Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

nastolatek w "słusznym wieku", czyli z życiem za bary

bronmus45
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

bronmus45

bronmus45

Opublikowano
Opublikowano

z cyklu "Warkocze myśli"

~~~

skisłe przez lat już wiele

w mrocznych studniach wspomnień

uroki młodości

stają się coraz mniej powabnymi

 

każdy dzień rozpoczynamy bólem

bez którego nie istniejemy w rzeczywistości

naszego steranego

przez wszystkie te lata życia

 

nie powinniśmy się jednak poddawać

wyciągniętym ku nam dłoniom

uzbrojonym w kosę

 

bierzmy z życia co tylko się da

nie spoglądając na wyroki niebios

orzekane przez sąd ostateczny

 

naszym sędzią niech pozostanie jedynie

wewnętrzny spokój przed wieczornym snem

~~~

Polman

Polman

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Nie wierzę, że wyroki na nasz dzień codzienny to wyroki niebios.

To raczej wyroki ślepego losu albo kogoś kto jest obok nas.

Wiersz z głęboką myślą i  bliski chyba każdemu.

Jeśli ten nasz wewnętrzny sędzia przed snem jest obiektywny,

to jego wyroki będą dla nas drogowskazem.

To najlepszy przykład na konieczność niezależności sądownictwa :-)

Pozdrawiam.

 

 

 

 

Edytowane przez Polman (wyświetl historię edycji)
bronmus45

bronmus45

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Tak "pomiędzy Bogiem a prawdą" nigdy nie wiem, gdzie umiejscawiać te moje  teksty z cyklu "Warkocze myśli) - zdarzało się, że wyganiano mnie zarówno z prozy, jak i wierszy. Chyba będę je musiał umiejscowić w "Różne", aby nie podpaść nikomu z "wysokich obcasów"

Dziękuję za miłe słowa i ... pozdrawiam - 3mtasie!!!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Witalisa
      KUKICHA CD.

      Przez Witalisa · Opublikowano

      @Tectosmith – ale pozostał jako rezerwowy

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Jako haikuin, wyznaję wabi-sabi. Pozdr.
    • Amber
      Myśl po przebudzeniu

      Przez Amber · Opublikowano

      @Leszczym  Budzik stawia na nogi wszystkich jednocześnie. Dobry tekst :)
    • Tectosmith
      KUKICHA CD.

      Przez Tectosmith · Opublikowano

      @Witalisa Tak, w puencie także, ale przede wszystkim dlatego, że pierwszy czajnik najwyraźniej się rozleciał :-)  Pozdrawiam ponownie. 
    • Witalisa
      KUKICHA CD.

      Przez Witalisa · Opublikowano

      @Tectosmith – zaskoczenie, jak się domyślam, w pleonazmie; cóż, domieszka "uczoności" w codzienności pomaga złapać dystans. Również pozdrawiam.
    • Maksymilian Bron
      O Pięknie

      Przez Maksymilian Bron · Opublikowano

      Piękno tego świata składa się z szelestu krokusów, zapachu liści, mgły przed wiosennym ciepłem, gdzie ptaki śpiewają o miłości. Z wysuszonych łodyg, polowania kotów, pełnego tlenu wiatru. Wszystko jest w nim idealne, tylko smród człowieka zaburza ten Raj, gdyż, modląc się do Stwórcy, wykonujemy diabelską robotę, zapominając, że w pełni najedzeni będziemy poprzez czyny, a nie zaklęcia, ale chyba niestety lubimy przebywać w Piekle.   Pianie koguta, promienie, odbijające się od folii na pomidory, ogrzewają moje zamknięte z wolności oczy. Nigdy nie podobały mi się wiersze o naturze Teraz znajduję w nich i w niej jedyny oddech i tarczę na ogień języków niby mi bliskich. Ucieczka w kajdankach nie jest możliwa, a świat każdego z nas musi być zgodny ze światem oficjalnym, bo zwariujemy. W butach mam więc tłumik, nie chcę, by ktokolwiek mnie widział i podzielił się ze mną modlitwą pełną rycyny. Wystarczy uśmiechnięte „dzień dobry” od kobiety, która straciła dwójkę dzieci, czy bezinteresowny podarunek od niegdysiejszego wroga. Już dawno przestałem wierzyć w człowieka, wolę cieszyć się, gdy mnie zaskakuje.   Rosa wciska się w każdy milimetr życia. Pomarańcz, który zmienia barwę na różową, wita króla poetów – księżyc. Zmoczone ciepłym deszczem drzewo czeka na promienie. W zakątku dzików, jagód i paproci nieboskłon jest przeogromny, a w miejscu, gdzie mieszkają smutni ludzie, niebo zajmuje znacznie mniejszy obszar, jest siwe i często płacze. Natomiast w idealnym świecie każda kropla jest użyteczna i nie wymaga od drugiej sztucznej pracy na rzecz bydlaków, która nie kończy się wraz z wylewem Nilu. Ich wymyślone godziny, kalendarze, budziki powodują nieustanne wymioty, wlewające się mimo tam, do naszego Ogrodu. A przecież pstryknięciem palców mogliby zwrócić nam Eden na całej powierzchni.   Wiatr okrąża moją niemoc. Za horyzontem i ciepłymi obłokami skrywa się tajemnica. Mówią, że droga jest nieskończona, a wrogiem mi jest niecierpliwość. Czasami boję się, że wrócą dreszcze strachu i wstydu, które blokują nam poznanie. prawdziwej odpowiedzi na sens naszej miłości i przemocy. Właśnie dlatego wolałbym być w całości tam, gdzie nie leci krew, a serce bije szczęśliwie.   Jak już znajdziesz nasz Las, zapomnisz o nowych ubraniach, perfumach, serialach. Dla niektórych takie życie jest niemożliwe, gdyż żyją na kuli prochu w swoich głowach. Poruszają się w Ciemnościach, gdzie jedyną rozkosz daje gwałt i morderstwo. Ale gdy Tu trafisz świadomie, zrozumiesz, że nigdy nie błądziłeś, tylko wybrałeś objazd, aby już nigdy nie spojrzeć w lusterko wsteczne.   Trawa wydaje się rosnąć. Daleko słychać pracujący traktor. Huśtawka lekko drży. Huśta się na niej duch człowieka, który z drugiej strony obserwuje to nasze ludzkie Piekło w cudownym Edenie, a ja, w magii natury, tęsknię za ludzkim Pięknem.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...