Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Jesień - moja jesień złota


Maria_M

Rekomendowane odpowiedzi

MaksMaro, piękny  wiersz, w takim klimacie, jakie lubię: nostalgiczny i sentymentalny.

Ale jeśli pozwolisz, poprawiłabym troszkę interpunkcję i w jednym słowie ortografię:

 

Złota jesień przyszła jak co roku,

babim latem ozdobiła włosy

starej wierzby, która teraz płacze

nad nicością, w wodę rzuca losy. - może lepiej: nad nicością, nad zmiennością losu.

 

Złota jesień barwami spłynęła,

gwiezdno-listnym, rudozłotym pyłem,

wszystkie liście szelestem uśpiła

na cmentarnych alejkach pomyłek.

 

Złota jesień moje serce głaszcze,

uspokaja promieniami z nieba,

w chryzantemach rozkwitłych już dnieje

chwila wspomnień, zadumy potrzeba.

 

Złota jesień przynosi nostalgię,

czasem koi, oczy łzami zeszkli,

z deszczem miesza, zamazuje twarze

moich bliskich, którzy już odeszli.

 

Chodzi o to, że przecinki powinny oddzielać od siebie zdania składowe, a nie rozbijać je, bo wtedy zatraca się sens w czytaniu.

Pozdrawiam ciepło i złotojesiennie. :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję Ci pięknie za dopieszczenie wiersza. Skorzystałam ze wskazówek. To tak przed świętem listopadowym przyszło mi do głowy.

Pozdrawiam:)

Edytowane przez MaksMara (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

.... trochę smutno mi się zrobiło po czytaniu, tytuł tego nie zapowiadał. Bardzo wyważone strofy, środkowe szczególnie mnie poruszyły,..

  (...)
 "wszystkie liście szelestem uśpiła, na cmentarnych alejkach pomyłek",
 (...)
 "w chryzantemach rozkwitłych już dnieje chwila wspomnień, zadumy potrzeba".  
 "Złota jesień przynosi nostalgię" i cofamy się w czasie, żeby pobyć z kimś, kogo już nie ma...
Miłych wspomnień, życzę.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Klepali dziadki babki na Piaskach, dzwoniły kosy w młotków oklaskach. Niejedna łąka w lasy dziś wsiąkła, a z nimi pamięć o babkach, dziadkach.
    • @Bożena De-Tre Serdecznie dziękuję! I pozdrawiam

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Laura Alszer Bardzo dobry wiersz i można odnależć w nim więcej i więcej..i powrócić do niego bo warto-nie wartościując.Jest miłość świadoma do siebie…i fortepian który wciąż gra..pozdrawiam.
    • Zerknąłem, bo i ja zerkam w opracowanie natury psychologicznej. A tam – jak łatwo się domyśleć – całe spektrum spraw psycho zupełnie nie logicznych. A tam gubi się autor za tym mędrca szkiełkiem i okiem, ponoć nawet bez serca. A tam autor być może za mało doświadczony, zbyt niepisarski, może niepiśmienny nawet, ale z całą pewnością oko jakby nie takie, a w szkiełku – cóż, zdaje się brakuje tych kilku ważnych dioptrii. Zresztą – jak nam wszystkim tutaj – każą autorowi patrzeć szerzej, a on – jak my wszyscy – cóż, szerzej nie widzi. Oj, szerokie to jego niewidzenie. Szerokie i głębokie nawet. Zastanawiające nawet bardziej niż sprawy, o których stoi napisane. Ale nawet jeśli szerzej dostrzega, no to cóż – jak my wszyscy – tego szerzej zupełnie nie umie wyrazić. Albo może jako zagoniony w któryś ze ślepych kątów nie ma na to czasu? Słowa to jednym słowem ciężka historia, która notabene zawsze ciężką była. Jedna z najcięższych. Wiemy już, bo już wiemy, bo wiemy doskonale, że co jak co, ale ze słów no to dużo potrafi wyparować, w dodatku w bardzo nieokreśloną przestrzeń.   Warszawa – Stegny, 15.01.2025r.
    • zgasły światła  opadła kurtyna w powietrzu widać jeszcze dym liżący stopy w białej masce arlekina odbija się twoja prawdziwa twarz   zimno mi  odkąd odegraliśmy ostatnie przedstawienie wyrzuciłam cię za drzwi przygasła świeca jej blask jeszcze się tli w moich źrenicach  jej blask jeszcze się tli w piersi   zimno mi odkąd przestała grać muzyka stary fortepian skrzypiąc wypłakał ostatnią melodię nie słyszę już dźwięku twoich kroków stojąc na scenie piszę nowy scenariusz
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...