Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

DZIŚ ODPOCZYWAM

WarszawiAnka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
WarszawiAnka

WarszawiAnka

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Drzwi zatrzaskuję - świat i jego wrzawa

milkną; za sobą wreszcie zgiełk zostawiam,

w głuszy bez bodźców cała się zaszywam:

dziś odpoczywam.

 

Uciszam serce, nie poję się żalem;

przez chwilę bólu nie odczuwam wcale;

ran nie rozjątrzam i plastrów nie zrywam:

dziś odpoczywam

 

Odsuwam przeszłość, a na dni minione,

zaciągam jasną, kwiecistą zasłonę;

troski i żale z pamięci znów zmywam:

dziś odpoczywam.

 

Odwieszam kostium i chowam koturny,

nie ćwiczę kwestii w taki dzień bezchmurny;

złych ani dobrych ról już nie odgrywam:

dziś odpoczywam.

 

Wpatrzona w senne liści migotanie,

i kołysana przez ptaków ćwierkanie

sama do lotu dziś się nie podrywam -

dziś odpoczywam.

 

 

Edytowane przez WarszawiAnka
korekta (wyświetl historię edycji)
9
duszka

duszka

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

O podobnym napisałyśmy prawie w jednym czasie.., ale jak różnie! Twój sposób jest bardzo wyprwcowany, zparaszający czytelnika w długą, łagodną podróż na trudny temat... Dystansuje go od niego i uspakaja przy tym: słowo po słowie, wers po wersie, zwrotka po zwrotce coraz bardziej. Piękny, bogaty językowo, melodyjny wiersz. Pozdrawiam :)

.

Edytowane przez duszka (wyświetl historię edycji)
1
WarszawiAnka

WarszawiAnka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Duszko, bardzo dziękuję za piękny komentarz. :) Cieszę się, że udało mi się osiągnąć cel: powoli wprowadzić Czytelnika (Czytelniczkę :) w głąb odpoczynku. Masz rację - to trudny temat i niełatwo ten stan osiągnąć. Niedawno zresztą pisałam o nieosiągalnej ciszy w wierszu "Milczenie jest złudzeniem" (zapraszam :).

Jeszcze raz dziękuję za tak miłe słowa. :)

 

Pozdrawiam serdecznie :)

Edytowane przez WarszawiAnka
literówka (wyświetl historię edycji)
WarszawiAnka

WarszawiAnka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

W tym wierszu Peelka mnie samą do odpoczynku namawia. :) Miło mi, że podoba Ci się ta forma. Właściwie zaczęło się od samego refrenu - reszta została wokół niego osnuta. 

Cieszę się też, że odkryłeś muzyczność tego tekstu. Obecnie próbuję ułożyć muzykę do dwóch innych wierszy, ale pojedyncze motywy mie chcą mi się uwić w całość. Może ten je wyprzedzi...? :)

 

Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Leszczym
      Piosenka nr 23 pt. Mgiełka z mojego tomiku No jasne

      Przez Leszczym · Opublikowano

      Autorzy: Michał Leszczyński plus AI.   Mgiełka   Ref. jak tu pięknie, jak wspaniale niewidocznie pogodowa poświata przesłania przesłania tyle się wydaje, że się udaje że może jest, że na pewno jest, że być musi że zasłony przeminą, że kiedyś dojdziemy, aby przeniknąć   Gdybyś potrafiła nas nauczyć lekkości pośród sił grawitacji ulecielibyśmy w przestrzeń nieba   Nie chcesz uczyć...   Przekonujesz otoczenie niezmiernie że na moczarach trzeba się unosić nie być, roztaczać się, nie pamiętać   My nie dorastamy...   Ciężkawe serca warto opłukiwać niczym dłonie w żeliwnej wannie z nas sztuka tylko Tobie się udaje   Wodzisz wzorem duszy...   Ref. jak tu pięknie, jak wspaniale niewidocznie pogodowa poświata przesłania przesłania tyle się wydaje, że się udaje że może jest, że na pewno jest, że być musi że zasłony przeminą, że kiedyś dojdziemy, aby przeniknąć   Przypominasz nam myśl ulotną co przypadkiem miała nie powstać niepewną chwilką przyszła i odeszła   Mówisz co nieistotne...   Jeśli zakochany wkrótce zapytam zabrzmię ciężkością niemiłosierną obawiam się własnej niezręczności   Pragnę Cię... ...nie spłoszyć...   Ref. jak tu pięknie, jak wspaniale niewidocznie pogodowa poświata przesłania przesłania tyle się wydaje, że się udaje że może jest, że na pewno jest, że być musi że zasłony przeminą, że kiedyś dojdziemy, aby przeniknąć
    • Robert Witold Gorzkowski
      Wybije siedemnasta, z nią początek agonii miasta.

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @ireneo 19 letni powstaniec nie był wojskiem skończył w tym roku 100 lat i warto przeczytać co dzisiaj powiedział.
    • Waldemar_Talar_Talar
      Poetycka pułapka

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - no tak - poprawiłem - dziękuje -                                                                          Pzdr.
    • Łukasz Jasiński
      Miasto pod powieką świata

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      @Migrena   Nie, to nie jest błąd, tylko: logika, niektórzy tak robią - celowo wprowadzają w błąd nieświadomych czytelników - pozwalają na to anonimowe nicki, a ci - którzy używają pełnej tożsamości - są bardzo inteligentni, wie pan może - co to jest rozdwojenie osobowości?   Łukasz Jasiński 
    • Agnieszka Charzyńska
      Pycha II

      Przez Agnieszka Charzyńska · Opublikowano

      Jodła stuletnia rzekła do pąsowej róży: Ja przetrwałam śnieżyce, nawałnice, burze, Przetrwałam huragany i zimę stulecia, A twój powab zapachu, nektaru i kwiecia (Mówię to nie złośliwie, lecz ze szczerą troską) Nie przetrwa dwóch dni błota, wichru ni przymrozków. Cenne wprawdzie jest piękno, kolorów wspaniałość, Lecz liczy się naprawdę – solidność i trwałość. Słuchała tego róża, wzruszając płatkami. I odrzekła: Sąsiadko, mówiąc między nami To rozmaicie bywa w życiu naszym ziemskim, Niezbadane są bowiem wyroki niebieskie. I przyszła nawałnica, uderzył huragan, Z nieba spadł deszczu kocioł, gradu pełny sagan. Rankiem dnia następnego, róża oraz jodła, Które burza pospołu ku ziemi przygniotła, Leżały razem w strzępach, smutno i żałośnie, Tak to czasami bywa o karpackiej wiośnie, Ale przestrzec tu muszę zuchów oraz śmiałków, Że na całej planecie tak bywa – pyszałkom…

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...