Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kurs autoportretu

Rafał Pigoń
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Rafał Pigoń

Rafał Pigoń

Opublikowano
Opublikowano

A ja wam powiem.

Co wam powiem?

Powiem, że leciałem rakietą!

Wielką, czarną i ognistą.

Taką wielką!

 

I szukałem Boga,

Ale tam jest tak pusto,

Że to ja byłem jedynie istniejący.

 

Stworzyłem sobie Boga.

Ot, narysowałem

I powiesiłem nad lustrem.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

2
Kilmax

Kilmax

Opublikowano
Opublikowano

Nie zobaczyć w lustrze boga, to już wiele.

Intryguje mnie, czy w pustce podziwianej przez poetę faktycznie niczego nie ma (Teksański).

Mnie się nie udało zaprzeczyć istnienia wszystkiego.

tetu

tetu

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja wiem czy taki ostry? Chyba nie:)

Napisałam tylko o swoich odczuciach. Owszem wzięłam ironię pod uwagę, ale mnie nie rozbroiła, nie poczułam klimatu:D 

Iw, pozdrawiam.

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Wierzchosława

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Nata_Kruk Napisałaś ostry wiersz o współczesnej obsesji na punkcie wyglądu i mediów społecznościowych. Pokazałaś, jak za fasadą perfekcji kryje się pustka i smutek. Nie oceniasz wprost, ale dokładnie dobrane słowa robią swoje - „ociężałe rzęsy", „napompowane", „nadęta jak bąbel" - obnażają sztuczność i wysiłek włożony w kreowanie wizerunku. Świetny kontrast jesieni i bańki mydlanej - natura w swoim autentycznym, melancholijnym pięknie naprzeciwko sztucznej, kruchej konstrukcji ego. A to zakończenie... „sława - tylko podziwiać i... zaszlochać" - genialny chwyt. Pokazujesz, że za pragnieniem uznania i podziwu kryje się rozpacz. Że te „kłęby spojrzeń" nie nasycają, tylko pogłębiają pustkę. Jest w tym wierszu coś smutnego - widzisz, jak ludzie więzną w tej grze pozorów. Świetny tekst!
    • Sylwester_Lasota
      Bóg czerwieni

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      Świetnie odmalowany klimat grozy frontowych realiów (jak zgaduję), ale myślę, że można jeszcze co nieco w tekście poprawić. Mówiąc szczerze, nie przekonuje mnie jakoś "pchła, co pełza mym brudnym brzegiem palca". Widziałbym to jednak jakoś inaczej. Powiedzmy be "mym" i "brzegu palca", ale też nie chciałbym też za bardzo ingerować w gruncie dobry test.   Pozdrawiam    
    • Konrad Koper
      Boski ?

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Niebieski kobierzec ( Niezapominajek)  
    • Berenika97
      Jakie jutro

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @andrew Świetnie napisałeś o niemożności kontrolowania przyszłości. Ta personifikacja jutra jako kogoś nieuchwytnego, kto "stroi się jak chce" i "idzie nie tam gdzie nie trzeba" jest bardzo trafna. Lubię te drobne sprzeczności: "idzie nie tam gdzie nie trzeba", "czasami tylko się uśmiechnie, idziemy wtedy razem" - pokazujesz, jak rzadko nasze plany zbiegają się z rzeczywistością. A ta końcówka - "gdy się mijamy, udajemy że znamy" - gorzka i mądra. Iluzja kontroli nad jutrem. Pozdrawiam. :)
    • violetta
      Upojony jesienią

      Przez violetta · Opublikowano

      @Migrena kurkowa, tak widzisz, dużo zieleniny, selera naciowego i kluseczek lanych:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...