Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

padół

jan_komułzykant
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

                         tak zaciekle bronisz
                         okopanych rowów 
                         a już wojny nie ma
                         słońce grzeje
                         a ty w dole

 

chociaż brak świtów i zachodów

dół sprzyja nocom i porankom

pojęcie stąpa lekko z przodu

i mgieł nie miesza myśli natłok

 

tak często żal wychylać oko

gdy dętych bzdur stek przy niedzieli

w dole i dom i zwykły okop

w nim nikt już nic ci nie ustrzeli

 

żaden nie zajrzy podły krętacz

tu z hipokryzją kość nie wzrasta

krew z krwi i ziemia a nie zemsta

i naga prawda tu jak matka

 

z inspiracji wiersza bety_b "podaj rękę"

Edytowane przez jan_komułzykant (wyświetl historię edycji)
6
beta_b

beta_b

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Janku, 

tego wersu nie rozumiem, reszta jasna. (Może nie muszę rozumieć;  wystarczy powdychać slowa? ;).

To zapadło i zostało.

 

To dość mroczny tekst, kojarzysz mi się z jasnością. Słowa Twoje, rozpoznawalny język. Ale tej strony księżyca nie znam. Podoba mi ale muszę całość przyjąć w spokoju. bb 

1
Maria_M

Maria_M

Opublikowano
Opublikowano

Smutny wiersz, warsztatowo jak zawsze b. dobrze u Ciebie, ładne rymy,

Zobaczyłam szarą ziemię i padół jak bolące zmartwienie, nasrtój  wiersza pasuje do obecnej pory roku i przypomina ( mi)klimat opowiadań i nowel Orzeszkowej, Konopnickiej np. Tadeuszem, Nasza szkapa, Katarynka, Antek, Janko Muzykant, Za chlebem, itp. Tak mi się jakoś smętnie zrobiło i skojarzyło.

Tu pokazałeś się z drugiej strony, jakiej nie znałam.

Pozdrawiam serdecznie :))

1
jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

z tymi klimatami, to już różne rzeczy były i wesołe i smutne ;))

Kurczę Mario, same lektury szkolne. To miłe, ale i zastanawiające - takie nudne było?

Mam nadzieję, że z trzecią stroną, jak dwie już odkryte, będzie śmieszniej :)

Dziękuję Ci za dobre słowo i również serdecznie pozdrawiam.

jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

1 - pojęcie - w sensie ludzkie pojęcie, rozum, intelekt

2 - "stąpa lekko z przodu" wyprzedza, przednia straż, szpica, czujka, forpoczta

 

Czy mroczny, bo ja wiem? Może się jakoś przegryzie. Latarki nie wziąłem :)

Dziękuję Beatko za komentarz i inspirację. Serdecznie pozdrawiam.

Maria_M

Maria_M

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo lubiłam szczególnie teksty Orzeszkowej. Nie, nie było nudne. Tylko nostalgiczne i z głębokim przesłaniem. Wiesz, tak jakoś mi się skojarzyło. Czasami tak bywa.

pozd.

jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

też lubiłem, połykałem kiedyś książki, ale taka krążyła w tym czasie fama o lekturach, które "trzeba było" przeczytać. I całe szczęście, bo dzięki temu sięgało się np. po "zakazanych" autorów m.in i tych na indeksie kościoła. A wiadomo, że co zakazane bardziej smakuje :)

Maria_M

Maria_M

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

O to prawda, też czytałam. Np. Isaaca Newtona.  Wygrzebałam kiedyś na strychu biblioteki starego budynku zamkniętej szkoły książkę z jego opracowaniami na temat wszechświata, Boga i Biblii. Czytałam ją kilka razy, Teraz już nawet nie pamietam tytułu, ale wywarła (książka)na mnie duży wpływ.

Edytowane przez Maria_M (wyświetl historię edycji)
1
beta_b

beta_b

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przegryzł się, wchodzę na drugi krąg zrozumienia.

Tekst nie jest smutny, to było moje powierzchowne wrażenie.

Jest raczej o tym, że bezpiecznie się okopać  w rowach własnego intelektu. Tam jest prawda naga; prawda myśliciela - zamknięta w padole, jak w bunkrze. Ale czy to życie? 

Nie wiem czy aby na pewno to miałeś na myśli, ale dla mnie kawał dobrej roboty.

1
jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

można odbierać w różny sposób, Twój bardzo mi się podoba i chociaż to nie to, o co do końca mi chodziło, jesteś naprawdę bardzo blisko. Chociaż to właściwie nie ma znaczenia, co miałem na myśli, ważne że Twój odbiór też jest właściwy i często pokrywa się z rzeczywistością. Jedni ludzie potrafią sami zdecydować się na rzeczy, które innym by nie przyszły nawet do głowy. Kolejni wołają o pomoc i się nie poddają, ale są i tacy, którym jest już wszystko jedno, albo przyzwyczaili się już do tego, gdzie i kim są.

Dziękuję jeszcze raz.

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kamil Olszówka
      Posępne kruki, szemrani biznesmeni

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      Gdy wieczorna jesienna mgła, Wszystko wkoło z wolna spowiła, Tłumiąc nikły gasnącego dnia blask, Niczym opuszczona na świat zasłona,   W ponurą jesienną słotę, Na starym z czerwonej cegły kominie, Przysiadł szary zziębnięty gołąbek, Między skrzydełka wtulając główkę,   Wtem spomiędzy matowej mgły, Dostrzegł widok ponury, W dole przed jego maleńkimi oczkami, Z wolna się zarysowujący…   Do rozrzuconych szeroko po obiedzie resztek, Na przemarzniętej trawie, Zleciały się licznie kruki posępne, Bezpardonową wszczynając walkę,   Zimna mokra trawa, Pierwszym jesiennym szronem pokryta, Areną się stała zaciekłych walk, Licznego kruczego stada,   Liczne kości z sutego obiadu, Rozrzucone bezładnie na polu, Miały być bitewnym trofeum, Dla najsilniejszych z kruczego stada osobników,   Głośne rozjuszonych kruków krakanie, Niczym wściekłych barbarzyńców okrzyki wojenne, Po spowitym gęstą mgłą krajobrazie, Cichym niosło się echem,   Pomiędzy wielkimi kretowiskami, Podobnymi do okopów na polach bitewnych, Niczym żołnierze w bojach zaprawieni, Zawzięte kruki toczyły swe walki…   Zakrzywionym dziobem swym ostrym, Próbował kruk stary kość przepołowić, Przez drugiego młodego przepędzany, Próbującego wydrzeć mu zdobycz,   Usiłując brzuchy nasycić, By dotkliwy głód zaspokoić, Nie zaprzestając zaciekłej walki, Wciąż wytężały swój spryt,   Wydziobując w skupieniu zaschnięty szpik Z porozrzucanych na około kości, Usilnie wczepiały w nie swe pazury, By dzioby w ich wnętrzach zagłębić,   Połykając łapczywie Każdy znalezionego pożywienia kęs, Wkoło tylko rozglądały się bacznie, Rozeznając możliwe zagrożenie,   A najprzezorniejszy z kruków siedząc na gałęzi, Na łakome kąski spoglądając z góry, Nagły z powietrza szturm przypuścił, Naraz odpędzając kilka innych,   Te szeroko rozpostarły swe skrzydła, Natarcie jego próbując zatrzymać, Lecz daremną była ta próba, Zmuszone były ustąpić mu pola,   Widząc posępne te kruki, Wyrywające sobie wzajemnie zdobycz, Zmrużył oczy gołąbek skulony, Powiewem zimnego wiatru szturchnięty…   Wnet rzęsistego deszczu kurtyna, Spór pomiędzy kruczym stadem rozsądziła, Do rychłego szukania schronienia, Wszystkie bez wyjątku ptaki przymusiła,   Przed ulewnego deszczu strugami, Pierzchnęły wnet wszystkie posępne kruki, Chroniąc się pomiędzy krzewami, Bujnych drzew rozłożystymi gałęziami,   Ukrył się i gołąbek, Przed zimnym rzęsistym deszczem, Pod starego opuszczonego domu dachem, Przycupnąwszy cichutko w kącie.   A każda jesiennego deszczu kropla, Brudna, wstrętna i zimna, Dla maleńkiego suchej trawy źdźbła, Była niczym trzask bicza,   A deszczu kropel setki tysięcy Tworzące zwarte oddziały i zastępy, Wielki frontalny atak przypuściły, Na połacie zmarzniętej ziemi…   Patrząc tak zza szyby, Na pole zaciekłej między krukami bitwy, O jakże cenną dla nich zdobycz, Podłe z obiadu resztki,   Ponurym wieczorem jesiennym, Mgłą i deszczem zasnutym, Krzepiąc się łykiem z miodem herbaty, Próbując zebrać rozproszone swe myśli,   Z niewyspania półprzytomny, Przecierając dłonią klejące się oczy, Patrząc na ten krajobraz ponury, Takiej oto oddałem się refleksji…   Gdy widzę jak różni szemrani biznesmeni,  Zawzięcie walczą między sobą o wpływy, Dostrzegam jak bardzo w uporze swym ślepym, Posępnym tym krukom bywają podobni.   Gdy otyli szemrani biznesmeni, Przesiadując wieczorami w knajpach zadymionych, Paląc cygara i popijając whisky, Rozplanowują kolejne swe finansowe przekręty,   Niczym dla dzikiego ptactwa, Zalegająca w rowie cuchnąca padlina, Tak zwęszona tylko korupcji okazja, Staje się łupem dla mafijno-biznesowego półświatka,   Pobłyskiwanie sztucznych złotych zębów, Fałsz wylewnych uśmiechów, Towarzyszące zawieraniu szemranych umów, Przy ruskiej wódki kieliszku,   Często bywają zarzewiem, Biednienia lokalnych społeczeństw, Gdy szemrani biznesmeni nabijając swą kabzę, Skazują maluczkich na zubożenie…   Huczne wystawne bankiety, Gdzie alkohol leje się strumieniami, Dzwonią pełne wódki kieliszki, A z ochrypłych gardeł padają kolejne toasty,   Gdzie szalona zabawa niepodzielnie króluje I rozsadzają ściany z głośników decybele, Dzwonią szklane butelki w kredensie, A strumieniami leją się drogie alkohole,   Gdzie w ochrypłych gardłach przepastnych Lokalnych biznesmenów szemranych, Kieliszki pełne gorzałki Znikają jeden po drugim   Gdzie niezliczone sprośnie dowcipy, Padają okraszone rubasznymi przyśpiewkami, A pijaków podkrążone oczy i czerwone nosy, Tłumaczy ich bełkot łamliwy,   Często będące zwieńczeniem, Podpisania umowy wielomilionowej, Z lekceważonego prawa nagięciem, Gdzie łapówki główną odgrywają rolę,   Czasem tak bardzo bywają podobne, Posępnych kruków wieczornej uczcie, Gdzie wielki zatęchłego mięsa kęs, Wyrywają tylko osobniki najsilniejsze…   Na płynnych niejasnych pograniczach Biznesowego i mafijnego świata, Utarta między gangsterami hierarchia, Przypomina tę z kruczego stada,   Gdzie kolejny szemrany kontrakt, Niczym podły padliny ochłap, Jest jak w krwawej walce nagroda Dla osobnika o najprymitywniejszych instynktach…   I ten wielki świat nowoczesnością pijany, Do ubogich odwrócony plecami, Gdzie tylko silne osobniki, Wyrywają najlepsze kęsy,   Czasem tak bardzo przypomina, Pomimo upływu tysięcy lat, Wielką ucztę dzikiego ptactwa, Na truchle dzikiego zwierza…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • W_ita_M.
      I nagłówki, a laik: wół gani.

      Przez W_ita_M. · Opublikowano

      I nagłówki, a laik; wół gani.    
    • W_ita_M.
      Ukradli konia

      Przez W_ita_M. · Opublikowano

      Ukradli konia ino: kil, Darku. Dar koi, no - koniokrady        
    • Kamil Olszówka
      Pytanie

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      Wiersz krótki ale naprawdę znakomity... Pozdrawiam Najserdeczniej!
    • Kamil Olszówka
      Tęsknota

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      @Migrena Gdy czytałem ten wiersz autentycznie przeszedł mnie po plecach dreszcz... Naprawdę poczułem takie dziwne mrowienie... Jest on bezdyskusyjnie genialny i bardzo, ale to bardzo nastrojowy... Pozdrawiam Najserdeczniej!

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...