Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Śmierć różyczki

evicca
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

evicca

evicca

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Wznosisz szczęśliwa swą główkę do słońca, 
pszczołę częstujesz zapachem różanym,
swe liście w deszczu otrząsasz skąpane
i nie wiesz, że los dobiega twój końca.

 

Młody mężczyzna cię skradnie zuchwale,
subtelnym czarem twoim urzeczony,
zerwie cię siłą, by dać narzeczonej, 
w samoobronie ukłujesz go w palec.

 

A gdy się oni zatracą w miłości,  
ty łzę uronisz za słońcem w wazonie, 
co więcej nigdy tobie nie zapłonie
i więdnąć będziesz dni kilka w cichości. 

 

Umierasz różo po randce owocnej, 
życie za życie oddałaś jesienią.
Po tobie ślady się w nicość zamienią,
lecz parze się dziecko narodzi na wiosnę.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez evicca (wyświetl historię edycji)
7
evicca

evicca

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No coż, nie pomyślałam o zasuszeniu. Ja osobiście nie jestem z tych sentymentalnych, co przechowują materialne skrawki wspomnień,  że tak to ujmę. 

 

Dziękuję za serduszko i ciepłe słowa.  Dobrej nocki życzę.  I gratuluję Twojego ostatniego wiersza. Podpisuję się pod nim, bo też uważam,  że lepsza szczera rozmowa,  niż urażone milczenie.  

Justyna Adamczewska

Justyna Adamczewska

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

evicco, taki jest los kwiatów, też zawsze zastanawiam się, czy nie cierpią zerwane. Moim zdaniem tak, cierpią. Róża królowa, róża - symbol uczuć, a kona w wazonie i ją później wyrzucają, choć niektórzy susza kwiaty, ale bez wody , to tylko powłoka, jak mumia. 

 

Powyzej zacytowałam Cię, sądzę, ze nie bardzo pasuje:

 

zrobiłabym coś ze słowem "swej". Pozdrawiam 

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Omagamoga
      Wędrowiec Międzygwiezdny

      Przez Omagamoga · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Lumen Astralis
      Igła w stogu siana…

      Przez Lumen Astralis · Opublikowano

      Zachód… świetlisty, promieniujący, Szum wody, cichy oddech wszechświata, Pył kamienny spod fal chwytający, Na horyzoncie drewniana chata.   Tuż ona… igła w stogu siana, Obok mnie, z uśmiechem wrażliwym, Siedzi ta, ciemnooka oddana, Cząstka Boska, w eterze żywym.   Blond, kaskadowo opadający, Na zgrabne, niczym anielskie plecy, Wzrok drżący i uspokajający, Przeszywający głębię, kobiecy.   Spinelowe, rozchylone usta, Delikatne, jak chmurka na niebie, Trafiają w kapryszące gusta, Ucałują czule w potrzebie.   Wtulony czuję zapach lotosu, Ciepło jej włosów, okala szyję, Wymieszany z nutą kokosu, Doznaję uniesienia, że żyję.   Patrzy na mnie, przeszywa mi duszę, Wchodzi w ocean niespokojny, Zagłębia się w nim, widzi, że fruszę, Fale wirują, wolne od wojny.   Cichy szept, „O czym myślisz kochany?” „O świecie, planecie bólu i łez. Dobra, miłości, szczęścia zabrany.” „Ciii…” Kładzie mi palec na usta, „Leż…”   Siada okrakiem, patrzy z góry, Dłonią otula serce wrażliwe, „Rozumiem cię, zburzymy te mury, Zerwiemy razem węzy kłamliwe.”   Malachitowe drzewa hulają, Obejmuję rękoma jej talię, Wargi ust się do siebie zbliżają, Ptaki nam ćwierkają, chwalili je.   Widzę łzę z innego wymiaru, W ciemnym zwierciadle do otchłani, „Jesteś znakiem prawdziwego daru, Nieprawdopodobnymi siłami.   Prawdziwą ostoją w chaosie, Wzorcem bytu z Krainy Światła, Cóż bym uczynił sam w mym losie?” Grymas radości, uśmiech mój skradła.   Otula dłońmi twarz pieszczotliwie, Gest miłości na policzku składa, „A więc jestem dla ciebie prawdziwie.” Ramiona me powoli rozkłada.   „Aby cię wspierać, kochać, pomagać, Gdyż ty mój drogi masz tu zadanie, Nie można go zupełnie odkładać, Masz wzniecić to duchowe powstanie.”   Rzeka szlocha lekko, słońce zaszło, Świadomość, że to fikcja dobija, Wszystko z hukiem iluzji zbladło, To niczym sen, myśl o tym zabija.   Gdzie znaleść taką kobiecą duszę? Nim znajdę prędzej się sam uduszę, Która mnie pięknie, w pełni zrozumie, Dostrzeże, do swego życia przyjmie.   Pokocha czule, zaakceptuje, To jak myślę i się zachowuje, Czy będzie mi taka dama dana? Szukanie igły w stogu siana…    

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • andrew
      WYBORY 2025

      Przez andrew · Opublikowano

      @Wielebor

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • andrew
      Chwile, to one...

      Przez andrew · Opublikowano

      planujemy  a chwile one mogą decydować  o życiu   spotkałem ją jego  zauroczyłem się... przechodziłem  na czerwonych światłach  nie zdążyłem ...   chwile one mogą decydować  o życiu    a ja  ja tracę ich tak wiele... bezpowrotnie    5.2025 andrew    
    • Groschek
      (h) ciał

      Przez Groschek · Opublikowano

      @Groschek dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...