
mych dłoni
ogniem zranionych
dla niej


patrzy na płótna
podziwia mistrzów kolory
już nie boli
zmysły me
leżą zabite

[natalia]

hmm, temat niezwykle plastycznie przedstawiony, bardzo mi się podoba,
choć sama forma wiersza niekoniecznie... ale taki surowy jest, nieoszlifowany i w takim klimacie chyba mu najlepiej.

[Piotr Stalowy]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... wykuty po prostu.

[Joanna_W.]

Uważam, że to niebanalna opowieść, starczy tylko posłuchać "uderzeń".

Pierwsza strofa, jak skomentowała Natalia, twarda. Autor potwierdza: wykuta. Można podziwiać nie tylko produkt, który wyszedł spod ręki kowala/ rzeźbiarza/artysty, ale również wsłuchać się w rytm uderzeń (onomatopeiczne nagromadzenie specyficznych głosek).

Niestety druga część nie do końca współgra z początkiem. Chodzi mi o te płótna, może zamienić je na obrazy i wtedy te z trzeciej części mogą zostać. W przeciwnym razie pojawia się pierwsze skojarzenie półcien-prześcieradeł rozwieszonych na sznurach pod wiatr.

I jeszcze to, że "zabite zmysły" zabijają poezję.

Prosze o wybaczenie i przemyślenie. A.