Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

bez kości proszę

Marek_Mikutowicz
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Marek_Mikutowicz

Marek_Mikutowicz

Opublikowano
Opublikowano

Arachna szła przez pustynię

mówiła że nigdy nie zginę

dzień przemienił się w rzekę

i liczył jak czas nadgodziny

 

ziarno piasku utkwiło mi w oczach

ziarno piasku jak pamięć na żagle

i co mi się stało pośród nocy

jak mewy rozchodziło się białe

 

I dzień powstał nowy od ręki

jak małe skrzydło na stole

i nie było widać końca męki

jak kropla jak znak krzyża na czole

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Upiorny Twist w piwnicy

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97   świetne !!!!!!!
    • Berenika97
      Upiorny Twist w piwnicy

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena On: róża w zębach, poważna mina, ona: płatek wirujący w czerwieni.   Krok, zwrot – kolec go w język ukłuł, syknął, ona parsknęła, orkiestra milczy.   "To ja jestem różą!" – rzuciła przez ramię, zakręciła się w sukni jak wiatr na łące. On splunął, uśmiechnął się wreszcie szeroko: "No dobrze – ty róża, ja... tylko bukiet!"   I ruszyli znowu – dwie róże w objęciu :)))
    • Berenika97
      Błękit ekranu w ciszy

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @andrew Twój wiersz jest delikatny i pełen cierpliwego oczekiwania. Pięknie.   lustro odpowiada cierpliwie — widzi więcej niż chcemy myśli jeszcze mokre od tej rosy nie muszą kwitnąć od razu witraż się układa nawet z odłamków każdy blask coś odsłania zgubione czasem samo wraca kiedy przestaniemy szukać a samotna brzoza wcale nie samotna — ma pole, niebo i ciszę, która wystarczy czasem to co mamy jest właśnie tym czego szukamy
    • Berenika97
      Bronimy tego rowu melioracyjnego

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Ten wiersz ma w sobie prawdę o absurdzie wojny, o tym jak wielkie decyzje podejmują "najmądrzejsi" gdzieś "tam, daleko", a "my - tu, blisko" giniemy za rów melioracyjny. Za coś, co brzmi tak przyziemnie, tak mało, tak nieważnie w porównaniu z życiem. Uderza mnie ta czasowość: "od roku, od zawsze, od kwadransa" - jakby czas w wojnie przestał mieć znaczenie, bo każda chwilka trwania jest wiecznością, a wieczność może się skończyć za moment. "Nasz ból to rozumie" - to jest straszne w swojej prostocie. Ból jako jedyna pewność, jedyna rzecz, która rozumie, że coś musi trwać. I te mogiły pełne przyjaciół bez imion - to jest obraz, który zostaje. Tak umiera się na wojnie: anonimowo, masowo, bez czasu nawet na poznanie się. Najbardziej przejmujące jest to pytanie: "po co tu było trwać, skoro rów nasz oddany i groby też". To pytanie, na które nie ma odpowiedzi. I to "odchodzimy nieustannie - za siebie, co najmniej do czyśćca" - jakby nawet śmierć nie była odkupieniem, tylko następnym etapem tego samego trwania. To wiersz o wojnie, ale nie patetyczny. Napisany z perspektywy kogoś, kto wie, że to wszystko jest bez sensu, ale i tak musi trwać.  
    • Migrena
      Upiorny Twist w piwnicy

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97   różę trzymałbym w zębach :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...