z prochu w proch

[amalaryk]

co żyje umrzeć musi

 

odwieczny proces,

jak koło się toczy,

wraz z życiem bowiem

śmierć się narodziła,

siostra okrutna tegoż,

nieubłagana, ale sprawiedliwa,

w gości zawita u każdego

 

ciało gorące, krew war,

w zimny bezruch zastygnie,

woda przyjmie wodę,

ciało, ziemia w ziemię obróci,

wyłuska cząstki nasze, atomy

wypłucze, wchłonie, przetrawi,

po latach, wiekach, odda

następnym pokoleniom,

w krótką dzierżawę je otrzymujemy,

 

 

[ będziesz skrzydłem orła na nieboskłonie,

będziesz płetwą orki w głębinie oceanu,

będziesz okiem irbisa na przełęczy Himalajów,

będziesz pazurem lwa na afrykańskiej sawannie,

będziesz łuską łososia w rwących rzekach Alaski,

 

jestem boski Ramzes,

jestem okrutny Attyla,

jestem światły Sokrates,

jestem Cezar i jak on ginę,

jestem Kleopatra, córka Nilu,

jestem Joanna d’Arc, płonę na stosie ]

 

 

na mgnienie oka

wypożyczamy od matki ziemi,

a potem niezmiennie

przychodzi czas by je zwrócić,

i nikt się nie wykupi,

nikt nie ukryje, z nikim

miejscami nie zamieni,

żaden ciąg zer na rachunku,

w żadnym banku góry złota

nie dadzą rękojmi, marny zastaw,

ni trony, ni urzędy, rodowe korzenie,

ni krew co w żyłach krąży,

świętych, królewskich,

męczenników przodków,

nie da ci zwolnienia, glejtu i parolu,

 

każdy, chce czy nie,

zwróci glinę swego ciała,

by nowe życie innym dała,

jedyna opoka, dusza

wiecznotrwała, niematerialna,

i ona także do swego

Źródła powróci

[Sylwester_Lasota]

Taki trochę wtórny ten tekst i taki trochę new ageowy, ale w sumie przeczytałem z pewnym zaciekawieniem.

Pozdrawiam świątecznie :)

Edytowane 21 Kwietnia 2019 przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)