Pamiętam ...

[Maciej_Jackiewicz]

36 lat temu pożegnałem na zawsze mojego kochanego dziadka Henryka

 

 

Pamiętam  jak byłem jeszcze mały

biegłem latem zawsze radośnie

w stronę furtki

numer pięćdziesiąt siedem

Tam czekałeś na mnie mój dziadku

wyciągnięte ręce miałeś tak ogromne

wszystkie kwiaty w ogrodzie mnie witały

oddając pokłon niczym pani wiośnie

A dla mnie to był niczym na ziemi eden

w tym malutkim dziecięcym światku

pamiętam

i nigdy nie zapomnę

[Gość]

Takie doświadczenia, tacy ludzie, ich miłość pozostają chyba w wieczności... Może z tego, z nich właśnie zbudowana jest wieczność?

Piękny w swojej prostocie i lekkości wiersz o tym, co najważniejsze. Pozdrawiam :)