Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Wicher


Wędrowiec.1984

Rekomendowane odpowiedzi

Wicher

 

Rozpieszczasz okien ramy pełną wdzięku dłonią,

Szczeliny drobnej łaknąc niczym łąka rosy,

Co wodą życia lśniącą karmi swoje wrzosy

I kwiaty ich ubarwia wiosny rajską wonią.

 

Znalazłaś przerwę małą, panno wichru nocy,

I żądasz bym cię uwiódł, uległ twej piękności,

Rozbudził falę zmysłów, poddał się miłości,

I pisał ci sonety, będąc w twojej mocy.

 

Lecz wiecznym tyś wędrowcem, wichru cudna pani,

I wiecznie puste będą twej miłości dzbany,

Bo zanim kochać poczniesz zawsze los cię zrani

 

Gdyż w wielu miejscach świata wiatr ma być utkany.

Lecz dziś poetów muzo w jedno żeśmy zlani,

Bo niesie wiatr natchnienie, niesie wicher zmiany.

 

---

 

Edytowane przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaimki poprawiłem, bo rzeczywiście jest tak jak mówisz. W sumie nie zwracałem na to uwagi i zaimki drugiej osoby w stylu twej czy cię pisałem zawsze z wielkiej litery.

 

Reszta zostaje, bo może i tania ale mnie się podoba.

Edytowane przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 1 miesiąc temu...

Nie widziałam go wcześniej - dlatego czytam teraz. :)

Trochę przewrotna personifikacja wichru w kobiecej postaci - wypada ciekawie.

Dobrze znany motyw zmienności i niestałości wiatru podałeś we własnej, bardzo przyjemnej i wysublimowanej formie.

Podoba mi się tak samo, jak inne Twoje sonety. :)

 

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...