Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Sztuka pierwszej miłości

Himiko
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Himiko

Himiko

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zrozum, że nasza miłość będzie już na zawsze. Nie tylko pod kątem pierwszej miłości. Już zawsze będziemy się kochać, nie ważne gdzie i z kim będziemy. Wystarczy jedno spojrzenie w księżyc i znowu będziemy razem. Niebo zawsze nam sprzyjało i będzie. Czas nie istnieje, więc to że teraz nie jesteśmy razem nie znaczy że nie jesteśmy. Po prostu na chwilę obecną nie gramy w harmonii ze wszystkim innym. Musimy być gotowi i czyści, bo to wielka odpowiedzialność, aby idealnie wpasowac się w harmonię świata. Teraz możemy być daleko, poznawać samych siebie. Możemy się nie znać, ale znamy się już za dobrze, aby zapomnieć. Każda nuta, każda piosenka będzie budziła nas na nowo. Każdego dnia że wschodem słońca jakaś myśl nas wskrzesi. Może nie dotkniemy teraz czule swoich warg, ale podświadomością muskamy nasze uczucie, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Możemy od tego odejść, odrzucić, kłamać, że to nie trwa. Lecz trwa, będzie już na zawsze, bo taka jest idealna kolej rzeczy. Nasza miłość jest idealnym wypełnieniem pustki, więc będzie trwała, nie ważne czy z nami, czy osobno. 

Edytowane przez Himiko (wyświetl historię edycji)
2

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Zakochanka dla Janka

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @viola arvensis Jaki cudowny, żywy wiersz! Tak właśnie wygląda zakochanie, które "tupie po głowie". "Czerwienię się poziomką , różyczką rozkwitam" - to urocze! Jakbym czytała wiersz o sobie, bo jak byłam zakochana w koledze z klasy - to miałam różyczkę! To była emocjonalna tragedia. :) "Zwieję przed kochaniem" - świetne, bo jednocześnie ucieka i przyznaje, że to już jest kochanie.
    • infelia
      Malowanie

      Przez infelia · Opublikowano

      @Berenika97 Pięknie.
    • Migrena
      Poranek, który Oskarża.

      Przez Migrena · Opublikowano

      Poranek. Ale to nie nowy dzień. Nie początek, to tylko ciało oddane przez ogień, gdy noc skończyła swój rytuał. Słońce wstaje - nie jak zbawienie, ale jak świadek zbrodni. Rozrywa niebo pazurami światła, jakby chciało zajrzeć im pod ich powieki. Oni - jeszcze nadzy, ale już nie dzicy. Leżą w świetle po sobie, jak dwie rzeźby z soli, których dotyk roztapia. Jej ramię - jak lina po burzy, wilgotna, poraniona. Jego biodro - nabrzmiałe od snu, który nie przyniósł zapomnienia. W powietrzu unosi się zapach skóry i spalonego tchu. Cisza już nie milczy. Stoi między nimi jak anioł bez twarzy, i mówi: "Zobacz, co zrobiliście." Ich spojrzenia się mijają - boją się patrzeć w oczy, gdzie noc jeszcze dymi. Ona: czuje sól na ustach, ale nie wie, czy to pot, łzy, czy jego smak. On: chce coś powiedzieć, ale język mu się łamie na suchym gardle. Wciąż słyszą w sobie echo silnika, jakby to ich serca nie mogły zgasnąć. Wciąż czują dreszcz drogi, choć leżą bez ruchu. Dłonie, które w nocy nie znały granic, teraz leżą jak bezpańskie psy, z pyskiem wbitym w ziemię. Światło dnia nie pyta o zgodę. Wnika w ich pory, szuka znaczeń, ale znajduje tylko ślady walki. Nie mówią nic. Bo każde słowo byłoby zbyt lekkie dla tego ciężaru. Ich skóra pamięta, ale oni chcieliby zapomnieć. Nie siebie - ale ten ogień, co pochłonął wszystko i zostawił tylko popiół i imiona. Poranek nie daje ukojenia. Poranek oskarża. I w tej jasności - tak nagłej, tak wściekłej, odkrywają, że to, co było piękne w nocy, rano zostawia rany. Ale też: coś zostało. W zgięciu łokcia, w krwawym półśladzie na udzie, w cichym oddechu, który nie ucieka. Może to właśnie miłość. Nie iskra. Lecz cichy, szary ślad, który wciąż  trwa.    
    • król asfaltu
      z cyklu zdani otwartych

      Przez król asfaltu · Opublikowano

      Dokładnie tak, ciesze się że rozumiecie 
    • Berenika97
      Zew Dzikich Pól

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Simon Tracy Wiele warstw, dużo historycznych odniesień, trudnych dziejów Rzeczpospolitej. Wiersz stawia pytanie - czy duch tamtego magnata-uciekiniera – dumny, waleczny, choć pokonany – jeszcze w nas żyje? Czy potrafimy jeszcze powstać "na dźwięk powstania", czy tylko stoimy jak chochoły, wpatrzeni w relikty przeszłości (róg), bojąc się podjąć ostateczną walkę? Czy szlachcic herbu Jasieńczyk to Twój szczególny wybór?

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...