Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Marek IV

Kacper Hermann
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Kacper Hermann

Kacper Hermann

Opublikowano
Opublikowano

Gdy nauczał On nad jeziorem po raz wtóry
Bardzo wielki tłum ludzi słuchał Jego, który
Aby każdy, kto przyszedł, Go zrozumieć zdołał
Wsiadł do łodzi i mówił ze środka jeziora
Lud żeby usłyszeć więc chrześcijaństwa cokół
Stał cały, skupiony pilnie na brzegu wokół
Więc kiedy już wszyscy ludzie milczeć poczęli
On przypowieść mówił a oni usłyszeli:
"Oto siewca wyszedł z domu siać swoje ziarno
A kiedy siał, to jedno z nich na drogę padło
I ptaki je wydziobały - inne ziarniste
Nasienie padło dalej na miejsce skaliste
I wnet wzeszło, lecz niestety wbrew swej potrzebie
Nie było wystarczająco głęboko w glebie
Przez to też bezkorzeniec ten, po wschodzie słońca
Usechł a życie jego wnet dobiegło końca
Inne znów padło między ciernie. Mimo tego
Że tak pięknie brzmią słowa Seneki Młodszego
Gwiazd nie sięgnęło, zagłuszone przez cierń mocniej
Niż głos przez krzyki, zmarło ono bezowocnie
Lecz w końcu te, które padły na ziemię żyzną
Mogły się chełpić swoją niemałą spuścizną:
Trzydziesto-, sześćdziesięcio-, stokrotny plon
Wydały one" rzekł, a za chwilę dodał On:
"Komu nie brakuje ni bębenka ni ucha
Zaprawdę powiadam, kto ma uszy niech słucha!"

A gdy na koniec dnia był sam, ci go pytali
Którzy przy nim byli: "Jezu, tak między nami
To nie bardzo tę przypowieść Twą zrozumiałem"
"Kochani moi, tajemnicę mą wam dałem,
Lecz przecież dla tych, których wśród was tutaj nie ma
To wszystko się dzieje w przypowieściach, bo trzeba
Aby oczami patrzyli, a nie widzieli
By uszami słuchali, a nie rozumieli
By nie była im ma tajemnica wydana
A jeśli ta nie była przez was zrozumiana
Ta, która posiada jedną z najprostszych treści
Jakże więc zrozumiecie inne przypowieści?
To przecie logos, siewca sieje - słowo Boże
Ale u tych na drodze wyrosnąć nie może
Gdyż zły szatan przychodzi i wnet je porywa
Podobnie w miejscach skalistych się to odbywa
Są to ci, którzy przyjmują słowo z radością
Lecz brak im korzenia, więc przegrają z ciemnością
Bo kiedy są tak silni jak płotki czy leszcze
Zaraz się załamują jak trzcina na wietrze
Zaś ci, którzy pospadali pomiędzy ciernie
Słowa mego słuchają oni wprawdzie wiernie
Jednakże tyle trosk tego świata mają
Że te wszystkie żądze me słowo zagłuszają
W taki sposób, że dusze potencjalnie mocne 
Przez swoją chciwość pozostają bezowocne
W końcu na żyzną ziemię posiani są owi
którzy słuchają i wydać owoc gotowi
Owoc, który jest pomnożony wielokrotnie
Ci też są godni dostania pochwały od mnie"

Mówił: "Słuchajcie mnie ludzie, słuchać jest łatwo
Czy pod swe łóżko dajecie wzniesione światło
Czy też na świeczniku postawić wam je przyjdzie?
Nie ma nic ukrytego co na jaw nie wyjdzie
Bowiem bez słowa upadnie ta zawierucha
Kto więc ma uszy do słuchania niechaj słucha!"

Mówił im: "Zważajcie na to, co wy słyszycie
Bo taką samą miarą jaką wy mierzycie
Tyle samo odmierzą i jeszcze wam dadzą
Bo temu kto ma, kolejny nadmiar oddadzą
Kto nie ma - nie będzie mu rekompensowane
To wszystko co ma zostanie mu odebrane"

Mówił: "Z królestwem Bożym jest jak z nasieniem
Bo z nim jest tak jakby je ktoś wrzucił w ziemię
Czy ten ktoś śpi, czy on czuwa we dnie i w nocy
Ono rośnie samo, bez niczyjej pomocy
Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło
Potem kłos, a potem pełne w tym kłosie ziarno
A potem, kiedy bujność zboża jest już spora
Wtem ktoś zapuszcza sierp, bo na żniwa już pora"

Mówił: "Me królestwo jest jak gorczycy ziarnko
Wpierw malutkie, lecz staje się rośliną wielką,
Która to ku górze wyrasta tak potężnie
Że i ptaki lubują sobie jej gałęzie.
W wielu takich przypowieściach naukę głosił
I bez nich nie przemawiał, tylko tym co sił
Starczało by za nim podążać - Jego uczniom
Tłumaczył osobno i darzył ablucją

Rzekł On do nich, gdy zapadł wieczór dnia owego:
"Przepłyńmy na drugą stronę jeziora tego"
Tak więc też cały lud na brzegu zostawiali
A Jego tak jak był w łodzi z sobą zabrali
Wtem gwałtowny wicher, w łodź biją wielkie fale
Jedynie Jezus śpi, nie przejmując się wcale
Zbudzili Go krzykiem: "Abba! Ojcze! Toniemy!
Jezu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?"
On wstał, rozkazał wichrowi, rzekł do jeziora:
"Milcz, powiadam, ucisz się! Taka Boża wola!"
Wnet cisza nastała pełna jak makiem zasiał
Rzekł On: "Nie ma wiary ten, kto się tak przestrasza!"
Zlękli się i mówili jeden do drugiego
"Kimże On jest, że nawet wiatr słucha się Jego?"

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy

  • Ostatnio w Warsztacie

    • piąteprzezdziesiąte
      Tykocińska masakra z Obcym w tle

      Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

      1

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...