Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

żaden kwiat perfumy nie

pachną tak miło

z bliska z daleka

 

tak moi mili to nie żaden

żart dowcip kawał - to 

czysta prawdziwość

 

bo tylko one od zawsze

tak pachną -  mało tego

również miłością

 

czyli czymś co nie tylko

my doceniamy - robi

to wiatr echo tęcza

 

lecz my o tym nie wiemy

bo ten zapach to 

zamazuje

 

 

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Witam

Waldku,

popraw tytuł;

nie ma słowa ten perfum,

perfumy występują tylko w liczbie mnogiej.

 

Owszem posiadam wydawnictwo "Twój Styl" z lat minionych zatytułowane

"Wielka księga perfum", ale to liczba mnoga.

 

Moja śp. Teściowa używała "ta perfuma", ale to chyba jakiś regionalizm.

Możesz użyć zamiast perfumy - zapach.

Pozdrawiam

 

Opublikowano

Wbijałam w łeb, 
jak dziecku, 
po rusku, po niemiecku: 
nie na to jest perfuma, 
byś ją pił, pił, pił. 
A ty mnie precz wygnałeś 
i tamtą pokochałeś, 
to po całowałeś mnie 
wtedy tak? 

 

z tekstu Agnieszki Osieckiej :))

 

PozdrawiaM.

Opublikowano (edytowane)

Marlettko

 

do kogo ta ekskursja - pytam wyraźnie i głośno :)

A co mi tam Osiecka, za jej czasów może i była perfuma,

tak jak za czasów mojej najlepszej śp. Teściowej.

 

A oto opinia fachowca:

 

Jaka jest poprawna forma: "Kupiłem ten perfum" czy "Kupiłem tę perfumę"? Ta perfuma czy ten perfum? Za odpowiedź będę wdzięczny.

Pozdrowienia
Dr.D.v.Goschtowtt
 

Niektóre starsze słowniki podają żeńską formę ta perfuma, współczesne notują tylko formę liczby mnogiej - te perfumy.

Zatem "Kupiłem te perfumy" - nie inaczej.

                                 Mirosław Bańko
 
PozdrawiaWM
 
PS. Waldemarze przepraszam, ale Marlett coś do mnie chyba wypiła :):)
 
 

 

Edytowane przez egzegeta (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wiktorze :)

przecież nie neguję Twojego komentarza,

Twoja jest tu racja nieodwołalnie :))

Może jedynie z mojej strony mała prowokacja :))

ale chyba nikt nie ucierpiał z tego  powodu.

PozdrawiaM.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witam was  obu -  no i pozamiatane jak mówię - nie gniewam się że ktoś dyskutuje pod moimi wierszami Wiktorze.

Zwłaszcza w słusznej sprawie.

                                                                                                                                                                        Pozdrawiam serdecznie i ciebie i Marlett.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @JuzDawnoUmarlem Sami budujemy więzienia dla własnego bólu, zamykamy się w przestrzeni, gdzie ból ma gdzie rezonować. Podoba mi się koniec - „serce schłodzone" w szklance po whisky, bo to obraz niebanalny, gorzki, konkretny.
    • @KOBIETA Utwór mruczący głębią wysublimowanej liryczności, sięga po metafory światła, ciszy, nocnej przestrzeni. To kpi i buduje świat łagodny i nastrojowy. Tkwi w nim tęsknota, ale wyrażana językiem spokoju. 
    • @tie-break To piękny i melancholijny wiersz o mocy słowa i ulotności ludzi w naszej wyobraźni. Fascynujące jest to "ty" i "ja", które wspólnie decydują o losie bohaterów. To może być relacja autor-czytelnik, dwoje piszących razem, albo my wszyscy, którzy nadajemy znaczenie cudzym historiom. Miasto jest "niedokończone", kamienice to "akwarelowe plamy", deszcz zmywa imiona - wszystko jest w stanie szkicu. To pięknie oddaje, jak krucha jest narracja – i jak fascynująco otwarta. A zejście w "niewyczerpaną ranę" to gorzkie zakończenie. Postaci "odchodzą niezauważalnie" - znikają w milczeniu po swojej chwili istnienia. Piękny tekst.   Przypomniała mi się książka "Zabawa w chowanego" Musso Guillaume, w której autor traci kontrolę nad stworzonymi przez siebie bohaterami. Może to skojarzenie zbyt odległe, ale "zaświeciło". :)
    • W natłoku wielu myśli i wypłakanych łez. Tłumaczyłem ci boże jakie to życie jest. Wpatrzony nocą w okno prosiłem Cię o zdrowie. Szeptałem wzrok spuszczając, że samotności się boję.   Czas goił wiele ran, lecz ciągle powracały. Bałem się nie raz ten świat pozostawić. Samotny smutny jeden chodziłem na spacery. Miałem wrażenie, że zaraz pozostanę niemy.   Lecz pewnego wieczoru poznałem pewną damę. Którą mogłem nazwać pełnego szczęścia mianem. Do dzisiaj zaskoczony w odwzajemnioną miłość. Wrzucam smutki i żale w wielkiego ognia stos.   Dziękuję ci kochanie, że wciąż przy mnie jesteś. Chciałbym choć nie mogę zachować zdrowia resztę. Mogę wręczyć tylko swe własne dobre serce. Nie siłę i urodę wiec daję jak najwięcej.   Wtuleni w swe ramiona po ciężkim pracy dniu. Wpatrzony w twoje oczy rozumiem cię bez słow. Uciekają kłopoty w tedy boją się nas. Kochając siebie bardzo tak wiele możemy dać.
    • Z sennej otchłani promień światła  refleksem ciszy, lśnieniem ciał rozświetla ciemność przenikając  noc, która kruszy ciężar gwiazd.   Dryfując lekko zmysłem lotu miękkością skrzydeł wzruszam czas, a może ze mną zamkniesz oczy  by znaleźć w sobie światła blask.!?          
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...