Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

*** (światy rozmnażają się naocznie...)

Anna_M.
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Anna_M.

Anna_M.

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

światy rozmnażają się naocznie
zwykłam mawiać o pierwszym
że złożony z trójek
przez które podzielna nie jestem

trzy księżyce trzy słońca i ziemie trzy
kule pełne prochu i pyłu do udeptania
a ja w swojej kuli obłędu co się zdarza
dzieję się niemalże zaocznie

spragniona roślinność krzyczy moje imię
jeszcze się napijesz jeszcze będziesz syta
niecierpliwa bezlitosna ludożerczyni

grawitacja działa na mnie coraz silniej
kłaniam się panie newton

Agnes

Agnes

Opublikowano
Opublikowano

wg mnie to świetny wiersz, jeden z lepszych jakie ostatnio zamieściłaś,a ja miałam dane przeczytać. bałam się że znajdę coś 'nie takiego' ale nie znalazłam i pelna podziwu czytałam do końca. wg mnie powinien być wyżej.

pozdr. Agnes

kalina kowalska

kalina kowalska

Opublikowano
Opublikowano

podoba mi się
tylko dwa słowa mi nie pasują "roślinność" - jak z podręcznika botaniki i "ludożerczyni" - z przymiotnikiem "bezlitosna" epatuje grozą i czyni tę zwrotkę nerwową, nie pasującą do całego wiersza
...ale to są drobiazgi
pozdrawiam

Anna_M.

Anna_M.

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie nie nie

Ktoś dostaje się do kuli obłędu - dlaczego? - tak bywa. tak się zdarza, na kogo padnie... i tyle; a zaocznie zaczyna żyć ten, kogo to pochwyci w swoje szpony.
kalina kowalska

kalina kowalska

Opublikowano
Opublikowano

ale mi chodziło tylko o swoistą łagodność wyrażeń " się...zdarza","niemalże zaocznie" w zestawieniu z "ludożerczynią" nie zaś o sens, którego jesteś bezdyskusyjnie najlepszą wykładnią
naprawdę nie ma się co tak zacietrzewiać :)
pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Annna2
      Kto jeszcze

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @huzarc pięknie
    • MIROSŁAW C.
      jesień w zmechaconym swetrze

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      białe chmury  rozkołysane w niedopowiedzeniach  letniej pieśni   drobniutkie  kropelki na twarzy wrastają w nas słodyczą   ciemnoczerwonym rumieńcem jabłoni spartan w gęstniejącej koperkowej mgle    uspokajasz  szeptem motyla szum wiatru   jesień  z zawiązanymi oczami wierszem   i w zmechaconym  metaforami    swetrze  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Annna2
      Rozżarzenie

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Migrena Pięknie i wzruszająco.
    • Migrena
      Rozżarzenie

      Przez Migrena · Opublikowano

      Lato rozdarło się jak zardzewiała flaga. Nad morzem tańczyliśmy boso, piasek wbijał się w skórę jak tysiące igieł, czasem jak krwawiące ostrza. Twoje włosy były czarnym grzmotem wiatru, solą, co paliła w gardle jak rana. Kochałem cię jak pustynia ulewę, jak rekin krew, jak burza grzmot. Bez wahania. Bez litości. Do bólu. Aż woda stawała się winem, a słońce rozsadzało horyzont jak granat. Twoje ciało było oceanem, bez dna, bez brzegu, gdzie tonąłem i rodziłem się na nowo, w szepcie szaleństwa i przypływach ognia. Każdy dotyk jak rozcięcie, każdy pocałunek jak krzyk i krew w serce. A jednak pragnąłem więcej. Zawsze więcej. Bez końca więcej. Ale przyszła jesień – rdzawa, gnijąca, cicha jak dłoń trupa. Liście opadały jak spalone fotografie, a twoje oczy gasły, zamieniały się w popiół wspomnień. Został tylko szum fal, jak pusty śmiech Boga w pustej katedrze. Teraz siedzę sam, z piaskiem w oczach, z tęsknotą, co ma kształt noża wbitego po samą rękojeść. Palę wspomnienia jak suchą trawę, ale ogień nie grzeje, tylko dymi. A dym gryzie i dławi, jak imię, które wciąż słyszę w sobie - rozbitą butelkę na mieliźnie, z resztką soli na szkle, co pali jak dawna rana, echo, co nigdy nie wraca, lecz budzi widma wiatru, wycie psa przy torach, gdzie tory prowadzą w pustkę, morze, które zna i kocha tylko samotnych - a w ich sercach sieje burzę, co nigdy nie milknie.    
    • Waldemar_Talar_Talar
      Jak cierń na głowie Chrystusa

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - czysta prawda - ale czasem boli - dziękuje że byłaś -                                                                                                   Pzdr.niedzielnie.                                                                               @violetta - @huzarc - dzięki - 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...