Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Mój

 

A ja mam kota,

kota Niecnota.

 

Skrada się nocą,

potulnie stawia łapki,

pazurki chowa pod klapki

poduszek miękkich,

trochę wylękłych

pozorami, niespokojnymi snami.

 

Do czasu.

 

Kiedy łzy atłasu

kapną

na zastygnięte powieki.

 

Wtedy kot mówi:

- Niestety, moje życie to tragedia estety.

 

Justyna Adamczewska

 

 

Opublikowano

Cóż by tu napisać, to tylko słowa, Justyno kto serce ma to bezbronnych  dba. Lecz niestety nie wszyscy są tacy, taki świat... Ładny wiersz, kochasz tego kota:-) 

 

Też mam kota. 

Ten mój to dopiero niecnota.

Cały dzień na fotelu kima,

a gdy nocka się zaczyna,

wtedy bestia mała

pazurkiem znać daje,

że już się wyspała.

Mruczy mi do ucha wstawaj,

czas na trawnik -szybko, dawaj...

I nic nie pomaga gadanie,

noc ciemna- jeszcze coś ci się stanie...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ciemność nie oznacza zagrożenia. A koty.... mają do perfekcji opanowane buszowanie, to ich raj, nie skaranie. 

 

Buszują, tańcują, nawet wyją - po swojemu, 

bo to zwierzęta zaklęte w kole własnego edenu. 

 

Niezależne.    Pozdrawiam dobranockowo. Justyna. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano (edytowane)

Fajny kawałek :-) Tekst podziałał na wyobraźnie. Dobrze się czytało o tym, kim może być "Mój" i o tym co może być "Do czasu"...

Ach te koty ;-)

Pozdrawiam !

Edytowane przez Gość (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To Kraina Można - Worldovsky. 

 

Popełniłam niedawno wiersz "Puka można". 

Ten mój powyższy jest pewną kontynuacją właśnie tego "Puka można". 

 

I jeszcze "Mogło_by". 

 

Coś mnie możliwości ciągną, eh. Tylko b. delikatnie.  Pozdrawiam serdecznie. Justyna. 

Edytowane przez Justyna Adamczewska (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Czasami warto iść za ciosem, oczywiście tym literackim ;-) Kraina Można - dobrze brzmi...

Skoro ciągnie i tylko bardzo delikatnie, to nic jak nadać odpowiedni kierunek... no cóż a ja zajrzę, jeśli pozwolisz, pod odpowiedni adres ;-)

Opublikowano

Zaczynasz fajnie, ale

...pozorami, niespokojnymi snami...

Co to za składanka i dlaczego?

 

... łzy atłasu?

 

A "estetę" dodałaś bo pasował do rymu.

Pisane na kolanie, w pociągu klasy C.

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Składanka - wybieranka, M.W. Poduszki wylęknione, bo miękkie, a sny nie są dobre, może nawet bezsenność? 

 

Łzy  atłasu - no atłas wykonywany jest czasami z naturalnego jedwabiu, a jedwab - wiadomo, tkanina, gładka, mięciutka - jak kocie futerko.

Toż to jednak nie jedwab - niestety, dlatego kot esteta - lamentuje - nitki (tylko jedwabnej) do zabawy pazurkami potrzebuje. 

 

No prawie, kot na kolanie siedział (moim) i był natłok myśli - rzeczywiście, jak tłok w pociągu klasy C. 

 

Pozdrawiam W.M.    Justyna

Opublikowano

Justyna - brawo z poczucie humoru!

Może i tkanina wie, ale czytelnik nie wie.

poza tym nie ma czegoś takiego jak - łzy atłasu.

Napisałabyś w wierszu - łzy  jeansowych spodni, łzy koszuli flanelowej?

A przecież bawełnę zrywają prawdziwi niewolnicy...a nie jacyś jedwabnicy, którzy mają to zakodowane w DNA, a więc nie są niewolnikami, tylko elementem w nieuniknionej ewolucji, która ma służący homo sapiens.

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wojtku, moja Muzo,

potrafię dużo.

I ty o tym wiesz...

prawda?

 

Kochanie, lubienie 

- dobre są

na chwile złe. 

 

No lulu. teraz, bo świt wyziera

z nocy ciemnej,

już niestety nie rzewnej. 

 

Bywaj, Wojtku.     Dziękuję ;) Justyna. 

 

Opublikowano (edytowane)

Pozwól, ze pozwolę sobie: 

 

XIX-mu wiekowi.
 

 

Wieku bez jutra, wieku bez przyszłości,
Co nad przepaścią stanąłeś ponury!
Nauczycielu zgrozy i nicości, 
Coś wziął ludzkiego ducha na tortury!
Wieku zwątpienia, o wieku niewiary!
Jakże ty strasznym jesteś dla cierpiących!
Sfinksową twarzą patrzysz na ofiary,
Szyderstwem żegnasz w męczarniach ginących,
Śląc im do grobu te słowa najkrwawsze:
„Wszystko skończone, giniecie na zawsze!”

Na co się przyda, mistrzu, twa nauka,
Na co się przyda dla błądzącej rzeszy?
Gdzież masz pociechę, któréj ona szuka?
Gdzież masz tę miłość, która ją rozgrzeszy?
Dałeś jéj ziemi obszary jałowe,
I dożywotnie dałeś jéj dziedzictwo;

Ale zabrałeś najlepszą połowę:
Idealnego świata uczestnictwo!
Choć jasne źródła stoją jéj otworem,
Ona z nich przecież rozkoszy nie czerpie,
I woła, sercem upadając chorem:
„Po co ja żyję, umieram i cierpię?”

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 
Adam Asnyk
 
 
Edytowane przez Justyna Adamczewska (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 Czytam twój wiersz Aniu i pociągam nosem.Ale to nie katar.W tym roku będzie 5 lat jak mojej kochanej Matuli już nie ma.Pozostanie na zawsze w moim sercu i pamięci.Piekny wiersz.Poezja.
    • Jak mówi pismo święte   -  bóg pracował tydzień mozolnie, by potem rzucić robotę  ze wstrętem, i wziąć wolne.   Jak tak to trza intelektu kota, by dziś klepać   koronek tasiemce do tego,  któremu tak zbrzydła robota że dzień cały  pod zadkiem trzyma ręce.   Wieki wieków od poczęcia Adamostwa   sobota  jest dniem człowieka,  a niedziela boga.  W sobotę w prawie  byczy się człowiek,  a w niedzielę  w prawie byczą się oba.   +++++.+++ Śmierć to instynktowna trwoga. Na myśl, że jest już  u progu tuż,  ludzie tak głupieją,  że nawet papież zaczyna wierzyć w boga  i to samo radzi dobrodziejom.  Co świadczy tylko o tym, że wiara jest funkcją (użytecznej) głupoty.
    • @Annna2 dziękuję 
    • kocham cię — nie w czasie, lecz w szczelinach między sekundami, gdzie myśl jeszcze nie wie, że jest myślą a oddech to tylko cień płuc, których nigdy nie dzieliła odległość czuję cię, jak puls w skórze planety jak dym wspomnienia na języku snu jak światło, które nie zna źródła, a jednak prowadzi tęsknię, ale nie linearnie, tęsknię spiralnie, jak galaktyka za własnym środkiem jak echo, które szuka głosu którego nigdy nie było twoje imię, to nie litery, to ciąg drgań we mnie, które kładą się w poprzek języka i cicho kruszą alfabet przyjdź, nie po ziemi, ale przez miękkie granice istnienia, gdzie nic nie dzieli „ja” od „ty” a „my” nie potrzebuje zgody bo jesteś: nie obok nie naprzeciw ale we mnie, jak światło, które zna mnie zanim się zapalę    
    • @Annna2   Tu nie chodzi o sąd, tylko: o merytoryczną krytykę - ludzie ograniczeni intelektualnie każde fragmenty z Tory, Talmudu, Pisma Świętego Nowego Testamentu i Koranu - będą próbować dopasować do współczesnej rzeczywistości, a rzeczywistość jest taka: czy stado much, które leci do każdej kupy - ma rację? Inny przykład? Dla sekt monoteistycznych Dekalog jest świętością, tymczasem: to nie ten tam na górze dał ludzkości Dekalog, tylko: stworzył go Mojżesz na podstawie obserwacji zachowania własnego ludu.   Łukasz Jasiński 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...