Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

 

w moim mózgu bilety kasują zwierzęta
nic z tego nie wynika
układam gwiazdy w narkotyczne raje
bo działasz na mnie jak narkotyk
naćpałem się zapachu twoich włosów
jak ołowiu z silników samochodowych


gdy jesteś mocniejsza od kokainy

kocham cię jak metaforę dopełniaczową
zdycham jak pies z kulawą nogą
chwytam się poręczy i robię fikołki
z godziną i numerem autobusu

 

oddychamy tym samym powietrzem
gdy jestem na głodzie nikotynowym
mogłabyś poczęstować mnie papierosem

w nocy na końcowym przystanku

rozpalasz moje serce z dynamitu

ogniem który płonie w twoich oczach

 

 

 

Edytowane przez Gość (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Na spokojnie przemyślę, i wyciągnę wnioski. Jak coś będzie zgrzytało zmienię.

 

Wszystko dzieje się w nocnym autobusie, więc musi być, trochę tego autobusu :)

 

Dzięki

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A kiedy nie sposób już płynąć pod prąd,
nie sposób juz wyrwać się z matni,
niebieski trolejbus zabiera mnie stad,
trolejbus
ostatni.
Mój promie północny, żeglujesz przez noc
i nie dbasz: głęboka czy płytka, 
gdy zbierasz nas wszystkich - idących na dno
z bulwarów
rozbitków.
Ach, otwórz podwoje: przechodzień czy gość.
Ja wiem, że tonącym śród nocy
ktoś z twych pasażerów, z załogi twej ktoś
udzieli
pomocy.
Jam z nimi juz nieraz uchodził od klęsk
jam ramię ich czuł przy ramieniu...
A jednak naprawdę w milczeniu jest sens,
jest dobroć 
w milczeniu.
Ucieczko przegranych, gościnny twój próg,
a Moskwa jak rzeka wezbrana,
i ból, co od rana pod skronią się tłukł -
ustaje
do rana.

Bułat Okudżawa - Ostatni trolejbus

 

 

Bułat Okudżawa - Ostatni trolejbus

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dzięki za nawiązanie, tak na marginesie przypomniała mi się jeszcze inna praca: Bronisław Wojciech Linke, "Autobus". Tylko to już całkiem inne klimaty. Pozdrawiam

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A Ty z którym z bohaterów Autobusu się utożsamiasz, który z charakterów jest Ci najbliższy duchem. Pozdrawiam.

Opublikowano

Chyba trzecia postać od lewej, z tym studentem w czarnej marynarce i w krawacie. Wygląda na najbardziej wyciszonego. Może jest skoncentrowany na jakiejś modlitwie? Pozostaje niewzruszony. Trochę widmowy ten Autobus Linkego.

Opublikowano

Chyba na to by wyglądało, też o tym gdzieś słyszałem, chociaż interpretacji poszczególnych osób-symboli nie znam.

Opublikowano (edytowane)

co do postaci którą wybrałem, to doczytałem że to: >"młody „iblowski” inteligent z okolic pałacu Staszica z numerem francuskiego pisma artystycznego „Les Nouvelles littéraires”, odświętnie ubrany z czarną aksamitką zamiast krawata< ale faktycznie wiele można znaleźć w Internecie na temat charakterystyki poszczególnych osób. Krytyka społeczeństwa socrealistycznego ukazana w przekroju. Znany obraz.

Edytowane przez Gość (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Hm, fakt, fikołki najlepiej robi się w sportowych ciuchach, ale nowościa dla mnie jest, że w tychże ciuchach jej wlosy bardziej  działają jak narkotyk, a w narkotycznym widzie to i zwierzęta bilety kasują i banał w postaci ognia w jej oczach jest możliwy.

No cóż, nie moja bajka więc i zachwytu nie wzbudziła.

 

Pozdrawiam

AD

Opublikowano

Poczytałam wszystko, łącznie z komentarzami. 

Wierszowi  'puszczam' uśmiech za pomysł na tytuł  oraz poprowadzenie treści. Gdyby wiersz był 'mój', użyłabym jedynie czterech enterów. Tak nie jest, więc  'biorę' całość bez grymaszenia.

Pozdrawiam. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Te entery jeszcze przemyśle bo może faktycznie oko się mniej męczy, ale z drugiej strony nie lubię przyznawać się do błędów :( pozdrawiam również :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Długo nie myśl o enterach, tylko użyj,

już na tym forum, może wczoraj ? pisaliśmy śmierć tasiemcom!

Wiersz mi się podoba w całości, czekam na entery, może być ich cztery.

hej !

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

no zobaczę jak to będzie wyglądało :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Czytałam go trochę niegdyś :) I były tam też utwory, które zrobiły na mnie wrażenie,  ale z czasem doznałam wrażenia, że facet przynudza i nieraz brakowało mi głębi w tym jego pisaniu. 
    • @Arsis Gdyby nie smutek, nie wiedzieliśmy jak wygląda radość... Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Annna2 Tak, uważam że są ważne. I wcale nigdzie nie jest powiedziane, że to muszą być takie od razu i zawsze chwile najzdrowsze. Oczywiście lepiej jak są zdrowe, ale fajne chwile i odrobinę niezdrowe też są w cenie, zawsze były i być może nawet bardziej :)
    • Między zaułkami duszy znalazłaś dla siebie miejsce i nic siłą Cię nie ruszy  Znając każdy mój zakątek,  wszystkie piętra, zmartwień, myśli  Krzyczysz z całych piersi i czekasz aż echo wybrzmi    Po omacku, zagubiony, trafiłem na twoją rękę  Z lękiem, że Cię stracę trzymam mocno  Jak tylko potrafię  Choćby zgasło słońce i zabrali nam powietrze  Ciemną nocą rozniecimy żar na lepsze  Dni, wieczory i poranki    Wiedząc, że nikomu winny nic nie jestem Zmieniam los swój prostym gestem  Wyławiam echo znajomego hałasu  Tak słodkiego dla mnie i gorzkiego  Jak owoc impasu    Ciepły głos, choć tak bliski jeszcze niedawno  Dziś tak jest daleko  I słyszę ledwo, jak jego dźwięk odbija się  po kamienicach duszy  Smutne , samotne echo  Kto ma je usłyszeć  Kto nastawi uszy  Odkrzyczy z nadzieją, że krzyk ten wykruszy  Mury , łańcuchy i nasze kajdany    Smutne, samotne credo Opuszczone wyznanie wiary  Czy jest ktoś, kto powie, jak bardzo niechciany  Może czuć się stary but bez pary    Czy jego stracie bez miary  Ktoś poradzi ?     Więc wszystkiego tu pełno, tylko Ciebie tu brak  Bez Ciebie nie mam już celu, jak statek bez morza  Opuszczony wrak    I dość mi już tego błądzenia  Od dawna jestem w twoim polu rażenia  Dalej mam oparzenia po Twoim dotyku Bez chwili wytchnienia w doznań Bałtyku  Promyku nadziei    Słodkie są dla mnie moje rany  Lecz nie dam się zranić  Nie zatracę miary  Sama odszyfruj mi swoje zamiary  Bo gubię się w Tobie, jak żeglarz bez mapy  Nudzą mnie puste atrapy A ty wśród nich, jak bunt bez utraty Harmonii Jak ogień, który nie parzy, lecz koi i grzeje  Więc w ciszy sie śmieje, skręcając w kolejną aleję  Swojej świadomości, czekając twojej wiadomości    A ty ,niemy aniele , nieś echo w swoim ciele  Mając nadzieję że dotrze w zaułki duszy   
    • @violetta A mój drugi Tomik Poezji polubisz-:)Właśnie widzę w Zapowiedziach…mój zielony kolor okładki…i cieszę się bardzo-:) @Alicja_Wysocka „ Na krańcach klawiatury” być może jesteśmy ( tego nie wie nikt)a jednak czujemy ..pisząc gupimy i znajdujemy aby znowu zgubić na chwilę ( wierzymy) pióra…i ten Twój wiersz ..moja zapowiedż drugiego Tomiku ach

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ..wzruszyłam się.Może to tylko deszcz…
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...