Resuscytacja II

[Maciej_Jackiewicz]

Lekki jak puch

szukał promieni słońca

jakiegoś światła po drugiej stronie

z nadzieją

że jeszcze coś się zmieni

 

głowa zmęczona życiem

szukała cienia

ciało uwięzione z sercem

co wystaje jak z pustej kieszeni

kiedy nadejdzie czas zmartwychwstania

 

spadał w otchłań piekieł

na samo dno wulkanu

bezlitosny czas

wciąż jeszcze mózg pogania

potem bierze wszystko

 

i nic w zamian nie daje

to miał być ostatni dzień

za zamkniętymi oczami mrok

silne światło razi

coraz mniej widzący  wzrok

 

śnił obce obrazy i koszmary

czy wszystko powróci

nadzieja do wiary

a obie do miłości

 

jeden przypadek na sto

jeszcze silniejsze światło

jak z tego świata

odradzał się niespokojny duch

 

oddech miarowy

ciśnienie rośnie

mamy go

[egzegeta]

Ciekawie przedstawiony proces przywracania do "porządku ziemskiego".

Najpewniej trafną ocenę poetyckiej wizji tego procesu, wystawiłaby postać zawrócona z drogi.

Na szczęście, a może nieszczęście, kilka razy warowałem przy ukochanej osobie, która mogła mieć

- opisane w wierszu - widzenia.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

tylko dodać

- znów na tym padole.

 

Często pozwalam sobie na krytykę dosłownych tytułów,

które przed czytaniem wersów mówią za wiersz,

ale tutaj nic nie powiem, gdyż łacińskie pochodzenie tego słowa,

już jest pewnym kamuflażem dla osób spoza branży białokitlowej.:)

 

 

 

Edytowane 3 Września 2018 przez egzegeta (wyświetl historię edycji)

[Maciej_Jackiewicz]

dziękuję Wiktorze za bardzo ciekawy komentarz

ja tylko mogę dodać,że medycyna to jedna z moich pasji

bo poezja to moja miłość