Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

z bajki w mit

Sylwester_Lasota
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

 

 

 

w tajemniczym zdarzeń lesie,

gdy wyklułaś się z poczwarki,

byłem raczej Głupim Jasiem,

aniżeli księciem z bajki.

 

przyszła Ona i zaplotła

nasze losy jak warkocze,

w dni niebyłych drżenie światła

promieniste, szczerozłote.

 

w nocy czarnych i bezsennych,

zadyszane żywe sploty,

które świtu smok rozrywał

gdy wypełzał z mroku groty.

 

chociaż z siedmiu krasnoludków

ostał nam się tylko jeden,

że rozplotą się warkocze,

skąd ja wtedy mogłem wiedzieć?

 

skąd ja mogłem wiedzieć wtedy,

że przede mną Odyseja

i niepewność Penelopy,

która ciągle wiernie czeka?

Edytowane przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)
7
Kobra

Kobra

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wow! Też byłam poczwarką! :-P

 

A jednak dalej nie o mnie ... :-)
A ogólnie fajnie, bajecznie. Choć końcówka zasmuca z lekka.

jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Fajne i się dobrze czyta :)

 

Penelopo Jasiu Głupi

po wycięciu dziur z fujarki

na targ polazł i zakupił

za te dziury ci do nart kij

 

ja rozumiem żeby dwa

ale jeden po co w lecie

a ten na fujarce gra

i to jak bez dziur gra przecie

 

tak się podnieciły wszystkie

że za dziury nart z pół wozu

dziś cymbałom numer wytnie

- Głupi Jaś a ma swój rozum

;)

2
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No tak, rzeczywiście :). Chociaż to nieco dziwne, bo Kobry to się chyba raczej wykluwają z jajeczek ;). Co nie?

Tak w ogóle, to w wersie o poczwarce  jest małe przekłamanie, bo jak wydaje mi się, owady z poczwarek się chyba wygryzają, czy jakoś tak :), a  wykluwanie, to raczej właśnie z jaja, ale w tym przypadku jakoś tak mi lepiej leżało :).

Serdeczne dzięki i pozdrawiam :)

Edytowane przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)
1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      bez

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena Łotr, mówisz? :))) Nieprzyjemny? :))) Widziałam gorszych, uwierz mi. Ty przynajmniej przepraszasz - to cię od prawdziwych łotrów różni. Więc przyjmuję przeprosiny, choć nie wiem za co dokładnie. Może za to, że jesteś sobą? To akurat mi nie wadzi.    ps. znowu przepraszasz! :)))))))))))))
    • Migrena
      bez

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97   to ja jeszcze tylko......przepraszam :)))))))   nieprzyjemny łotr ze mnie :))))))    
    • Berenika97
      Zakochanka dla Janka

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @viola arvensis Jaki cudowny, żywy wiersz! Tak właśnie wygląda zakochanie, które "tupie po głowie". "Czerwienię się poziomką , różyczką rozkwitam" - to urocze! Jakbym czytała wiersz o sobie, bo jak byłam zakochana w koledze z klasy - to miałam różyczkę! To była emocjonalna tragedia. :) "Zwieję przed kochaniem" - świetne, bo jednocześnie ucieka i przyznaje, że to już jest kochanie.
    • infelia
      Malowanie

      Przez infelia · Opublikowano

      @Berenika97 Pięknie.
    • Migrena
      Poranek, który Oskarża.

      Przez Migrena · Opublikowano

      Poranek. Ale to nie nowy dzień. Nie początek, to tylko ciało oddane przez ogień, gdy noc skończyła swój rytuał. Słońce wstaje - nie jak zbawienie, ale jak świadek zbrodni. Rozrywa niebo pazurami światła, jakby chciało zajrzeć im pod ich powieki. Oni - jeszcze nadzy, ale już nie dzicy. Leżą w świetle po sobie, jak dwie rzeźby z soli, których dotyk roztapia. Jej ramię - jak lina po burzy, wilgotna, poraniona. Jego biodro - nabrzmiałe od snu, który nie przyniósł zapomnienia. W powietrzu unosi się zapach skóry i spalonego tchu. Cisza już nie milczy. Stoi między nimi jak anioł bez twarzy, i mówi: "Zobacz, co zrobiliście." Ich spojrzenia się mijają - boją się patrzeć w oczy, gdzie noc jeszcze dymi. Ona: czuje sól na ustach, ale nie wie, czy to pot, łzy, czy jego smak. On: chce coś powiedzieć, ale język mu się łamie na suchym gardle. Wciąż słyszą w sobie echo silnika, jakby to ich serca nie mogły zgasnąć. Wciąż czują dreszcz drogi, choć leżą bez ruchu. Dłonie, które w nocy nie znały granic, teraz leżą jak bezpańskie psy, z pyskiem wbitym w ziemię. Światło dnia nie pyta o zgodę. Wnika w ich pory, szuka znaczeń, ale znajduje tylko ślady walki. Nie mówią nic. Bo każde słowo byłoby zbyt lekkie dla tego ciężaru. Ich skóra pamięta, ale oni chcieliby zapomnieć. Nie siebie - ale ten ogień, co pochłonął wszystko i zostawił tylko popiół i imiona. Poranek nie daje ukojenia. Poranek oskarża. I w tej jasności - tak nagłej, tak wściekłej, odkrywają, że to, co było piękne w nocy, rano zostawia rany. Ale też: coś zostało. W zgięciu łokcia, w krwawym półśladzie na udzie, w cichym oddechu, który nie ucieka. Może to właśnie miłość. Nie iskra. Lecz cichy, szary ślad, który wciąż  trwa.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...