Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Drzewo

Izabela Bogocz
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

StukPuk

StukPuk

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Hmmm, nie podoba mi sie ostatni wers. Wg mnie powinno być "pisklę cię woła". Może jestem przewrażliwiona, ale coś mi nie gra z tym strachem. Czyj jest? I dlaczego leci? To nie jest zbyt klarowne.
Pozdrawiam
Iga (StukPuk)
StukPuk

StukPuk

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Droga Basiu to haiku może i wywołuje dreszczyk (nie u mnie niestety), ale jeżeli nad koroną drzewa leci jastrząb, albo inny sokół, to nie można go w haiku nazywać 'strachem' bo to jest przenośnia, obrazek nie jest przez to klarowny i przejrzysty. Naprawdę polecam poczytać haiku Piotra Mogri i Jacka M., wczytać się w komentarze Sionka, Tygrysa Pietrka i M. Seneckiego, one duzo uczą... To haiku mogłoby być dobre, gdyby nie było 'przesadzone'. Dla mnie takie właśnie jest. Zbyt mało w nim prostoty.
Pozdrawiam
Iga
tygrys_pietrek

tygrys_pietrek

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Droga Basiu to haiku może i wywołuje dreszczyk (nie u mnie niestety), ale jeżeli nad koroną drzewa leci jastrząb, albo inny sokół, to nie można go w haiku nazywać 'strachem' bo to jest przenośnia, obrazek nie jest przez to klarowny i przejrzysty. Naprawdę polecam poczytać haiku Piotra Mogri i Jacka M., wczytać się w komentarze Sionka, Tygrysa Pietrka i M. Seneckiego, one duzo uczą... To haiku mogłoby być dobre, gdyby nie było 'przesadzone'. Dla mnie takie właśnie jest. Zbyt mało w nim prostoty.
Pozdrawiam
Iga

prosze Puk nie rob ze mnie autorytetu. nie jestem poeta, ja haiku tylko zbieram... ale dzieki
pietrek
Barbara_Pięta

Barbara_Pięta

Opublikowano
Opublikowano

To jest fakt, komentarze zawsze warto czytać, można znaleźć coś konstruktywnego albo nas coś zainspiruje. Myślę, że Izabelka weźmie to pod uwagę. Od razu wypłynęła na szerokie wody (haiku jest wymagające). Ale im szybciej tym lepiej. Tu na forum naprawdę można wyrobić sobie warsztat i nauczyć się przyjmować krytykę. To wzmacnia, uczy pokory i sprawia, że staramy się być coraz lepsi w tym co robimy. Pozdrawiam :-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Waldemar_Talar_Talar
      Zapomnienie grobem przeszłości

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - miło że rekompensuje - cieszy mnie to - dziękuje -                                                                                                        Pzdr. Witam - cieszy mnie że bardzo dobra - dzięki -                                                                                     Pzdr.serdecznie.
    • Migrena
      Lato na krawędzi

      Przez Migrena · Opublikowano

      Oni. Nie było nikogo więcej. Tylko oni — jakby wszechświat skurczył się do ich ciał, do języków rozpalonych do białości, na których topi się stal. On — eksplozja w kościach, żyły jak lonty dynamitu, śmiech, co kruszy skały, rozsypując wieczność w pył rozkoszy. Melodia starej kołysanki zdycha w nim w ułamku sekundy. Ona — pożoga bez kresu, ziemia spopielona tak głęboko, że każdy krok to rana w skorupie świata, pamięć piekieł wyryta w skórze. I na ułamek sekundy, między jednym oddechem a drugim, przemknął cień dawnego uśmiechu, zapomnianego dotyku, kruchej obietnicy z przeszłości. Zgasł, zanim zdążył zaboleć, rozsypany w żarze. Oni — bestie w przeżywaniu siebie, studenci chaosu, co w jednym spojrzeniu rozpalają gwiazdozbiory. Usta — napalm, gotowy spalić niebo. Języki — iskry w kuźni bogów, wykuwające pieśń końca i początku. W żyłach pulsuje sól pradawnych mórz, czarna i lepka, pamiętająca krzyk stworzenia. A nad nimi, gdzieś wysoko, gwiazdy migotały spokojnie, obojętne na szept letniej nocy. Powietrze niosło zapach skoszonej trawy i odległej burzy. Świerszcze grały swoją dawną melodię, jakby świat miał trwać wiecznie w tym milczącym rytuale. Głód miłości? Tak, to głód pierwotny. Stare auto ryczy jak wilk, który pożera własne serce. Ośmiocylindrowy silnik — hymn porzuconych marzeń, pędzi na oślep, bez świateł, z hamulcami stopionymi w żarze. Litość? Wyrzucona w otchłań. Paznokcie ryją skórę jak sztylety, krew splata się z potem — rytuał bez świętości, bez przebaczenia. Każda rana tka gobelin zapomnianego piękna. Ciała wbijają się w siebie, jak ostrza w miękką glinę bytu. Każdy dotyk — trzęsienie ziemi w czasie. Na ustach smak krwi, słony, metaliczny — pieczęć paktu z wiecznym ogniem. Tu nie ma wakacyjnych uśmiechów. Są bestie, zerwane z łańcuchów genesis. Nikt nie czeka na odkupienie. Biorą wszystko — sami. Ogień nie grzeje — rozdziera, topi rozum, wstyd, imiona, godność, istnienie. Muzyka oddechów, ślina, zęby — taniec bez melodii, ciała splecione w spiralę chaosu. Język zapomina słów, dłoń znajduje krawędź ciała i przekracza ją w uniesieniu. Paznokcie na karku — inskrypcja życia na granicy jawy. Nie kochali się zwyczajnie. Szarpali się jak rekiny w gorączce krwi, jakby wszechświat miał się rozpaść w ich biodrach, teraz, już,. natychmiast. Noc ich pożerała. Oni — dawali się pożreć. Serce wali jak młot w kuźni chaosu, ciało zna jedno prawo: więcej. Więcej tarcia, więcej krwi, jęków, westchnień, szeptów bez imienia. Asfalt drży jak skóra, jęczy pod nagimi ciałami, lepki od potu, pachnący benzyną i grzechem. Gwiazdy? Spłonęły w ich spojrzeniach. Niebo — zasłona dymna nad rzezią namiętności, gdzie miłość rodzi miłość, a ból kwitnie w ekstazie. Miłość? Tak i nie. Ślad, co nie krwawi, lecz pali. Ciało pamięta ciało w dreszczu oczu i mięśni. Chcieli wszystkiego: przyjemności, bólu, wieczności. Ognia, co nie zostawia popiołu, tylko blizny. Kochali się jak złodzieje nieba — gwałtownie, bez obietnic. Na końcu — tylko oni, rozpaleni, rozdarci, pachnący grzechem i świętością. Źrenice — czarne dziury, pożerające światło. Serca — bębny w dżungli chaosu. Tlen — narkotyk, dotyk — błyskawica pod skórą, usta — ślina zmieszana z popiołem gwiazd, i ich własnym ciałem. W zimnym świetle usłyszeli krzyk — gwiazdy spadały w otchłań. Cisza. Brutalna, bezlitosna, jak ostrze gilotyny. Ciała stęknęły pod ciężarem pustki. Czas rozdarł się na strzępy. To lato nie znało przebaczenia. Zostawiło żar, popiół, co nie gaśnie, wolność dusz w płomieniach nocy. Wspomnienie — nóż w serce, gorzkie jak krew wilka, który biegł przez ogień, nie oglądając się wstecz. Świat przestał istnieć. Został puls płomienia, trawiący wszystko, bez powrotu. Nie mieli nic. Ale nawet nic nie pozwoliło im odejść. Więźniowie namiętności — płomienia bez końca, który pochłonął ich ciała i dusze w jeden, bezlitosny żar. Żar serc.      
    • Annna2
      Zapomnienie grobem przeszłości

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar anafora bardzo bardzo dobra
    • Annna2
      lirycznie

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Roma pięknie
    • Annna2
      Limajno

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Naram-sin  zmieniłam. Po powtórnym czytaniu- druga strofa coś mi nie tak, czasem nie widzi się po sobie. Dziękuję

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...