Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Gość Franek K
Opublikowano (edytowane)

Pisać, czy nie pisać? Oto jest pytanie...

Chociaż bardzo trudne to odpowiem na nie

Pisać zawsze warto gdy taka potrzeba

Uchyla poetom to furtkę do nieba

 

Bywa nieraz ciężko na tym łez padole

Gdyż pecunia dzisiaj w ogóle nie olet

Wciąż jednak jest warto upajać się słowem

Wszak spiritus ciągle jest najbardziej movens 

 

Dość trudne zadanie mają dziś poeci

Konformizm się roztył, dzięki, jakoś leci

Czy zmienić potrafią coś poezji słowa?

Może i niewiele, lecz warto próbować...

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

jednak pozostały wersy

na ugorze pośród skib

Ty mi wmawiasz nie ma wierszy

gdy się spojrzy nie ma nic

 

wzejdą w maju albo w lecie

 aby wydać duży plon

gdy niewiasta cię oświeci

co to u niej jest "memłon"

:)

pozdrawiam

 

 

Opublikowano

 

Dziś cię wierszu nie napiszę, 
dzisiaj pustka, dzisiaj mgły 
dziś serca nie ukołysze, 
mi choćby najprostszy rym. 

 

Pośród myśli wylęknionych, 
biegam jak bezpański pies, 
nie łapię ich za ogony, 
dzisiaj tylko biec, biec, biec. 

 

Dzisiaj to ja jestem więcej, 
gdzieś pomiędzy, jakoś, tam,
ciut na ziemi, trochę w niebie, 
dziś się wierszu napisz sam. 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Napisałbym (a co mi tam

Oraz w paru innych miejscach)

Lecz wiersz skończył się i kwita

(To jest strofa minus pierwsza)

 

Zamiast pisać więc ciąg dalszy

(Ponoć robią tak poeci)

Skrobię prequel jak się patrzy

(Minus druga właśnie leci)

 

Chociaż nie wiem, co się działo

Nim nastąpił Wielki Wybuch

Pierwszej zwrotki (sTwórco, daruj)

Minus trzecia tkwi tu krzywo

 

Żeby wszystko naprostować

(Wiem, wypada, lecz czy warto?)

Tak ułożyć muszę słowa

Żeby sklecić minus czwartą

 

Lecz nie piszę już tak dalej

Bo się głowię nad tym tero

Gdzie jest (Czy jest? Nie ma wcale?)

Struga sensu - zwrotka zero ;)

 

Pozdrawiam.

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Szok pierwszy! Aż nie chce mi się wierzyć, że to co wisi tam na górze mogło sprowokować tak dobry wiersz. Jeśli tak, to autor był w błędzie, jego wiersz miał bardzo głęboki sens ;).

Pozdrawiam serdecznie :)

 

P.S.: Gwoli wyjaśnienia :), po tym komentarzu dopisałem ostatnią zwrotkę :). Jeszcze raz Dzięki :)

Edytowane przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No i to jest szok drugi :). Takiego komplementu to się nie spodziewałem :) :) :).

Piosenkę oczywiście znam (tak jak wiele innych utworów o twórczej impotencji), ale żeby aż lepszy?! :) :) :)

No cóż... Wielkie dzięki

Serdecznie pozdrawiam :)

Edytowane przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)
Gość Franek K
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie za ma co :) Mówisz, że to dobre?

  • 8 miesięcy temu...
Gość Przemyslaw Prus
Opublikowano (edytowane)

@Sylwester_Lasota to najlepiej skomentowany wiersz jaki widziałem na tym portaliku. Tytuł powinien brzmieć "Wiersz dla wierszy". Przeczytałem całość z nieudawanym uśmiechem.

 

Pozdrawiam

Edytowane przez Przemyslaw Prus (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Nie jest, tylko mało spałam. Wiesz, moje myśli na noc ubierają szpilki, takie z metalowymi końcówkami i ganiają się. Nigdy nie zakładają kapci, zegar też nie - ale zegar jest do wytrzymania. Teraz piję kawę, dam radę, a jak nie, to zasnę na klawiaturze :)
    • @Alicja_Wysocka niech Ci nie będzie smutno :) Proszę.
    • @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...