Kobiety nasze, życie nasze

[amalaryk]

I

Nigdy nie wiesz kiedy to ci się przytrafi,

Jak to mówią „nie znasz dnia, ani godziny”,

Po prostu, pewnego razu, całkiem znienacka zobaczysz Ją,

Ujrzysz Ją i rozpoznasz, jak cud Ona ci się zdarzy,

A potem już tylko wystarczy krótka rozmowa,

By sprawdzić czy jej głos twe serce koi,

I kilka spojrzeń w oczy, by dojrzeć tam duszy swej drugą połowę,

I nic, jak dawniej było, już nie będzie

__________ NASZE ŻONY __________

 

 

II

Biorę ją na ręce, wrzeszczy wniebogłosy,

Maleńka, pomarszczona, różowa twarzyczka,

Najpiękniejsza istota jaką kiedykolwiek tuliłam,

Krew z mej krwi, ciało z ciała

 

Jej pierwszy świadomy uśmiech,

Jej pierwsze samodzielne kroki,

Jej pierwsze wyraźne „mama”,

Pierwsza bajka dla niej czytana,

Pierwsze mocne i długie przytulenie,

Pierwszy dzień w przedszkolu,

Gdy nie mogłam wyrwać dłoni z jej uścisku,

Pierwszy raz gdy samodzielnie szła do szkoły,

I odwróciła się by pomachać na do widzenia,

Jej pierwsza komunia, w białej sukience,

Pierwszy raz gdy całus w czoło to obciach,

Pierwsza noc poza domem u koleżanki,

Pierwszy wyjazd na szkolną wycieczkę,

Pierwszy biustonosz, ukradkiem zakładany pod bluzką,

Pierwszy raz gdy podkradła mamie szminkę i róż,

Pierwszy ‘kolega’, o którym podejrzanie milczała,

Pierwsze dorosłe: kocham was mamo i tato,

 

I wreszcie siedzę tu, w pierwszym rzędzie,

Ból, duma, radość i żal mnie dławi,

I słucham tych słów przysięgi odwiecznych,

„… wierność i miłość…”

„… i że cię nie opuszczę aż do śmierci…”

Tak, to życie swój krąg zatoczyło

__________ NASZE CÓRKI __________

 

 

III

Sięgam czasem do zakamarków swej pamięci,

I łowię skarby wspomnień, odległych, dawno minionych lat beztroskich,

Czytam tam jak w otwartej księdze, historię mego dziecięctwa,

 

Mam lat siedem i jak co tydzień w sobotę,

Spędzam u niej dzień cały i noc,

Czekam z niecierpliwością na słodki i gęsty kogel-mogel,

Widzę jak w oborze siada i przytula głowę do boku Krasuli,

A potem targam w obu rękach wiadro pełne ciepłego mleka z pianą,

Bo tam już czeka na nie kot zza pieca, Burek i gospodarz,

Wieczorem, wcale nie śpiący, słucham bajek, tych pięknych

Lub tak strasznych, że aż na głowę naciągam

Sztywną od krochmalu, pachnącą poszwę pierzyny,

Rankiem na dworze słyszę dzwonek na szyi Krasuli, Burek ujada,

 

Przez chwilę znów mam siedem lat,

I widzę Ją tuż obok, zatroskaną,

I pragnę raz jeszcze poczuć na głowie jej spracowane dłonie, sękate palce,

__________ NASZE BABCIE __________

 

 

IV

Najstarsze wspomnienie jakie mam, pierwszy rozbłysk świadomy,

To jej twarz nade mną pochylona,

Ta twarz uśmiecha się, wykrzywia i robi miny,

Czasem płacze, śmieje się, czasem spojrzy twardo,

Nigdy obojętnie, miłość nie zna tego pojęcia,

Zawsze jest obok, trzyma mnie za rękę,

Nawet jak samochód już przejechał i przeszliśmy pasy,

Ganiam po podwórku z psem, za kotem,

Padam jak długi i rycząc z bólu biegnę do domu,

A tam ona już czeka, przemywa krwawiące kolano,

Całuje je, by nie bolało… i już nie boli,

Wiąże buty, zakłada mi na plecy tornister,

Chwyta za rękę i prowadzi do nowego świata,

__________ NASZE MAMY __________

 

 

V

Jest sroga zima, anno Domini 1988,

Ostatni dzień szkoły przed Wigilią,

Wracam niesiony nadzieją i oczekiwaniem,

I jest, w salonie czeka wielka szara paczka,

Z każdej strony ją oglądam, jest strasznie ciężka,

Szeregi znaczków i pieczęci budzą mój zachwyt,

Wieczorem gdy ojciec wraca z pracy,

Nadchodzi ten moment, oczy wszystkich lśnią,

Kilka cięć i ukazuje się nam wnętrze,

Mama powoli wyjmuje skarby ukryte w pudle,

Szynka w konserwie, wielkie, kolorowe puszki prawdziwej kawy,

Ogromne sztaby grubej czekolady, worki cukierków,

Olbrzymi czerwony wóz strażacki i lalka wielka jak niemowlę,

Kochana Zocha – szepcze mama – pamiętała jak zawsze,

__________ NASZE (z Ameryki, lub choć z RFN-u) CIOCIE ______

 

 

VI

Mam dziewięć lat, jest grubo po północy,

A ja twardo siedzę na schodach prowadzących na piętro, czekam,

Wreszcie skrzypnięcie klamki, w ciemności widzę zarys jej postaci,

Przekręca klucz i zmierza w stronę schodów

By zniknąć na piętrze, wtedy włączam lampkę,

Staje zaskoczona, mruży oczy, przyznaje, że tym razem

Jestem ‘górą’, rozpoczynamy szeptane negocjacje,

Stawiam twarde żądania: dwie czekolady, cztery gumy „Turbo”,

Wynoszenie śmieci przez tydzień i zmywanie naczyń,

Na górze, w sypialni rodziców zapala się nocna lampka,

W pośpiechu zgadza się na wszystko, dobijamy targu,

Rano, gdy ojciec pyta, z ręką na sercu potwierdzam,

Że wróciła przed jedenastą,

__________ NASZE (kochane, starsze) SIOSTRY __________

[iwonaroma]

Gdyby skończyło się na NASZE MAMY byłoby tak bardziej całościowo wg mnie (nie zawsze dodatek jest dopełnieniem :)), ale i tak fajne się czytało ; empatyczny wiersz.

pozdrowienia

[Bogdan Brzozka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I nikt nie słyszał o lenorach i innych cudach na kiju, a pościel suszona na powietrzu pachniała bezpiecznym domem. Dzięki - wróciłem na chwilkę do tych czasów.  :)

[Alicja_Wysocka]

Pewno uznasz mnie za jędzę, ale radzę Ci na ucho z dobroci serca,

jak mi się wydaje, żebyś przystopował trochę z długością.

 

Taki rozwlekły, rozgadany tekst rozsypuje się jak za wysoka wieża z klocków. Wyższa, ma szanse, jednak trzeba do tego, szerokiego fundamentu i stopniowania. Trzeba potrafić trzymać czytelnika przy sobie, choćby rozwijaniem akcji czy dialogiem. Trzeba umieć zaciekawić na tyle, żeby czytelnik nie zasnął, nie odszedł.

Przy krótszym, zawsze zostanie, zawsze doczyta, dokończy.

Kiedyś ktoś napisał czy powiedział, że wiersz powinien mieć minimum słów, a maksimum treści. Może pomyśl sobie o tym na spokojnie, nie miałam zamiaru Cię zdenerwować. Jeśli zrobiłam to mimowolnie, przepraszam.

Miłego dnia :)

 

[8fun]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[amalaryk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Spoko, spoko, czytałem gdzieś te tzw. 10 przykazań dobrego wiersza, że ma być lakoniczny, niedosłowny, niedomówiony i otwarty itd. Ale ja się nie silę na miano amatora poety współczesnego. Piszę o tym co mi serce mówi i co głowę zaprząta. I piszę tak żeby "wyrazić" wszystko co chcę. Mógłbym też podać dziesiątki przykładów wierszy i poetów, którzy nie stosowali się do tych porad ponieważ pisali trzy, dwa lub jeden wiek temu, a mimo to są do dziś podziwiani i czytani. Te dobre "10 rad" dotyczy chyba poety i wiersza współczesnego, ja po prostu nie jestem tak dobry by sprostać tym 10 zaleceniom.

Poniżej przedstawię 1 przykład, oczywiście w żaden sposób się do niego nie porównuje, ale myślę, że chyba nie spełnia ten wiersz co najmniej kilku z tych 10 przykazań, mimo to jest mistrzowski, z najwyższej półki i w niczym nie przeszkadza, że jest co najmniej 6 razy dłuższy od poniższego fragmentu:

 

 

lord George Byron

SEN

(mały fragment z całości...)

[…]
Opowiem wam, co mi się dawniej przywidziało: 
Może we śnie - bo kiedy sen uwięzi ciało, 
Duch wolny może obiec rozległą krainę 
I długie pasmo życia w jedną zwić godzinę. 
Zdało mi się, żem widział młodych ludzi dwoje. 
Chłopca i dziewkę; stali na wzgórku oboje, 
A wzgórek był zielony, pochyłej urody, 
Niby jaki przylądek; tylko zamiast wody, 
Wkoło żywy krajobraz i powiewna fala 
Kłosów i sianożęci, i gdzieniegdzie z dala 
Porozrzucane chaty; nad nimi dym bury 
Ulotne snuł kolumny. Sam wierzchołek góry 
Zdobiły zasadzone drzew i kwiatów wieńce; 
Nie przypadek je sadził, lecz umyślne ręce. 
Chłopiec i dziewka patrzą - ta na okolice 
Piękne jak ona sama, a ten na dziewicę. 
W nim rozwija się młodość, w niej piękność rozwita, 
W obojgu młodość, ale młodość rozmaita. - 
Jak wśród niebios jaśnieje wdzięczna twarz księżyca, 
Tak wpośród lat niewieścich jaśniała dziewica. 
Chłopiec był laty młodszy, lecz starsze nad lata 
Serce jego; wzrok jego w całym kręgu świata 
Jedyne tylko widział swej kochanki lice, 
I widział ją przed sobą, w niej utkwił źrenice 
I nie mógł ich oderwać; nie było w nim ducha, 
Ona była mu duchem; głosu jej drżąc słucha, 
Ona była mu głosem; on swych oczu nie ma, 
Ona była mu okiem: bo ścigał oczyma 
Jej spojrzenia, i wszystkie oglądał przedmioty 
W świetle od niej odbitym; on nie ma istoty, 
Nie ma życia: w nią przelał całe życie swoje, 
W niej, jako w oceanie, wszystkie myśli zdroje 
Pogrążył; za jej słówkiem, za ręki dotknieniem 
Krew w nim ścina się lodem albo wre płomieniem. 
Twarz jego na przemiany goreje i bladnie, 
Serce boli i bolów przyczyny nie zgadnie. 
[…]

[8fun]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Różnica jest taka, że u Byrona nawet po tłumaczeniu jedzie się jak niemiecką autostradą a u Ciebie raczej ukraińskie dziury, dlatego się dłuży.  Pozdrawiam

[Alicja_Wysocka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pan Tadeusz pisany wierszem, czy Zemsta Fredry, też są długie, jednak autor tak prowadzi treść, że czytelnik chce czytać dalej.

Już nie będę Ci bardziej tłumaczyć, także przekazałam Ci to, co mówi mi serce i rozum i jak widzisz nie trafia do Twoich przekonań.

Wstawiłeś przykład wiersza, WIERSZA, słyszę rytm, rym. W Twoim tekście niczego takiego nie widzę, Twój tekst nawet nie udaje wiersza.

Dla mnie to proza, sorry, jeśli ranię Twoje ambicje, więcej nie będę.

Pozdrawiam serdecznie :)

[amalaryk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pisałem chyba, że się nie porównuję. Podałem ten przykład aby podważyć te "10 przykazań dobrego wiersza"

Zawsze możesz zawrócić z tej mojej drogi, nie ma musu...

Edytowane 6 Maja 2019 przez amalaryk (wyświetl historię edycji)

[Krzysic4 czarno bialym]

Jak to śpiewali w Zwierzogrodzie "dałaś ciała mała" czasem warto ściągnąć czapkę ukleknać i posypać czoło popiołem. 

[amalaryk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Kurczę, a ja myślałem, że tzw. poezja współczesna, wiersz biały itd. nie ma żadnych ograniczeń, zaleceń formy, może być "surowym" potokiem wypływającym z trzewi autora... Widzisz w "Śnie" lakoniczność, niedosłowność, niedomówienia? I inne jeszcze cechy tzw. dobrego wiersza z tego "poradnika"?

[amalaryk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Już po świętach, post przeminął...