KATHARSIS

[summerka]

 

 

Otwieram szeroko oczy - ZDUMIENIE

To znów się dzieje?

Dzieje się.

Słowa, tworzące magiczną przestrzeń,

Znów okazują się mirażem.

Obracam je w palcach, tuż przed oczami

Przesypują się niczym piach w klepsydrze.

Czy zmienią znaczenie?

Czym są?

Przypadkowym zlepkiem, tworzącym względnie spójną całość?

Ułudą, utkaną z pragnień i oczekiwań?

Czas mija,

Minuta za minutą rozpływają się w ciszy telefonu.

NIEDOWIERZANIE

 

Analizuję…

Trybiki w głowie pracują z precyzją zegarmistrza

I znów słowa, słowa…

Ukryte znaczenia, sensy prześlizgujące się miedzy wersami…

Co zrobiłam inaczej?

Że zobaczyłeś mnie taką, jaką NIE - JESTEM?

ZŁOŚĆ  - na Ciebie, na siebie, na te słowa…

To mnie zabija,

Po kawałku…

Unicestwia tę małą cząstkę we mnie

Tę, która wierzy.

Biały kamień.

Przezrocza w głowie

Jeden i ten sam film pod tytułem „Dlaczego?”

Nie zadam Ci tego pytania. Odpowiedzią musi pozostać cisza.

Takie jest status quo.

Ale ta niepewność wwierca się w mój umysł,

Pali żywym ogniem,

Jest jak skaleczenie.

Chłosta złożona z tysiąca pytań…

Ból.

Jak go zagłuszyć?

Po co stawiać hipotezy?

Dopasowywać fragmenty?

Łączyć niewidzialne znaki zapytania.

 

A może da się jeszcze zawrócić z tej drogi?

NADZIEJA.

Ocalić coś, co zakiełkowało?

Ale czy to było naprawdę?

Czy to znów zmyślna kreacja?

Demon, Mag czy zwykły kuglarz?

Pytania, pytania…

 

Dość!!

Jestem ćmą - zginę w płomieniach.

W zgliszczach pytań bez odpowiedzi.

BUNT

Uciekać!

Byle dalej!

Wymazać z pamięci,

Zamalować czarną farbą nie - czucia.

 

Zamykam oczy.

Trzy głębokie wdechy…

To boli.

Wciąż i wciąż.

Cii…jeszcze chwila!

Jak to możliwe?

Nie - możliwe.

Nie - czucie.

Nie - wiara.

Nie - dusza.

Nie - Ja.

Odejdź!

Już czas pożegnać coś,

Co się nigdy nie wydarzyło.