Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Mówisz że
zgubę przynoszę
tracisz włosy i głowę
gdy tańczę 

 

wyznajesz uczucia 
nad morzem codziennie
obiecujesz jedno
spełnić życzenie

 

lecz ja
niczego nie pragnę

namiętnie kusić

porzucić, pozabierać


nie chcę
skończyć jako twoja
femme fatale

Edytowane przez Niewygodna (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Choć rzadko tu się loguję, to od czasu do czasu czytam niektóre teksty,

m.in. Twoje. Wg mojego skromnego widzimisię, najbardziej one bliskie są ładnej poezji.

Co rzuca się w tym tekście jako nadmiar, to kobieta fatalna;

 

tytuł

zgubę przynoszę

tańczę jak Mata Hari

jak syrena

i na końcu - femme fatale.

 

A przecież można tylko musnąć ten tekst jednym, góra dwoma synonimami kobiety fatalnej,

a skupić się nad iście poetyckim przesłaniu, wtedy tekst stanie się pełnoprawnym wierszem :)

Życzę wyrafinowanej weny

i pozdrawiam

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Faktycznie, usunęłam. Jeszcze się uczę wyważać. Nie chcę być gadułą, a z drugiej strony staram się by przekaz nie był niezrozumiały przez brak odpowiednich słów.

 

 

Bardzo mi miło, te słowa dużo dla mnie znaczą, zwłaszcza, że jestem dopiero na początku tej drogi i wiele muszę się jeszcze nauczyć.

 

Również pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego :)

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Inwersja na samym początku wydaje mi się niepotrzebna. Całość zainteresowała, ale widzę możliwość 'odchudzenia' treści

o zbędne, wg mnie, drobiazgi. Trochę inaczej układają mi się wersy i... nie powielałabym tytułu w puencie.
Czytam 'po swojemu', to jakaś tam wersja zapewne. Wybacz mieszanie, ale czasem jakaś treść skusi, po prostu.

"ukośniki" pomijałam.
 

      Femme fatale

 

mówisz że przynoszę zgubę 
tracisz zmysły gdy tańczę

 wyznajesz uczucia 
obiecujesz codziennie 
spełnić życzenie

 

nad rzeką

niczego nie pragnę
namiętnie kusić

nie chcę

 

skończyć
jak

 

... i wracam do tytułu

Pozdrawiam.
 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Śpieszę z wyjaśnieniami :)

 

Tak, na pewno jedno życzenie. Jest to odwołanie do jednego życzenia Salome, która kazała zabić Jana Chrzciciela.

 

Codziennie nad rzeką swoje uczucia wyznawał Scylle były rybak, ona jednak cały czas odmawiała, więc zmiana wersów zmienia lekko sens.

 

A jeżeli chodzi o inwersje to sama się zastanawiałam, w końcu zostawiłam.

 

Ślicznie dziękuję za czytanie i komentarz z własną propozycją.

 

Pozdrawiam i przesyłam uśmiech ;)

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A teraz moja propozycja:

 

Mówisz, że zgubę przynoszę,

tracisz zmysły, gdy tańczę.

 

Codziennie nad rzeką

wyznajesz uczucia

i jedno życzenie

obiecujesz spełnić

 

lecz ja

niczego nie pragnę.

 

Kuszę, porzucam,

pozabieram

namiętnie.

 

Nie chcę być jak twoja

famme fatale.

 

Ciekawy pomysł na wiersz :)) Ale wykorzystanie motywów dotyczących okoliczności śmierci Jana Chrzciciela oraz miłości rybaka Scyllie, są bardzo mocno zakamuflowane i Ty tylko o tym wiesz, z wiesza to bezpośrednio nie wynika, więc dobrze by było delikatnie naprowadzić czytelnika. Wtedy wiersz zyska na wartości. 

Pozdrawiam :))

Opublikowano

Bardzo mi miło, że zawitałaś @MaksMara :)

 

Twoja wersja jest bardzo dobra, tylko z jednym moim ale; 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Nie chcę być jak femme fatal, czyli mimo tego wszystkiego co tak zauroczy faceta na końcu nie chcę robić tych wszystkich rzeczy prowadzących do upadku mężczyzny. Chciałam żeby to było odbierane na zasadzie:

 

kusić, porzucić... nie chcę

i dalej jakby do tego po zastanowieniu

(nie chcę) skończyć jako twoja femme fatale :) 

 

Na samym początku jak wstawiałam wiersz zastanawiałam się czy nie dodać odnośników, żeby naprowadzić czytelnika, myślisz że to dobry pomysł? 

 

serdecznie pozdrawiam i przesyłam uśmiech :))

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przeczytałam Twoje objaśnienie do wiersza. W takim razie nic nie zmieniaj, tylko zrób jeden Enter.

 

Można by jeszcze pokombinować np

 

Mówisz że 

zgubę przynoszę

tracisz włosy i głowę

gdy tańczę

 

Edytowane przez MaksMara (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ślicznie dziękuję za pomoc :)

 

Chodzi o przemiane Skylle (lub Scylle) - mitologia grecka.

W skrócie, Skylle była piękną dziewczyną, która często chodziła nad rzekę i tam zakochał się w niej były rybak, przemieniony w bożka. Wyznawał jej miłość każdego dnia, lecz ona z dumy go odrzucała. Bożek ten poszedł prosić o pomoc Kirke i tu są rozbieżne wersje mitu, jednak dziewczyna skończyła jako potwór morski i nie była kochana już przez nikogo, także przez tego rybaka.

 

Mam nadzieję, że nic nie pomyliłam, mój brat był fanem mitologii :) 

 

życzę miłego wieczoru :)

 

edit: odbywało się to nad morzem, nie nad rzeką.

Edytowane przez Niewygodna (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @sisy89 Ja już nie szukam sensu ale uwielbiam tonąć w jesiennym chłodzie melancholii 
    • zadumany miesiąc rozsypał liście wśród cichych miejsc nieważne czy za oknem słońce czy deszcz melancholia bierze w objęcia samotne dusze   poszukujące sensu między niebem a ziemią
    • Chciałem z nim porozmawiać. Długo i szczerze. Tak jak to potrafią, prawdziwi mężczyźni. Których zabija samotność. Którzy zostali sami z dnia na dzień. Nie zasłużyli na wyjaśnienia  ani na gram współczucia. Których oczy nie mają ludzkich barw i odcieni. Jest w nich mrok absolutny. I twardość granitu. Pioruny, które w nich biją. Ranią ofiary. Nie zabijają od razu.  Bo lepiej jest, rozkoszować się bólem. Niż nadać komuś  miłosierdzie śmiertelnej łaski.     Usiadł spokojnie w fotelu. Obiecałem za chwilkę wrócić  z filiżankami herbaty a on niech czuję się jak u siebie. Posłał mi delikatny i wdzięczny uśmiech. Jego twarz zarośniętą gęstą, siwą brodą  o nieprzycinanych końcówkach, była obliczem człowieka, który człowiekiem zwać się już nie mógł. Kaftan jego,  pełen dziur i przetartych,  szerokich przestrzeni. W moich oczach zdobił go tą przedziwną formą kloszardowej świętości postaci. Był upadłym aniołem i świętym bruku ulicznego, najpodlejszych dzielnic. Patronem bram zapijaczonych,  usłanych brudem  i gorączką alkoholowego obłędu. Gdzie wino było zbawieniem. A krew i ciało mieszały się  w nocnych procesjach pod oknami spelun. W bijatykach i sprzeczkach,  wiernych grzechowi nałogu straceńców.     Jego buty o zdartych noskach i cholewach, nosiły blizny mrozu i ulew na bydlęcej skórze, barwy lakierowanego drewna. Umorusane były w znoju. Błocie żywota. Naszej nadziei. Która jak ostatnia murwa. Kolebie się od duszy do duszy, między na wpół przeżartymi  ścianami kamienic. Oddana na posługę wiatrów niepewności, mami nas ciągłym jutrem. A pojutrze wstanie ten sam dzień. Z tą samą treścią obietnicy. Czasami wracając do domu nocą. Mijam tych, co jej oddali swe myśli. Potoki łez lecą w dół. Jak wodospady, ku zapchanym zbutwiałymi liśćmi i śmieciami  studzienkom kanałowym. Czasami rzucają się do mnie  z wyciągniętymi rękoma. Błagają by skrócić ich mękę.     Wchodzę do ciemnego pokoju,  zapalam lampę na komodzie  i zwracam się z modlitwą  do obrazu nad moim łóżkiem. Obrazu Świętej Śmierci. Mojej patronki. I błagam ją na kolanach o godne odejście, dla mnie i dla nich. Nie ma miłości. Nie ma nadziei. Nie ma serc i współczucia. Jest tylko pewna śmierć. Jedyna, której warto złożyć hołd i pokłon. Każdy z nas jak i on. Miał niegdyś marzenia, rodzinę i miłość życia. A teraz zostały tylko rany, z których biesy  co wynajmują nasze dusze jak sutereny, chłepcą krew. Został bunt. Zapisany wierszem. Ludzie nie czytają. Prawdy z naszych serc. Oni wolą ufać w jutro. W horoskopy dostatku.     Wróciłem z tacą  na której spoczywały  dwie porcelanowe filiżanki, dzbanek z mlekiem, cukiernica oraz wysoki i smukły imbryk. Nalałem nam ciemnego,  aromatycznego naparu, wrzuciłem po kosteczce cukru i wręczyłem mu filiżankę  wraz ze srebrną łyżeczką. Podziękował. Akurat zaczynałem pisać wiersz,  gdy zaczęło rzęsiście padać. Machinalnie zerknąłem przez firanę na ulicę  i dostrzegłem jak leży pan  ledwie żyw pod bramą. Do tego jeszcze ta kobieta w płaszczu  i sobolu na karku. I tym czarnym kapeluszu z woalem, która podeszła do pana  i widać wymieniliście kilka zdań.     Z pewnością miała uprzedzone  wyższością urodzenia i majętności obiekcje, że tarasuje pan  swym ciałem plugawym chodnik  miast dogorywać gdzieś z dala  od jej nieprzystosowanych  do oglądania nędzy oczu. Doprawdy tupet. Mogła panu rzucić choć kilka centów. Kloszard pociągnął łyk herbaty. Rozkoszował się widać jej ciepłem  bo dopiero po chwili odpowiedział. Widzi pan.  To nie była taka pierwsza lepsza dama. A sama Święta Śmierć  w najpiękniejszej postaci. Przyszła oznajmić mi  bym szykował się na jutro. Zabiera mnie. I idę bez lęku drogi panie. I panu też radzę się szykować. Każdemu co tu spędził choć część żywota. Wszystko jest lepsze od życia tutaj. Nawet najgorsza śmierć.    
    • @viola arvensis Violu, za kilka dni :) @Wochen :)
    • @TectosmithNie napisałam, że mi się nie spodobał. Może zresztą z rozpędu nie do końca właściwie go zrozumiałam, nie dostrzegłam lekkiej ironii peela. Jest w tekście przecież ogromna doza ufności skierowanej do drugiej osoby, która może diametralnie odmienić, rozjaśnić naszą rzeczywistość za pomocą pozornie drobnego gestu. A to wszystko w melancholijnej, jesiennej aurze, która wcale nie musi przytłaczać.   A to mój Mikrokosmos (Tie-break, wrzesień 2025) Może się spodoba.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...