Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Dzwony zbawienia i czarny kot

Dawid Rzeszutek
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Dawid Rzeszutek

Dawid Rzeszutek

Opublikowano
Opublikowano

Dzwony zbawienia i czarny kot

 

W dzwonów nagiej fali odgłosu 
i w echu powrotów ku wieży, 
gdzie rozbija się widmo ciosu, 
zbawienie spoczęło i leży.

 

Niosło brzmień przestrogę złotą 
i przyciągało ku chwale modlitwy, 
gdzie wianki święte organy plotą, 
by wiary zakończyły swe bitwy.

 

A czarny kocur - bezdomny czas 
szcza na idee, żadnej nie omijając,
tam gdzie trwa gromad wiernych las, 
ów Szatańskie wartości wpajając.

 

Niósł światło przeklęcie ojczyste 
i w grobowcach uczty i msze czynił,
a magii jego dzieło czarno ogniste 
miało poetycką rolę i nikt jej nie winił.

 

Nie budź zbawienia, niech pośpi!
chociaż światło poezji umysł pali 
a z odgłosów liturgii duch twój kpi, 
bo zbawienie wstanie i czas obali.

2
jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
Opublikowano

nie wiem, jak to zrobiłeś, bo czyta się wyjątkowo dobrze, mimo kompletnie nierównych wersów i przy całkiem rozbieganej średniówce. A może tylko mnie się tak dzisiaj czyta? ;)

Z tego co widzę, jedynie pierwsza strofa jest równa, chociaż średniówka bez zmian, jak w innych.

Rymy, poza "pośpi - twój kpi", też mało wyszukane, a jednak treść i chyba język, mimo tak wyraźnego lekceważenia zasad, wszystko przyćmiewa. Zastanawiam się jak by wyglądał ten wiersz przy zachowaniu wszelkich prawideł?

Koniec słodzenia, pozdrawiam. :)

2
Dawid Rzeszutek

Dawid Rzeszutek

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witam, 

 

Odebrałem Twój komentarz bardzo pozytywnie. Wiem, że jeszcze technicznie muszę się podszkolić, ale muszę powiedzieć - ,że  idę tą drogą i staram się. Dzisiaj wrzuciłem wiersz, który był pierwszym wierszem o równej liczbie sylab ( wyszło 13/10), pisałem go po pracy, śpiąc 4,5 h, więc to dodatkowo utrudniło zadanie, ale jestem dobrej myśli... Zapraszam do komentarza, a może pomoże mi on w zdobyciu kolejnego stopnia na "schodach rozwoju".

Pozdrawiam.

Edytowane przez Dawid Rzeszutek (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Robert Witold Gorzkowski
      Samotność

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Berenika97 tak jak najbardziej będzie szczęśliwa 
    • infelia
      Zerwany krzyk

      Przez infelia · Opublikowano

      @huzarc Mrocznie.
    • Annna2
      Zerwany krzyk

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @huzarc - niepotrzebnie.   śmierć nie jest niema- za nią kryje się nazwisko, imię- ktoś- osoba- ktoś komuś najdroższy, najbliższy, ktoś kto ma tyle do powiedzenia. śmierć dosięgnie wszystkich- ale gdy nadejdzie czas, ludzie nie powinni ginąć od rakiet, dronów i nowoczesnych wynalazków powinni żyć   ps. Ale śmierć zawsze jest niema- Twoje słowa. przypomniałeś mi  klasyka- to:  Iosif Wissarionowicz Dżugaszwili który stwierdził, "że śmierć milionów to statystyka, śmierć jednego człowieka to dramat"   @huzarc Twoje słowa Ale śmierć zawsze jest niema- są dramatem.          
    • Leszczym
      Sowicie

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Annna2 A To widzisz, zdaje się nie połapałem się, miewam tak...
    • Mikołaj_Batkiewicz
      Wypłukany diament

      Przez Mikołaj_Batkiewicz · Opublikowano

      Czym jest człowiek?... Skorupą z gliny ulepioną… Z prochu, z pyłu sypkiego – weń duszą włożoną. Ona w tej miałkiej masie nie więdnie lecz żyje, Czy to nie cud?... W tym dzieło stworzenia się kryje; Owiane tajemnicą – nierozwiązywalną. Być może Boską?... Piękną?... Na pewno astralną.   To co kruche – na nowo – wciąż trzeba budować, Tak też i ciało strawę musi ci przyjmować, A dusza za życia tę chorobę przejęła, Żeby ją wciąż karmić to człowiecza potrzeba.   Ale czym?... Czym też ona, ta dusza się żywi? Wiarą, że jest coś, co na dłużej uszczęśliwi. Przecież nie nagła rozkosz – ot namiętność byle, Uniesienie chwilowe, które zaraz zginie, Lecz pewność, która mówi: „Zobacz sens istnieje. Nie wszystko płonne, proszę, miej jeszcze nadzieję.”   Jednak dla duszy każdy owoc dziś parszywy, Już na drzewie dojrzewa cały robaczywy. Skoro wiesz, że wszystkie te, które dotkniesz – marne; Sięgnąć po któryś trudu żadnego nie warte.   Więc kroczysz bez nadziei i o suchym chlebie, Pustynią nieskończoną, po jałowej glebie Szukając źródła, w którym woda życia płynie. Ponoć tam jeszcze drzewo poznania się wije.   Ale nie ma oazy – jest fatamorgana, Źródło wyparowało i też uschła trawa, Zostały tylko węże w błocie pełzające; Tak jak ty głodne, na żer – Cię – wyczekujące.   Mimo tego, idźże, bo źródło wypłukało Coś takiego, co duszy mocy by dodało I nie zważaj wcale na jadowite żmije; Walcz o to, co u kresu podróży się kryje. Nie popadaj przypadkiem w przeraźliwy lament, Z odwagą wyjmij w błocie zatopiony diament.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...