-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 14 202
wczoraj kochał
dziś mówi mam
to gdzieś więc
muszę odejść
wczoraj mówił
jesteś melodią
tylko ciebie
umiem słuchać
wczoraj płakał
gdy była smutna
dziś się śmieje
zamykając drzwi
drzwi za którymi
było dużo słońca
wesoły wiatr
przytulny deszcz
gdzie śniadanie
witała małość
uśmiech smakował
jak chleb
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 35 odpowiedzi
- 681 wyświetleń
-
- 31 odpowiedzi
- 522 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 578 wyświetleń
-
- 25 odpowiedzi
- 361 wyświetleń
-
- 23 odpowiedzi
- 413 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Agnieszka Charzyńska · Opublikowano
@Máire w zasadzie powstaje pytanie, czy Maria od zaginionych woli, aby zostali odnalezieni - czy aby nikt nie zakłócał im spokoju tam, gdzie zostali...Pozdrawiam. -
-
-
Przez Agnieszka Charzyńska · Opublikowano
Nad miastem stadem grzmotów Stubarwnych stratowanym, Przy brzozach obalonych, Dachówkach rozsypanych. Nad szkoły rumowiskiem (O kształcie gołoborza), Tam, gdzie szpital się zmienił W strzępiastych gruzów morze. Nad minionym osiedlem (O linii ekspresyjnej), Gdzie wielkość oraz małość We wspólnej śpią mogile. Tam, gdzie pod turnią murów Drobny ślad się urywa, A ceglana jaskinia Zgaszoną młodość skrywa. Tam, gdzie szkielet teatru W formie dziwnego wzgórza I niby bryłki lodu Wspomnienie po marmurze. Tam, gdzie wodospad iskier Z igieł szklanych potokiem Zjednoczył się świetliście (To historii wyroki) Tam, gdzie kamienic licznych Docześnie kruche szczątki W mgły szatę przyodziały Ciche niebiańskie prządki I tam, gdzie wiele losów Wielo – brakiem się stało, Gdzie kruchość się złączyła Piaskowca – z dłonią małą, Tam, gdzie przestrzeń na tysiąc Pękła fragmentów złotych, Została garść popiołu I okruszek tęsknoty, Gdzie w rubinowo – sine Upiorne nieistnienie Zmienił się wybuch rudy, Krew, ból – i przerażenie. I nad serc wielu grobem Pod kościołem zburzonym W żałobnej sukni czuwa Maria od zaginionych. Jej dłonie tulą zgasłe Życia miękko, troskliwie I opatrują ziemi Zranienia litościwie. Ten bandaż z chmur zesłany O barwie niewinności Okrywa srebrzystością Garść bezimiennych kości. -
Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano
jak zwykle ślicznie - ech znasz to już na pamięć, trzeba przestać pisać zwyciężaj zło dobrem bądź doby jak chleb ale czyniąc dobrze nie pozwól się zjeść :)
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się