Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wujku nie pij, tyle lat alkohol pijesz,

on cię kiedyś zabije a ty,

nieszkodliwy jesteś,

zawsze gdy się upijesz idziesz spać.

 

Jeszcze wiele się zmienić może,

nie cofniemy czasu, zmarnowanych lat,

ale uratować możemy nowe.

 

Ja cię i tak lubię i szanuję,

pamiętam  jak byłam mała,

znalazłam cukierki pod poduszką.

 

Jak zabrałeś mnie nad jezioro traktorem,

wtedy nie piłeś prawie wcale.

A teraz w wódce wylewasz swoje żale.

Opublikowano

Witaj -  smutny i zarazem nie wiersz - masz rację trzeba ratować to co przed nami - 

                                                                                                                                                               Uśmiechu dużo życzę Iwonko

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj ponownie - nastąpiła pomyłka za którą cię przepraszam - nie miałem na myśli że to nie wiersz wręcz przeciwnie.

I zabij mnie ale nie wiem czemu tak napisałem - wybacz proszę.

                                                                                                                                        Naj... życzę z całego serca.

                                                                                                                                                                               

Opublikowano

Bardzo osobisty, czuły wiersz.

Poruszasz w nim ważny temat,

przedstawiasz bliskiego Ci uzależnionego człowieka

i - co rzadkie - ukazujesz tu jego dobroć,

nie opisujesz przemocy czy jakichkolwiek nieprzyjemnych zachowań z jego strony.

Jako czytelnik widzę tu po prostu człowieka, który ma problem i wymaga pomocy,

ale nie krzywdzi innych - pomimo swojego uzależnienia. Zrobiło mi się go bardzo żal,

zaczynam się (wraz z Peelką) martwić o niego. Ludzie często mówią, że alkoholicy są sami sobie winni

i pozostawiają ich bez pomocy, każąc przestać pić - nie rozumieją, że to dla nich tortury.

Odwyk nie daje też gwarancji wyleczenia z alkoholizmu, stąd nie do końca zgadzam się z przekazem wiersza

i jednocześnie jestem za wprowadzeniem nowoczesnych metod zastępczych (a istnieją takie, lecz to temat rzeka)

dla całkowitej abstynencji.

Co do formy - mogłabym się przyczepić składni i rymów, ale nie śmiem.

Nie będę dłubała w tym wierszu,

chyba że byś bardzo chciała.

 

Pozdrawiam serdecznie :)

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dokładnie jest tak jak piszesz, dziękuję Ci za wszystko i się nie martw mój wujek jest uzależniony ale ma się dobrze czasami się śmiejemy że przeżyje naszą całą rodzinę także luzik pozdrawiam serdecznie !!!!!!!!!!!!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...