Pragnę człowieka

[Koziorowska]

Pragnę człowieka

 

 

poczułam pragnienie człowieka

o zielonych oczach

z odbłyskiem prawdy

 

nie chcę substytutu

plastikowej podróbki

beznamiętnej twarzy

emocjonalnego kaleki

nieznającego podstawowych uczuć

 

nie nie

szukam kogoś kto zna i rozumie

prawdziwy ból

nieurojone cierpienie

towarzyszące mu zawsze

komu nieobce łzy

często zagląda do swojego serca

i cudzych

 

pragnę człowieka bojącego się

chodzić samotnie

choć ucieka przed ludźmi bojąc się zranienia

nie wstydzi się potykać i zbaczać z drogi

 

marzę o smutnej duszy

poprzecinanej bliznami ranami co się nie goją

w takich ludziach jest najwięcej prawdy

nie stanowią zagrożenia

 

pragnę siostry brata

który potrafi rozmawiać

nie tylko mówić

[Wątpiciel]

Dziękuję za ten wiersz!