Po horyzont

[karenka]

 

Pałać miłością jak pochodnia

to po horyzont unieść spojrzenie 
wędrować w mroku ciemną doliną 
rozgrzewać chłodne serca płomieniem 

i nie potrzeba nam silnych łokci 
i stóp żelaznych by brnąć przez knieje 
wystarczy powiew czuć jednostajny 
poczuć we wnętrzu Boże natchnienie 

i nie potrzeba nam zachwytu 
od luksusowych sprawców zdarzeń 
nie warto nawet śnić w takim blasku 
kochać się w jednym z takich marzeń 

mamonie duszę zaprzedać łatwo 
i łatwo w sidłach jest się zatrzasnąć 
bywa że płomień który był żywy 
nagle w natłoku pobladł i zgasnął 

czasami ślepcem jest się w ogrodzie 
owoc dojrzewa i pachnie sadem 
tak mimochodem nam nie po drodze 
podążać stale jednakim śladem 

tam na pustyni stale gorączka 
i każdy biega jak opętany 
fatamorgana wzmaga euforię 
nieustające wschodzą omamy 

ci co ulegli pokusom czarta 
dawno się ogień w sercu wypalił 
głęboko wierząc w świata ułudę 
to co bezcenne w życiu przegrali 

pałać miłością być jak pochodnia 
po za horyzont unieść spojrzenie 
to takie proste takie zwyczajne 
sercem spoglądać mieć to pragnienie.

[Deonix_]

Karenko, rymujesz ładnie i czuć w Twoim pisaniu lekkość,

co jest bardzo fajne. Nie przeszkadza mi tu nawet swoisty (para)rytm tego wiersza.

 

Ale mam niestety wrażenie, że chciałaś tu zamieścić jak najwięcej "złotych myśli",

przez co ta główna, przewodnia idea się zamazuje. I ja się tu przez to trochę gubię,

pojedyncze zwrotki uderzają przekazem (który niekiedy trąca frazesami), lecz daje mi to wrażenie rozstrzału, 

mimo że tekst jest spójny i logiczny.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I jeszcze tu niepotrzebna spacja;

 

Powiedziałabym raczej, bo tak wynika z kontekstu;

 

Pozdrawiam,

postaraj się na mnie nie gniewać :)