Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Czasu nie ma

Patryk Robacha
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Patryk Robacha

Patryk Robacha

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Cześć Mała!

 

Posłuchaj,

co dziś mam

do powiedzenia, 

do narysowania.

 

Ty nie żałuj,

weź ty nie płacz,

weź ty

uspokój się w ogóle.

 

Przecież wziąłem już

do ręki cyrkiel.

Patrz! 

 

Okrąg cyrklem toczę,

Kredką punkty znaczę

 

do których możemy 

cyklicznie powracać.

Edytowane przez Patryk Robacha (wyświetl historię edycji)
2
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Maria_M

Maria_M

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Wiersz podoba mi się od słów

Przecież wziąłem już do ręki

.....

ten fragment jest super!

 

Początek jak dla mnie nieco infantylny, 

Patryku ale spokojnie, to tylko moje zdanie. Dzisiaj przeczytałam, że jakość i poprawność pisanych tekstów mężczyzn do kobiet zwiększa ich (mężczyzn) szanse, powodzenie i skuteczność. :)

Edytowane przez Maria_M (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
  • 2 tygodnie później...
Justyna Adamczewska

Justyna Adamczewska

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Cześć Patryku. Wiele nakazów w wierszu, ale...

 

Pewnie tak trzeba czasami,

bo inaczej nie zostaniemy wysłuchani.

 

Cyrkiel jest dla mnie słowem - kluczem w wierszu. Jest przyrządem do rysowania kół - figur doskonałych, bez końca i początku. 

 

Pierwszy wers jest doskonały:

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

:)) J. A. 

 

Edytowane przez Justyna Adamczewska (wyświetl historię edycji)
1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Patryk Robacha

Patryk Robacha

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

@Justyna Adamczewska

 

Dziękuję za skomentowanie tego utworu, w  tak pozytywnym świetle (chyba dobrze to odczytuję?). To jeden z moich ulubionych wierszy, chociaż faktycznie dość infantylny, a może nawet sztampowy... Posiada niezliczoną ilość wersji. Ostateczny wariant jest bez "inwokacji", ale teraz - po nabraniu dystansu po upływie czasu i Twoim komentarzu - zastanawiam się czy słusznie zrobiłem, że mu amputowałem głowę? 

 

:) 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Patryk Robacha

Patryk Robacha

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ponownie dziękuję. Cieszę się, że taki niewymagający wiersz potrafi uradować. Oto jego ostateczna wersja. Nadałem mu tytuł "Dla ciebie odczarowałem czas": 

 

Posłuchaj, 

co dziś mam

do powiedzenia, 

do narysowania.

 

Ty nie żałuj,

weź ty nie płacz,

weź ty uspokój się w ogóle!

 

Przecież wziąłem już

do ręki cyrkiel.

 

Patrz! 

 

Okrąg cyrklem toczę,

kredką punkty znaczę,

do których

wracać możemy 

kiedy zechcemy.

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Justyna Adamczewska

Justyna Adamczewska

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Patryku, tu fajnie "r" i "k". 

 

 

znowu "k" i"r", wiesz lubię brzmienie tych głosek. 

 

 

To jest dobre, nakaz a daje spokój, ponieważ jest takim ludzkim zrozumieniem i podejsciem do bółu drugiej osoby. 

 

 

To marzenia, ale marzyć to żyć. Pozdrawiam. :)) Justyna. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Corleone 11
      Inna historia. Czyli co stałoby się, gdyby...

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      Rozdział dwunasty       Wojewodowie otoczyli ich kołem. Król w pierwszej chwili chciał zaprotestować, wiedząc wszak, co na jego prośbę Jezus dostarczył z przeszłości: że przecież mapa, z natury swojego wykonania, będzie najprawdopodobniej jednostronna. Jednak, skoncentrowany na celu spotkania, jakim było zwiększenie poziomu świadomości zebranych, zapomniał o tym, że kogo jak kogo, ale Jezusa w żadnym stopniu ograniczają prawa fizyki: w tym prawo niezmienności przedmiotów. Oznaczające, że jeśli coś zostało wykonane w danym kształcie jako ten czy tamten przedmiot, to zazwyczaj w kształcie takim pozostaje. Niekiedy bardzo, ale to bardzo długo; czasem zaś krótko, w obu przypadkach do zniszczenia.     - Zaraz zobaczycie, co razem z królem chcemy wam pokazać - Nieograniczony odczekał odpowiednio długą chwilę, aby senatorowie zaczęli naprawdę patrzeć, uspokoiwszy umysły.    Zawieszony w powietrzu rulon, przedstawiający jeszcze przed chwilą Rzeczpospolitą w granicach sprzed stu lat - dodajmy, że z jednej strony - teraz pokazywał ją w obecnym kształcie. I to tak, że wszyscy zgromadzeni widzieli ów kształt wyraźnie.    - Teraz zobaczcie wasz kraj w formie po przyjęciu pomysłu króla Zygmunta - po tych Jezusosłowach granice, jakby same z siebie, zaczęły przesuwać się ku wschodowi, coraz dalej i dalej, docierając wreszcie do wyraźnie zaznaczonej linii brzegowej, a jednocześnie ku zachodowi, skąd zaraz skręciły na północ. Dla lepszego uwidocznienia w ślad za granicznym konturem przemieszczało się - obukierunkowo - barwne wypełnienie, na którym, gdy dotarło do wspomnianego, złotymi literami, znak po znaku, zaczął połyskiwać napis: Carstwo Polskie.    - Jak to, Panie? - książę Jeremi znów uzewnętrznił śmiałość charakteru - carstwo? Dlaczego?    Jezus odwrócił się doń. Specjalnie powoli.    - Czasem twa śmiałość, mój drogi Jeremi - oznajmił z lekkim przekąsem - wyprzedza żwawość twego umysłu. Gdybyś pozwolił swojej myśli dotrzeć do siebie, nie zadałbyś tego pytania.    - Ale - podjął, przeszedłszy na ku senatorom, stojącym po drugiej stronie mapy - ważniejsze jest co innego. Nie obecna wielkość waszego państwa i nawet nie szansa - chociaż ogromna, przyznaję - wobec której wszyscy tu stoicie - ale łatwość jego utraty. Popatrzcie.    Gdy Jezus zetknął końce palców prawej dłoni, granice natychmiast przybrały odwrotny kierunek, zbiegając się ku południu, po czym skręcając na wschód, z drugiej zaś strony podążając ku zachodowi i północy. Zatrzymując się dwukrotnie i pozostawiając w swoim obrębie coraz mniejszy i mniejszy obszar, aż w końcu zbiegając się i niknąc zupełnie.     Szmer pojedynczych niedowierzań, idących w parach z przerażeniem, zwielokrotniał się. Rósł i rósł do momentu, gdy obiegł całe, wojewodzińsko-senatorskie, gremium.    - Wasze niedowierzanie rozumiem, a przerażenie jest jak najbardziej na miejscu - słowa Jezusa wzniosły się ponad owo zwielokrotnienie. - To właśnie grozi waszemu imperium i jego przyszłym pokoleniom w ciągu nadchodzących dwustu lat. Wasi wrogowie zjednoczą się przeciw wam, niwecząc wszystko, co zbudowaliście.     Ciszy, która zaległa po tych słowach, nie miał odwagi przerwać nawet sam Jeremi Wiśniowiecki. WszechWiedzący powtórnie obrócił się ku niemu.    - Jeśli do tego dojdzie, będzie to częściowo twoja wina... Cdn.      Voorhout, 2 Grudnia 2024
    • Konrad Koper
      Chmura

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Niepokoi mnie chmura szarańczy.   Przeraża, gdy przybiera matematyczne formy. Są zaczerpnięte z gwiazd. Efekt potęgują zagadki…   Na domiar nawiedza mnie fatalna myśl : „ Szarańcze to komórki inteligentnej istoty.”  
    • FaLcorN
      *** (Czekamy wszyscy)

      Przez FaLcorN · Opublikowano

      @Ewelina Ostrożnie, zawsze miałem słabość do pirotechniki.
    • iwonaroma
      adwentowy wieniec

      Przez iwonaroma · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @aff ;) tę z parafiny czy z kręgosłupa? ;) Oj, ciężko...:) Dzięki, również      
    • Rafael Marius
      Czemu otwieramy mu drzwi

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Strachem najczęściej.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...