Pani M

[Andrzej_Wojnowski]

chmura ciszy pierzasty demon

otworzyła bramy milczenia

noc w oddali słucha przez okno

a tych  dwóch słów dalej wciąż  nie ma

 

kończą spacer na skrzyżowaniu

każde pójdzie inną uliczką

ona  trzecia dłużej zostanie

ale również po chwili zniknie

 

przezroczysta jak kropla rosy

szybko spadnie, choć wiatr nie wieje

jest za ciężka tak jak ich losy

może od nich chciała zbyt wiele

[WarszawiAnka]

Twój wiersz przywołał wspomnienia... 

"...kończą spacer na skrzyżowaniu

każde pójdzie inną uliczką..."

Tak właśnie było... 

"...jest za ciężka tak jak ich losy

może od nich chciała zbyt wiele..."

Tak też było...

Pozdrawiam

[Andrzej_Wojnowski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

To są wspomnienia.

Jesteśmy statystyczni. Każde z nas często stoi na skrzyżowaniu i ma dylemat. Po latach przychodzi refleksja i żałujemy że można było pójść inaczej. np. Pod prąd - próbowałem ale nie zawsze skutecznie.

 

          Dziękuję, a powyżej muza  dla Ciebie, mnie nie pomogła. Może Tobie.

 

                                                                                                                                                Pozdrawiam

 

[WarszawiAnka]

> Po latach przychodzi refleksja i żałujemy że można było pójść inaczej.

 

W moim przypadku właśnie nie można było pójść inaczej. To rozstanie było właściwe, dlatego wzmianka o "ciężkich losach" i tym, że "chciała zbyt wiele" jest adekwatna.... Bolało, ale cóż...

Pozdrawiam

 

[Andrzej_Wojnowski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ona zawsze chce zbyt wiele, jest zaborcza, czasami mroczna ale czym by było nasze życie bez niej.

 

Ona im  straszniejsza to  piękniejsze jeszcze jest;
Wszystko przy niej blednie, blednie nawet sama śmierć!

 

 Tak moje interpretacja Steda. Pisał co prawda o życiu , ale podejrzewam że chodziło mu o Panią M.

 

                                                                                               Pozdrawiam

[WarszawiAnka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Życie to nie teatr...? Czasem jednak teatr, czasem tak... 

Odsyłam Cię do wiersza Duszki "Na odwrót".

Pozdrawiam

[Gość]

... a może to oni chcieli od niej zbyt wiele, albo co innego niż ona ze swojej natury może dać? Takie są moje doświadczenia z miłością. One też pokazały mi, ze właśnie pójście "każdy inna uliczką" stworzyło potrzebną dla niej wolną przestrzeń, w której mogła rosnąć i ich kiedyś na nowo "po swojemu" połączyć. Tylko jej zaufać, pozwolić :) Choć smutny, to dynamiczny, wciągający w swój nastrój wiersz. Pozdrawiam :)

[Andrzej_Wojnowski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dziękuje Duszko.

 

                                                                                                        pozdrawiam