mnemon – w magazynie pamięci szaleje osamotniony

[Messalin_Nagietka]

w mnemonów chowaniu utrata ścisłości,
człek zbiega z pamięci jak z równi pochyłej
nieznanym katharsis – więc może na siłę
choroby duszenie, mniemaniem barwione
nadanie i odbiór i zejście w głąb strome,

jak w studnię – na progu świątyni dumania
zastały skojarzeń porządek mnie łapie,
niepomny modlitwy i wiary, wyznania,
rozkładam łopatki jak róża na mapie
i wiatrów czyhając, zstępuję w głąb tezy
i bliżej mi bliżej do wrót katamnezy,

skąd przestrzeń w padole zalanym zielenią
jak siecią neuronów, skąd przebłysk, decyzja
by wyzbyć się przeszłej epoki, gdzie mnemon
w chowaniu nerwowca, myślami użyźnia
magazyn kojarzeń i kodów teorii
chowany w wnętrznościach – nowotwór od morii.

[seweryna żuryńska]

wszyscyśmy w potrzasku swych nici pajęczych

gratuluję i pozdrawiam
seweryna

[Messalin_Nagietka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

dziękuję Seweryno - zmnemoniłaś mnie
MN

[Witold Marek]

Ciekawe, bo tytuł chętnie odniósłbym do większości przeczytanych przeze mnie tekstów Messalina.

Nie zinterpretuję ś c i ś l e tego wiersza – choć „zrujnował” mi on czas na dobrych parę dni ;)) Zinterpretuję głównie siebie w kontekście tego wiersza.

Warstwy, nawarstwianie się, warstwiarstwo pamięciowych fantomów, gromadzonych i wleczonych za nami w mentalnych piwnicach i strychach (u jednego: bardziej piwnicach, u drugiego – bardziej strychach). Akt zapamiętywania jak jakiś natrętny i chory mechanizm, nawet jak czynność pomyłkowa. Dowody na wierność rzeczywistości tych odbitek znikome – za to wręcz przerażająco nieogarniony proces przechwytywania, przechowywania i fermentacji. Ta ostatnia – tętni obrazowo w wierszu.

Paradoksalnie do potocznego poglądu, że sprawą niejednoznaczną i podejrzaną są teorie archetypów, tutaj największy cień niepewności widzę rzucony na zastane przekonanie o rzekomej oczywistości odzwierciedlania rzeczywistości, zwłaszcza tej ludzkiej. Przy czym dokonuje się to w sposób zdecydowanie poetycki, nie mam do czynienia z wierszowanym uproszczeniem którejś z efektownych ontologicznych teorii.

Toczeni robakami czy nowotworami tego procesu, jesteśmy właściwie nie jednością-osobą-świadomością – ale zbiorem (martwym? niezbornym?), górą, szaloną sumą przecięć dróg różnych mikrodążęń i mikrospraw.

O krok od teorii Karmanu – ale tam już kroków nie skieruję, chyba zbyt daleko idące...

O umiejscowienie pojęcia „katamnezy” chętnie bym Autora podpytał. Dlatego że pojęcie ewentualnego pacjenta rozszerza mi się zdecydowanie poza strefę zdiagnozowanych psychotyków i neurotyków.

Tok wiersza to klasyczny już dla tego Autora sposób porządkowania strumienia fonicznego (swobodne, kroczące amfibrachy - sSs) z jego własnym typem fluktuacji.

Pozdrawiam :)

[Messalin_Nagietka]

Witoldzie - jeju - czytam i nie wiem co odpisać - dziękuję za wnikliwy komentarz - jest niesamowity - opisałeś wszystko to co chciałem przekazać - oczywiście dołączając wszelkie swoje interpretacje - zrobiłem się bardzo maluczki, hihihi - po przeczytaniu, rzeczywiście napiętrzyłem swój wygłos wiersza - trudno dotrzeć do sedna ale je znalazłeś - to niesamowite, ze można łatwiej przekazać treść - muszę pomyśleć nad łatwością czytania wierszy - jej - nie mogę się zachwycić
MN

[Witold Marek]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Messalinie, napiszesz jeszcze krok dalej, a wejdzie Ktoś i zagrzmi na temat TWA, zobaczysz. Pozdrawiam :)

[Messalin_Nagietka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Messalinie, napiszesz jeszcze krok dalej, a wejdzie Ktoś i zagrzmi na temat TWA, zobaczysz. Pozdrawiam :)
to ogłaszam wszech i wobec, żeśmy nie TWA - proszę o wybaczenie i ciiiiiiii
MN