Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Sprawna pamięć

 

 

pamiętam jak wczoraj

a może dziesiątki lat temu

pochylałeś się nade mną

(lubiłam wysokich)

spoglądałeś mówiłeś

z litością i współczuciem

 

byłam wobec ciebie

odłamkiem wiatru

westchnieniem łatwowierności

 

nie wiem

z zainteresowania

czy dla świętego spokoju

kazałeś zaczekać

 

odliczałam sekundy modląc się

by wieczność choć raz przyśpieszyła

dzieliła nas przepastna ciężka noc

w poduszkę wsiąkała łza

 

czekałam bo obiecałeś

 

niestety

ostatniego dnia

zstąpił Bóg

chciałam się przekonać

co jest faktem a co oszustwem

co istnieje naprawdę

a co wydaje

 

życie na tej planecie

stało się koszmarem

piekłem

do którego przed czasem zstąpiłam

 

wszystko było inne

stałam się więźniem

własnej głowy

utknęłam w klatce

klucz miał Bóg

 

co się stało z tobą?

przepadłeś pośród wspomnień

odebrał cię czas

który jednak płynął

 

co było ze mną?

minął miliard sekund

minął miliard łez

 

pamięć została niezmiennie sprawna

Opublikowano

Witam  -  kolejny trudny wiersz - znaczy w moim mniemaniu

bo może inni inaczej spojrzą już sam nie wiem.

Wytłumacz mi co się kryje pod tym zstąpieniem Boga

a potem  nastąpił koszmar -  w moim mniemaniu

powinno to wyjść na lepsze -  ale może ja nie daje rady...

                                                                                                             Pozdrawiam serdecznie.

Opublikowano

Dotarłaś do mnie tym wierszem, poczułam go i skłonił mnie do refleksji... Mam wrażenie, że nawet jeśli nie myślimy o przeżytym bólu, to zapisuje się on w naszej pamięci na zawsze. I możemy chyba tylko pracować nad tym zapisem, jego tonem i formą, możemy do niego też dopisywać nowe treści, po to, by nie zmuszał nas do ciągłego myślenia, nie więził nas w  przeszłości. Być może wiara w Boga, odczuwanie Jego miłości nam w tym pomaga. Mnie pomaga :) Pozdrawiam serdecznie :)

Opublikowano

To jeden z Twoich najbardziej zrozumiałych dla mnie wierszy :) Nie wiem... może to bogactwo Twoich metafor i innych środków powoduje to, że się gubię w Twojej twórczości? Po prostu nie ogarniam :). A tu jest dla mnie przejrzyście i nie tak hermetycznie. Jedna drobna uwaga. Moim zdaniem powinno być "co się wydaje", bo samo "co wydaje" ma dla mnie jednak inne konotacje. Pozdrawiam. FK.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...