Ona

[Livvie]

stała niewzruszona 
melancholijnie wodziła wzrokiem
w poszukiwaniu chmur

kiedy mnie dostrzegła 
kolejny raz czytałam erratę do swojego życia 
niepewnie wsparta o spalony dąb 
płynęłam poprzez wyrazy i zdania
kończąc kropką 

wgryzała się w moją duszę 
szukając odpowiedzi 

tak wtedy myślałam 


kiedy podeszła 
zewsząd rozlało się ciepło 
a na spalonym dębie wybuchły pąki
jak małe groszki zasypały drzewo 
strosząc się i podskakując 
zabłysnęły życiem 

...
i nagle zrozumiałam 
że każdy koniec to nowy początek
 

[AgnieszkaMikula]

Podoba mi się  - trzyma w lekkim napięciu i jest optymistyczny.

Pozdrawiam!

[Livvie]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję.  Pozdrawiam 

[Nata_Kruk]

Tu także znajomy tytuł.... 

Mam wrażenie, że to "rozmowa" z kimś Nienamacalnym, albo z nieobecną już mamą/siostrą, pomiędzy wersami...

delikatna analiza i konkretny wniosek. Ładnie.

Pozdrawiam.

[Livvie]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 Dziękuję za czytanie i komentarz:)

[Gość]

Dla mnie to ponowne wewnętrzne połączenie z czymś, co na skutek przeżytej utraty uległo oddzieleniu od duszy: z wiarą, nadzieją, miłością... To one zasilają od wewnątrz nasze życie, budzą je, wprowadzają w ruch, na nowe, otwarte drogi... Pięknie, malowniczo i delikatnie opisana ta wewnętrzna przemiana - spojrzeniem z zewnątrz i od wewnątrz. Pozdrawiam :)

[Livvie]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję i pozdrawiam:)