wieża

[JacaM]

okno po prostu jest

jak ostatni szczebel

komunikator z niczym

naprzeciwko okna są drzwi

między klamkami niepewność

ręce z gumy wiążą obie

 

opowiedz mi bajkę mamo

ale ciebie już nie ma

musiałaś przecież być

 

kręte schody szczęściem

w górę i w dół jakkolwiek

[Gość]

Odbieram Twój wiersz jako obraz rozdzierania, albo rozciągania się między pragnieniem życia, czy uszczęśliwienia życiem, a pragnieniem śmierci - jako wyzwolenia od życia... Bardzo poruszył mnie fragment kierujący się do mamy, jak wyraz pewnej dziecięcej bezsilności i wołania o pomoc.

 

Bardzo intensywny, obrazowy, piękny wiersz. Pozdrawiam. :)

Edytowane 21 Września 2018 przez Gość (wyświetl historię edycji)

[WarszawiAnka]

Smutny, ale poruszający.

[Kobra]

Ciekawie piszesz ...