Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Drogi Jacku - zgrabny wierszyk :)  Co do Twego przesłania: Młodzi w obecnych dziwnych czasach mają podane wszystko - krótko, zwięźle, lekko - streszczenia, bryki - ja moje dzieci pobudzam do myślenia - trójka starszych dobrze na tym wyszła - tak myślę - nie boją się samodzielnie myśleć, kochają słowo pisane, książka jest dla nich dobrem - nie karą czy obowiązkiem. Oczywiście masz rację że, jak napisał klasyk - ,,mądrej głowie dość dwie słowie" a głupiemu i elaboratu za mało, ale ja jestem zdania że każda okazja by w młodych wrażliwość pobudzić jest dobra. Pozdrawiam serdecznie. :)

Opublikowano

Bardzo przyjemnie się to czyta. Lubię takie poetyckie opowiadania. Pozostała we mnie ciekawość, co syn zrobił z radą ojca?

 

A rady przy okazji zabieram ze sobą. 

 

Pozdrawiam 

Opublikowano

@Tom Tom ten najmłodszy siedzi obok, słucha swojej muzyki ( znak czasu) a starszy magisterkę robi z bioinformatyki - bardzo Cię pozdrawiam, kolego jednocześnie dziękując za serducho, powiem Ci że... fajnie piszesz. Masz - w moim odczuciu

 - tę iskrę - podążaj tym tropem - wszystkiego dobrego Ci życzę, kolego.  :)

 

Opublikowano

@Bogdan Brzozka

 

 Witaj. Za namową, zaglądam.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dobre, rozsądne rady. Ja słyszałam za to, że trzeba tak pisać, by zamiast atramentu lała się krew... Ale ofiar nam tu przecież nie trzeba... No i nie wiadomo, kto byłby ofiarą - piszący, czy czytający

 

W tych miejscach przeczytałabym sobie trochę inaczej:

 nie lataj za blisko słońca!

(np. *to nie lataj blisko słońca)

 

więc na bok ambicję chorą

(np. *na bok więc ambicję chorą)

 

Ale to drobiazgi. Pozdrawiam serdecznie.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Moje ciało opanował granat,   bo trafiłem w środek Zachodu.   Ciemność jesieni okiełznał   huk okropnych hamulców.   A granat przemakał   przez wiązki świateł samochodów.   Zimną ziemię parkingową,   opanowały neony podwozia.   Moje nozdrza zatrute, smrodem spalonego sprzęgła.     Alkohol, potrzebuję cię teraz,   bo przysłaniają mi światło   czarnymi jak lakier kurtkami.   Trzymając mój zachodni obraz -   wciąż twierdzą, że nie umiem zahamować.     Gdy mnie popychają,   Widzę rozmazane światło ulic  wpadające do tafli wody. Ukazujące się w dziesiątkach  nieregularnych odbić.   Myślą że jest prosto,   lecz moja droga stała się kręta -   zboczyłem świadomie. 
    • Nie trzeba noża, by zadać cios, Czasem wystarczy tylko głos, Jedno zdanie, jak strzała w serce, Zostaje w duszy — na zawsze więcej.   Milczenie złotem, mówili tak, Lecz dziś milczenie to grzech i strach, W sieci ogień, w oczach gniew, Słowa palą jak tysiąc drzew.   Nie każdy krzyk to prawdy głos, Nie każda cisza to winny los, Ludzie w słowach topią sny, Nie wiedząc, jak są ostrzy ich dni.   Każde „nienawidzę” ma swój cień, Za każdym „kocham” stoi sen, Ale gdy mówisz bez serca tonem, Zostaje echo — jak po burzowym dzwonie.   Świat krzyczy głośno, coraz mniej słucha, Prawda ginie wśród pustych słuchań, Zatrzymaj się, zanim zrobisz błąd, Bo słowa są jak ogień — i spalą dom.   Bo słowa ranią mocniej niż stal, Nie cofnie ich już żaden żal, Wystarczy chwila — i świat się zmienia, Z powodu słów bez zrozumienia. Więc zanim powiesz — pomyśl raz, Bo może ktoś straci przez nie czas, Słowa to broń, której nie widać, A jednak potrafi zabijać.
    • @Berenika97 Będę miał zatem motywację by pisać dalsze losy bohaterów. Bo "Boże szelmów..." ma kontynuację ale zbieram się do niej bardzo opornie bo nie wiem czy jest sens pisać przy nikłym odzewie
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        To jest bardzo trudne. Może dlatego, że świat zawsze najpierw dostrzega tych, którzy mają najbardziej krzykliwe barwy, i właśnie na tych barwach skupione jest ludzkie zainteresowanie, a nie na wnętrzu, które nie może się tak po prostu "sprzedać" na targowisku. Ono musi zostać dostrzeżone i odkryte, często z trudem i wysiłkiem. A na to już nie każdy ma siłę i chęć się zdobyć. Nawet sami mamy tendencję do porównywania się z innymi i do eksponowania na zewnątrz wszelkiego rodzaju jaskrawości, nauczeni, że i tak właśnie na to każdy zwróci przede wszystkim uwagę.
    • @Berenika97 Zgadza się. Poezja to włóczykij, zawsze nim była :)) Jakby włóczka też trochę i za pan brat z samotnością, więc rozłąka :))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...